Είχες την ευκαιρία σου μαζί μου και την έχασες

Ξέρεις, ήσουν το πρόσωπο εκείνο που ήθελα να αφεθώ χωρίς να με νοιάζει τίποτα. Βέβαια, ποτέ δεν το κατάλαβες όσες φορές κι αν προσπάθησα. Κι η ευθύνη γι’ αυτό ανήκει μόνο σ’ εσένα. Δε μιλάω εγωιστικά αυτή τη στιγμή. Άλλωστε, ξέρουμε κι οι δυο την αλήθεια. Αλλά είναι δύσκολο να την παραδεχτείς γιατί πονάει. Έτσι δεν είναι;

Είχες την ευκαιρία σου μαζί μου, αλλά την πέταξες. Και ναι, πιστεύω στις δεύτερες ευκαιρίες.  Σου έδωσα, όμως, πολλές παραπάνω και δεν εκμεταλλεύτηκες καμία. Από αυτό και μόνο να καταλάβεις πόσο σε ήθελα.

Είχες μπροστά σου όλα εκείνα τα στοιχεία για να με γνωρίσεις. Τα έβλεπες όταν δεν κοιμόμασταν τις νύχτες. Μιλούσαμε για τις ζωές μας και σου έδινα απαντήσεις χωρίς να κρύψω κάτι. Κι ας σε πονούσαν κάποιες από αυτές. Ίσως γι’ αυτό και να φοβήθηκες. Δεν είχες συνηθίσει να σε «διαβάζουν» τόσο καλά.

Πάσχιζα να το ισορροπήσω κάπως, βέβαια. Σε άφησα να δεις τον εσωτερικό μου κόσμο και να ανακαλύψεις όλους εκείνους τους θησαυρούς που έκρυβα απ’ τον υπόλοιπο κόσμο. Δε μου αρέσει να ανήκω στο σωρό, βλέπεις. Ούτε να συμβιβάζομαι με το «λίγο» για να μη μείνω με το «τίποτα». Πάντα έβρισκα ενδιαφέρον σε λίγους ανθρώπους.

Είχες την ευκαιρία σου να δεις μέσα απ’ τους τοίχους που είχα χτίσει επειδή σε εμπιστεύτηκα. Σου μίλησα για όλα αυτά που με έκαναν να πληγωθώ και να χαμογελάσω στο παρελθόν. Για τα όνειρα και τους στόχους μου. Ήσουν κι εσύ μέσα σε κάποια από αυτά. Αλλά πώς να διαχειριστείς κάτι τέτοιο όταν δεν μπορείς να δώσεις κάτι κι από σένα.

Έκανα τα πάντα για να καταλάβεις πώς νιώθω. Σε είχα ερωτευτεί σαν να μην πρόκειται αύριο να υπάρχεις στη ζωή μου. Κάθε μέρα ήθελα να είναι ξεχωριστή και διαφορετική μαζί σου. Γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο κι εκεί κρύβεται η όλη μαγεία.

Κάποιοι θα πουν ότι είναι προτιμότερο να κρατήσεις για τον εαυτό σου κάτι. Να μη δώσεις τα πάντα. Λάθος, πίστεψέ με. Όταν θέλεις πολύ έναν άνθρωπο, τότε πέφτεις σαν οδοστρωτήρας πάνω του. Αλλιώς ζεις μέσα στο ψέμα και στο φόβο. Αν φοβηθείς, όμως, ξέρεις ότι το πιθανότερο είναι να βουλιάξεις.

Όμως εσύ φοβόσουν. Σε είχε αγγίξει αυτή η μάστιγα που σαρώνει τα πάντα στην εποχή μας. Φόβος να αφεθείς, ονομάζεται.  Άνθρωποι που δε μπορούν να ερωτευτούν. Να αισθανθούν πώς είναι να πετάς στα σύννεφα. Και το ακόμη χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει στο λεξικό της ζωής τους η πιο δυνατή λέξη, το «μαζί». Αφήνονται στο «εγώ» τους και πορεύονται μ’ αυτό.

Και ξέρεις τι γίνεται με τους ανθρώπους που έχουν τη δύναμη να δίνουν πολλές ευκαιρίες; Έρχεται κάποια στιγμή που τις παίρνουν πίσω και δε δίνουν άλλες. Οριστικά κι αμετάκλητα. Δεν υπάρχει γυρισμός. Γιατί έχουν μάθει να χάνουν και να κερδίζουν. Δε φοβούνται τις ήττες και μαθαίνουν μέσα από αυτές. Κι αν το ένστικτό τους τους πει να ξανακάνουν το ίδιο λάθος, θα το επαναλάβουν, γιατί προτιμούν την τρέλα απ’ τη λογική. Μ’ εσένα, όμως, δε θα γίνει αυτό γιατί εξάντλησα κάθε περιθώριο.

Λυτρωτική αυτή η παραδοχή. Και για τους δυο μας. Εγώ για να προχωρήσω και να βρω ό,τι ψάχνω κι εσύ για να συνεχίσεις να ζεις «στημένους» έρωτες. Οι επιλογές που κάνουμε μας χαρακτηρίζουν. Άλλοι πορεύονται με την αλήθεια κι άλλοι με το παραμύθι. Παραμυθιάζουν για να κρύβουν τη δείλια τους. Είναι απολυτά σεβαστό, ωστόσο.

Δε θα σε κατηγορούσα ποτέ για το πώς έχεις αποφασίσει να ζήσεις. Δικαίωμά σου. Εγώ έφτιαξα τη βαλίτσα μου και δεν έβαλα μέσα τίποτα από σένα που να σε θυμίζει. Μόνο η αξιοπρέπειά μου κι η αγάπη για τον εαυτό μου χώρεσαν.

Και τώρα, πριν σ’ αφήσω, έλα στη σκέψη μου και κάθισε να κάνουμε ένα τσιγάρο ακούγοντας ένα αγαπημένο μου τραγούδι. Θέλω να σου ακουμπήσω κάποιους στίχους στην ψυχή.

«Δεν έγινε απόψε, κοιτάζω τις περαστικές. Ίσως σε βρω. Με τύλιξε η νύχτα κι έστειλε μια άγρια βροχή πριν σε δω. Μέσα σε ροζ μπαράκια και σε λιωμένη μουσική είσαι εσύ. Έτσι απλά και μόνο τα λόγια είχα ερωτευτεί που ‘χες πει. Χωρίς ντροπή».