Δεν ευθύνεσαι εσύ που δεν μπόρεσαν να σ' ερωτευτούν

Σίγουρα θα έχεις ακούσει ή διαβάσει μια ρήση που αναφέρει ότι πρώτα πρέπει ν’ αγαπήσεις τον εαυτό σου και μετά να βρεις έναν άλλον άνθρωπο να σ’ αγαπήσει. Είναι σωστή, αλλά ισχύει με την έννοια ότι δε θα μπορέσεις να επιλέξεις τον ιδανικό άνθρωπο και να δημιουργήσεις μια σταθερή σχέση μαζί του, μόνο εάν δεν έχεις κάνει καθόλου την απαραίτητη εσωτερική διεργασία, για να καταλάβεις και να εφαρμόσεις το νόημα της αυταγάπης. Δεν είναι απόλυτη, λοιπόν.

Αν την ασπαστείς όπως είναι θα σου δημιουργούνται πολλές ανασφάλειες και θα θεωρείς πως θα πρέπει να διορθώσεις όλα τα ελαττώματα που έχεις, για να βρεις αυτό που ψάχνεις. Μια πλάνη που έχει σαν αποτέλεσμα να τα μεγεθύνεις και να χάνεσαι μέσα τους και θα κατηγορείς τον εαυτό σου πως εσύ φταις για όλα. Δεν είναι έτσι. Δε φταις πάντα εσύ που δεν μπορούν να σ’ ερωτευτούν όπως θα ‘θελες.

Εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που ζουν υπέροχα με το ταίρι τους κι ας μην έχουν αγαπήσει πλήρως την ύπαρξή τους, ας μην έχουν διώξει μακριά όλα τους τα ελαττώματα μ’ έναν μαγικό τρόπο. Οι σύντροφοι ήρθαν στη ζωή τους και τους βοήθησαν ν’ αντιληφθούν πως το τέλειο δεν υπάρχει. Σκέψου φίλους και συγγενείς που βρίσκονται σε μια εξαιρετική ερωτική σχέση. Είναι όλοι «ατσαλάκωτοι», άψογοι, εντυπωσιακοί; Όχι, δεν είναι.

Τις περισσότερες φορές, ο λόγος για τον οποίο δεν έχουμε ερωτική σχέση δεν είναι επειδή έχουμε αδυναμίες. Αλλά γιατί δε θέλουμε να προσπάθησουμε πραγματικά ή εξακολουθούμε να κρατάμε μια προηγούμενη σχέση στο μυαλό μας και μας κρατάει πίσω ή έχουμε μπει συνειδητά σε μια διαδικασία συναισθηματικής απομόνωσης, έχοντας αποδεχτεί τα προτερήματα και τα μειονεκτήματα. Διαφορετικές περιπτώσεις με μοναδικά προσωπικά βιώματα.

Το να πιστεύεις ότι μπορείς να πλάσεις την τέλεια εικόνα, είναι σαν να πασχίζεις να κάνεις εφικτό το ρεαλιστικά ανέφικτο. Βρίσκεσαι συνεχώς σε μια σύγκρουση με σένα που σ’ εξαντλεί και σε αποσυντονίζει. Στο τέλος θα σε λυπηθείς, όσο σκληρό κι αν ακούγεται αυτό. Ο αντίκτυπος της αποδοχής του εαυτού επεκτείνεται μέσα απ’ την ηρεμία, την ευγένεια και κυρίως απ’ τη συμπόνια.

Όταν καλλιεργείς τη συμπόνια για τον εσωτερικό σου κόσμο, αναπτύσσεις μια υγιή και δυνατή αίσθηση αυτοεκτίμησης. Εξοπλίζεσαι με υπομονή, αντικειμενική οπτική, πραότητα και συμμετέχεις σε μια αμοιβαία συνεργασία με τα συναισθήματά σου. «Αγκαλιάζοντας» τις ατέλειές σου, αυτομάτως σου δίνεις το κίνητρο ν’ εκφραστείς με αυθεντικότητα και ν’ ανακαλύψεις βαθύτερες συνδέσεις.

Μιας κι η (αυτο)συμπόνια προσφέρει τη δυνατότητα να προσεγγίζεις την έλξη με λιγότερο φόβο αμφισβήτησης ή απόρριψης. Αντί ν’ αναζητάς συνεχώς την επικύρωση και την έγκριση από εξωτερικούς παράγοντες, επικεντρώνεσαι στη δική σου επικύρωση. Πρόκειται για μια σημαντική αλλαγή προοπτικής κι αντιμετώπισης των καταστάσεων. Κι αυτή η αλλαγή προοπτικής θα ενισχύσει την αυτοπεποίθησή σου που είναι ελκυστική. Όχι μόνο στον έρωτα, αλλά και για όλους τους τομείς της ζωής.

Επιπλέον, θα σου επιτρέψει να θέτεις όρια και να επικοινωνείς αποτελεσματικά τις ανάγκες, τις επιθυμίες, τις προσδοκίες σου. Αφού δείχνεις πως εναρμονίζεσαι περισσότερο με τη διαπίστωση κι όχι με την εντύπωση. Κάνεις σαφές πως ό,τι αρνητικό κι αν υπάρχει μπροστά σου, εσυ έχεις αποφασίσει ν’ αποφεύγεις επιζήμιες καταστάσεις για τον ψυχισμό σου. Αυτού του είδους η αυτογνωσία θα προβάλλει την ποιότητα της σχέσης που επιθυμείς να διασφαλίσεις, φανερώνοντας πως επενδύεις πολλά στον αμοιβαίο σεβασμό και στην κατανόηση.

Φυσικά και κανένας δε λέει πως δεν πρέπει να πραγματοποιείς ό,τι καλύτερο μπορείς για να διορθώνεις -στο μέτρο του εφικτού- τα ελαττώματά σου. Όπως και το εξελίσσεις τα δυνατά σου σημεία. Άλλωστε, ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο βρίσκεται η πολυπόθητη ψυχική ισορροπία κι αρμονία. Ωστόσο, είναι ανώφελο κι επιζήμιο να σε κατηγορείς και να σε αποθαρρύνεις. Το «θέλω ν’ αγαπηθώ όπως θεωρώ πως μου αξίζει» σημαίνει πως «θέλω ν’ αγαπηθώ ως ένα τέλεια ατελές άτομο». Δεν είναι προτιμότερη η επίγνωση της πραγματικότητας απ’ την εφήμερη ελκυστικότητα της ψευδαίσθησης;