Μια βαθιά σχέση αγάπης ορίζεται μέσα απ’ την αντοχή, την αντικειμενικότητα, τη διάρκεια και την προσήλωση που πρέπει να επιδεικνύουν και τα δύο μέλη της. Αυτό που βοηθάει στην ισορροπία της, είναι τα κοινά σύνολα αντιλήψεων, πεποιθήσεων κι οπτικών. Τα ομώνυμα έλκονται, αλλά κι αναπτύσσονται μαζί σε βάθος χρόνου. Σε αντίθεση με τα ετερώνυμα που μπορεί να ‘χουν ένα δυναμικό πάθος, όμως φθίνει όσο περνάει ο καιρός κι αν δεν υπάρχει κάτι ουσιαστικό που να τα ενώνει, το δέσιμο που έχουν αναπτύξει δείχνει να ‘ναι καταδικασμένο ν’ αποτύχει.
Σαφώς και το κυρίαρχο στοιχείο μιας ιδεατής κι αρμονικής επαφής μεταξύ δύο ανθρώπων, είναι η αγάπη. Χωρίς αυτό το βασικό χαρακτηριστικό, όλα τα υπόλοιπα συστατικά δε θα ενωθούν, ώστε να δημιουργηθεί το πολυπόθητο εξαιρετικό. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι σημαντικό. Ουδεμία χειριστική συμπεριφορά ονομάζεται αγάπη. Αυτό το «το κάνω από αγάπη» που αρκετές φορές χρησιμοποιούν οι άνθρωποι, για να καμουφλάρουν μια συμπεριφορά που δε συνάδει με τη λογική, είναι καταστροφικό.
Το αμέσως επόμενο στοιχείο που οφείλει να υπάρχει, είναι ο αλληλοσεβασμός. Στην πραγματικότητα ο αλληλοσεβασμός ξεκινά απ’ την επικοινωνία: Ο ένας μαθαίνει τον άλλον, αφουγκράζεται θέλω, πρέπει κι επιθυμίες. Αν μέσα τους παρεισφρήσουν η επιβολή κι ο έλεγχος, τότε δεν υφίσταται ένωση αλληλοσεβασμού κι αμοιβαιότητας, αλλά ελέγχου κι εξάρτησης. Με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό. Σίγουρα όχι κάτι καλό και χρήσιμο. Και καταλήγει στην αφοσίωση που δε σκλαβώνει, αλλά χτίζει μια πανίσχυρη οικειότητα με τα υλικά της εμπιστοσύνης, της συναίσθησης και της ηρεμίας.
Όταν προσπαθείς να ελέγξεις τον άνθρωπό σου φανερώνεται η έλλειψη ποιότητας. Συνήθως είναι αποτέλεσμα στερεοτύπων που πηγάζουν απ’ την πατριαρχία και τη μητριαρχία. Πέραν όλων των άλλων δεινών που προκαλούν και ταλανίζουν μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας, είναι κι ο εγωκεντρισμός. Μια εγωκεντρική προσέγγιση που τείνει να διαλύει τα πάντα. Ένας συναισθηματικός όλεθρος που γεννάει το θυμό, την αδιαφορία, την στασιμότητα κι ενίοτε την απέχθεια. Εφόσον μάθεις να κανονικοποιείς αυτού του είδους τη λανθασμένη επιρροή και κατάχρηση, είναι δύσκολο να υπάρξει επιστροφή. Κι υπάρχουν πολλά σημάδια που φανερώνουν έναν άνθρωπο που έχει γαλουχηθεί μέσα σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον.
Κάτι που συναντάται συχνά είναι εκείνη η εκδήλωση της ακραίας μορφής έρωτα. Γιατί ακραία είναι η υπενθύμιση πως δε θα υπάρξει κανένας άλλος που θα σ’ αγαπήσει τόσο πολύ όσο ο άνθρωπός σου. Σαφώς κι ωραίο να νιώθεις πως έχεις κάποιον που είναι δίπλα σου και στο δείχνει με όλους τους όμορφους τρόπους. Είναι τελείως διαφορετικό, ωστόσο, το να σε κάνει να αισθάνεσαι πως του χρωστάς για τα συναισθήματα που «ακουμπάει» πάνω σου.
Ο αντίποδας αυτής της αγωνίας που εμφανίζει μια σχέση, ενδεχομένως να είναι το χιούμορ. Αποβάλει το άγχος και δείχνει μια πιο ανάλαφρη πλευρά του χαρακτήρα μας. Το χιούμορ, όμως δεν υπάρχει για να προσβάλει ή να μας βγάζει απ’ τη δύσκολη θέση όταν δεν έχουμε επιχειρήματα ν’ αντικρούσουμε μια άποψη. Αν επαναλαμβάνεται διαρκώς, τότε δείχνει την προσπάθεια του άλλου -μέσω μιας φαινομενικά αθώας στιγμής- να ‘χει το πάνω χέρι. Την πρώτη και την τελευταία κουβέντα.
Η επιτυχία είναι ένα απ’ τα πιο ευχάριστα πράγματα που μπορούν να συμβούν σε όλους μας. Κι εννοείται πως θα χαρείς πολύ όταν το βλέπεις να συμβαίνει. Απ’ την άλλη, όταν το χρησιμοποιεί για να σου δείξει την ανωτερότητά του και δε χαίρεται το ίδιο και με τις δικές σου επιτυχίες ή όταν τις συγκρίνει με βάση αυτά που έχει καταφέρει ο ίδιος, τότε είναι ένα δείγμα του πόσο σε μειώνει. Βρίσκει πάτημα να ελέγξει τα πεπραγμένα σου και μ’ έναν δόλιο τρόπο επιχειρεί να σε πείσει πως χρειάζεται να προσπαθήσεις κι άλλο να τον φτάσεις. Σε κρατάει όμηρο των δικών του προσδοκιών για σένα. Και φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε το ευδιάκριτο της ελευθερίας σε μια σχέση. Δηλαδή, έχω χρόνο για να δω τους φίλους μου, ν’ ασχοληθώ τον εαυτό μου, να βρω ή να συνεχίσω ένα χόμπι που υπήρχε πριν γνωριστούμε, να έχω τον προσωπικό μου χώρο όταν θέλω να ηρεμήσω κ.λ.π.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που αφορούν πιο προσωπικές συνήθειες κι ο καθένας τις βιώνει με τον δικό του τρόπο. Ας έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας πως είμαστε μοναδικά και ξεχωριστά όντα. Και, κυρίως, είμαστε όλοι ίσοι. Ξεκινάμε απ’ την ίδια αφετηρία κι επιλέγουμε πού επιθυμούμε να φτάσουμε. Ασήμαντο στα μάτια του ενός, είναι το ίδιο που για άλλον είναι σπουδαίο. Όταν δυο ζευγάρια μάτια βλέπουν το ίδιο για σπουδαίο, τότε έχουμε μια αγάπη που αξίζει κανείς να παλέψει γι’ αυτήν.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Δημήτρης Μπότης
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
