Υπάρχουν φορές που καθόμαστε κι αναρωτιόμαστε τι είδους αγάπη αξίζουμε. Τι μπορούμε να κάνουμε για να μην επιλέγουμε ανθρώπους που δεν έχουν την ικανότητα να μας αγαπήσουν όπως θέλουμε και πώς να εστιάσουμε σ’ εκείνους που έχουν όλα τα εχέγγυα να μας προσφέρουν κάτι το ιδιαίτερο, το εξαιρετικό. Η πρώτη λέξη που ενδεχομένως μας έρχεται στο μυαλό, είναι η αυταγάπη. Ποιο είναι, όμως, ένα απ’ τα κυριότερα χαρακτηριστικά της; Η οικειότητα που παίρνουμε και δίνουμε. Δηλαδή, το βίωμα της συμπεριφοράς που διοχετεύουμε στον εαυτό μας μέσα απ’ το πώς συμπεριφερόμαστε στους πολύ δικούς μας ανθρώπους. Εκείνους που μας ενώνει ένα βαθύ δέσιμο.
Τους δείχνουμε τρυφερότητα, αφοσίωση, εμπιστοσύνη, θαυμασμό, αγάπη, θαλπωρή, ενδιαφέρον, κατανόηση κι αντλούμε δύναμη. Αντιλαμβανόμαστε τι έχουμε και τι μας λείπει. Ωριμάζουμε σύμφωνα με οτιδήποτε αφουγκραζόμαστε κι αντλούμε απ’ την ιδιοσυγκρασία και τον χαρακτήρα τους. Είναι οι μόνοι που μπορούν να δουν την αντικειμενική διάσταση των δυνατοτήτων μας, την εικόνα του συναισθηματικού μας κόσμου, τις ιδιομορφίες των ατελειών μας και την αποφασιστικότητα που χτίζουμε, για να διορθώσουμε τα ελαττώματά μας. Έχουν την υπομονή να μας αφήσουν να καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι να μη χάνουμε τον έλεγχο. Να έχουμε την επίγνωση των λαθών μας και να τα διορθώνουμε. Έτσι, ώστε να ζούμε με λιγότερη λύπη, θυμό και ντροπή επειδή εργαζόμαστε σκληρά για να εμπεδώσουμε τις αξίες της ακεραιότητας, της αξιοπρέπειας και της αυθεντικότητας.
Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, είναι η πυξίδα μας. Όταν φερόμαστε σ’ εμάς με τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε σ’ εκείνους δεν αμφισβητούμε την ύπαρξή μας, δεν αμφιβάλλουμε για τη σημαντικότητά μας, δεν παραπονούμαστε για το παραμικρό, δεν έχουμε ανασφάλειες ως προς την εξέλιξή μας. Ανακαλύπτουμε τόσα πολλά πάνω μας -και μέσα μας- που επιζητούν αναγνώριση, εμπιστοσύνη, θάρρος, ηρεμία, ελπίδα κι ελευθερία για να περάσουν σ’ ένα άλλο επίπεδο. Πιο βαθύ και νοηματικό. Εκείνο της αυταποδοχής.
Έχουμε ιδιότητες που μας κάνουν ξεχωριστούς. Μας υπενθυμίζουν πως δε χρειάζεται πάντα να μας συγκρίνουμε με τους άλλους για να νιώθουμε αξιόλογοι και σημαντικοί. Το μόνο που χρειάζεται είναι μια αλλαγή νοοτροπίας. Να είμαστε προσεκτικοί, ευγενικοί και προσιτοί σε κάθε βήμα μας. Ένα απ’ τα μεγαλύτερα μαθήματα της ζωής επικεντρώνεται γύρω απ’ τις επιλογές μας. Σωστοί ή λάθος άνθρωποι, καταστάσεις, συνθήκες, χρονισμοί, μέρη, επιδιώξεις, προσδοκίες, επιθυμίες -εν συντομία τα άτομα με τα οποία διασταυρώνονται οι ζωές μας, τα άτομα που ποθούμε κι ερωτευόμαστε.
Ταξιδεύοντας στα τοπία των επιλογών μας, διδασκόμαστε να μας νοιαζόμαστε και να μας προφυλάσσουμε όπως θα νοιαζόμασταν για τους γονείς μας, τ’ αδέλφια μας, τους συγγενείς μας, τους κολλητούς μας. Νιώθουμε γαλήνιοι με την αίσθηση της πνευματικής υπόστασής μας απομακρύνοντας ανησυχίες και φόβους. Ως συναισθηματικά ευφυή όντα που είμαστε, οι ζωές μας είναι αφιερωμένες στο να μαθαίνουμε διαρκώς περισσότερα για εμάς και να γινόμαστε καλύτεροι. Γνωρίζουμε όλο και πιο πολύ τι είναι υγιές, επωφελές και χρήσιμο για να καταφέρουμε την πολυπόθητη γαλήνη. Δημιουργούμε αυτό-αφηγήσεις που την ενισχύουν διαρκώς. Κι οι στιγμές και τα βιώματά μας δεν είναι παρά το εφαλτήριο της αναγέννησής μας ύστερα από μια απογοήτευση που μας κράτησε πίσω.
Ουσιαστικά πρόκειται για την καλλιέργεια δεσμών με την εσωτερικότητά μας και μ’ αυτούς που θα επαινέσουν την αφοσίωσή μας στα ουσιώδη, θα κατανοήσουν το μοτίβο σκέψεων κι αντιλήψεων της προσωπικότητάς μας και θα σεβαστούν τα όριά μας. Η αποδοχή του να βρούμε αυτό που ενδόμυχα επιθυμούμε στην αγάπη, είναι μια επίπονη και μακροχρόνια διαδικασία. Η αυταγάπη είναι το κίνητρό μας. Το καύσιμο της είναι η αποδοχή του γεγονότος ότι μάς γνωρίζουμε μέσα απ’ τους άλλους. Κι αυτοί οι άλλοι δεν είναι κάτι γενικό κι αόριστο, αλλά ένα χειροπιαστό παράδειγμα που πρέπει να το έχουμε συνέχεια στον νου μας: Οι άνθρωποί μας. Και τελικά κάποτε μαθαίνουμε πως πρέπει να μας αγκαλιάζουμε, όπως τους αγκαλιάζουμε.
Συντάκτης: Δημήτρης Μπότης
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
