Ένας μπροστά κι ένας που ακολουθεί παθητικά

Μια ερωτική σχέση εξελίσσεται κι ωριμάζει μέσα απ’ το «μαζί». Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Κι εδώ ξεκινάει μια μεγάλη συζήτηση. Όλοι μας έχουμε συναναστραφεί ζευγάρια όπου ο ένας μοιάζει να είναι ο οδηγός κι ο άλλος αυτός που συνεχώς τον ακολουθεί. Αυτός, ο δεύτερος, φαίνεται σαν να έχει χάσει το εαυτό του ή μήπως όχι;

Τον βλέπεις να μη βγαίνει ποτέ μόνος του με τους φίλους του, να μη μιλάει για τα προβλήματά του, να μην έχει σχέδια για το μέλλον που να αφορούν αποκλειστικά και μόνο την προσωπική του ζωή, να μην είναι ανοιχτός σε νέες καταστάσεις. Είναι υπερβολικά εξαρτημένος απ’ τη σχέση του. Μερικές φορές ίσως και να τον λυπάσαι κι εύχεσαι να μη σου τύχει κάτι αντίστοιχο.

Αναρωτιέσαι γιατί να συμβαίνει αυτό. Ενδεχομένως να είναι επηρεασμένος απ’ τα βιώματα που κουβαλάει, εκείνα που τον μετέτρεψαν σ’ ένα άβουλο ον. Δεν έχει την ικανότητα να προχωρήσει μόνος του. Πάντα είχε κάποιον δίπλα του που τον καθοδηγούσε και δεν τον άφηνε να πάρει τη ζωή του στα χέρια του, ίσως μεγάλωσε σε ένα υπερπροστατευτικό οικογενειακό περιβάλλον. Επηρεάζεται απόλυτα απ’ τις γνώμες των δικών του ανθρώπων και θεωρεί ότι πάντα εκείνοι έχουν δίκιο -κι ίσως να πιστεύει πως θέλουν το καλό του.

Είναι φυσιολογικό όσο μεγαλώνει να μην μπορεί να το αλλάξει αυτό, επομένως προτιμάει έναν παθητικό ρόλο. Αισθάνεται προστατευμένος έτσι και δεν τον απασχολεί αν ο χρόνος περνάει και χάνει πολύτιμες στιγμές. Πνίγεται απ’ τις ανασφάλειές του. Δεν πίστεψε στις δυνάμεις του και δεν τους έδωσε την αξία που επιβαλλόταν να δοθεί. Έχει εθιστεί στον ρόλο του θύματος. Γιατί ουσιαστικά αυτό είναι.

Αυτός πραγματικά δε γίνεται να λειτουργήσει διαφορετικά -όχι χωρίς ουσιαστικές εσωτερικές αλλαγές. Κάθεται σε μια άκρη και παρακολουθεί. Ανίκανος να πάρει την οποιαδήποτε απόφαση, βολεύεται με ό,τι έχει. Κι αν προσπαθήσεις να του πεις κάτι, πάντα θα παίρνει μια επιθετική στάση απέναντί σου, αυτή είναι η άμυνά του. Σίγουρα έχει μερίδιο ευθύνης, απλά ίσως να μην το αντιλαμβάνεται, αφού στο μυαλό του δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Συνήθισε έτσι, με αποτέλεσμα να μην ανταποκρίνεται στη μαγεία της ελευθέριας.

Επειδή τίποτα δεν είναι πάντα όπως φαίνεται, υπάρχει κι η άλλη περίπτωση. Να είναι στην ουσία εκείνος που έχει τον ολοκληρωτικό έλεγχο. Ίσως να είναι ο ισχυρός της σχέσης κι ουσιαστικά να ‘ναι αυτός ο οδηγός, να κατευθύνει ύπουλα συμπεριφορές που τον συμφέρουν. Έχει τον τρόπο να κινείται αθόρυβα και να δείχνει ένα άλλο πρόσωπο όταν βρίσκεται έξω απ’ το σπίτι.

Μπορείς να τον πεις, βέβαια, και συμβιβασμένο ή βολεμένο. Κατάφερε να βρει όλα εκείνα τα υλικά αγαθά –μέσω του συντρόφου του– που του εξασφαλίζουν μια άνετη ζωή κι ας ήξερε ότι δεν πρόκειται ποτέ να απογειώσει τα συναισθήματά του. Όσες φορές κι αν τον ρωτήσεις αν είναι ευτυχισμένος, θα σου πει ότι έζησε τη ζωή του όπως ήθελε και τώρα βρήκε κάποιον που τον καλύπτει απόλυτα. Δεν μπορείς να ξέρεις αν είναι αλήθεια ή ψέμα. Την απάντηση μόνο αυτός την έχει. Και δύσκολα θα τη μάθουμε, εκτός κι αν είναι γραμμένο στο πεπρωμένο μας να ζήσουμε την ίδια ιστορία.

Μην κρυβόμαστε, ζούμε σε μια εποχή όπου ακόμα και το «λίγο» μας φαίνεται (ή το βλέπουμε εθελοτυφλώντας) ως «πολύ». Αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία, όμως, και πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε, είναι το γεγονός ότι έχουμε βάλει όρια στην αγάπη. Πιστεύουμε ότι μέσω των ορίων θα τη τιθασεύσουμε και θα την απολαύσουμε όπως εμείς επιθυμούμε. Χωρίς να παίρνουμε ρίσκα που μπορεί να μας οδηγήσουν στην ευτυχία. Δεν έχουμε καταλάβει, ωστόσο, πως βολευόμαστε στο μέτριο.

Αρνούμαστε να το αποδεχτούμε κι ας το γνωρίζουμε ενδόμυχα.  Είναι αυτό το «μαζί» που είπα στην αρχή. Όλα ξεκινούν και τελειώνουν εκεί. Κι όσο πιο νωρίς συνειδητοποιήσουμε την αληθινή αξία του, τόσα πιο πολλά θα κερδίσουμε.

Ίσως κάποια στιγμή να γίνουμε κι εμείς ανίσχυροι κι ας το γνωρίζουμε.  Δεν πρέπει να λυπόμαστε αυτούς, ούτε να τους κατηγορούμε. Μπορούμε να μάθουμε, όμως, και να βοηθηθούμε. Όλα εξαρτιούνται από εμάς.

Αυτή η πραγματικότητα δεν αλλάζει, ακόμα κι αν έχουμε οικοδομήσει περίτεχνα έναν ψεύτικο κόσμο.