Γιατί κολλάς σε κάποιον που ξέρεις πως δε θα σ' ερωτευτεί;

Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα στη ζωή απ´το να τολμάς. Κι ειδικά στον έρωτα είναι ό, τι καλύτερο. Να διεκδικείς το άνθρωπο που θέλεις. Αλλά, τι θα συμβεί αν δε νιώσει τα ίδια συναισθήματα με σένα; Στο σημείο αυτό ο εγωισμός σου αδυνατεί ν’ αποδεχτεί την ιδέα της απόρριψης. Ίσως ο λόγος για τον οποίο κυνηγάς το απραγματοποίητο να κρύβεται στη χαμηλή αυτοπεποίθησή σου. Είναι εύκολο να παραμένεις κολλημένος μ´ έναν άνθρωπο που δε θα σε ερωτευτεί, γιατί όλα είναι στο μυαλό σου. Μπορείς να φανταστείς όλα τ’ απίθανα σενάρια, να ξεγελαστείς ότι κάποια μέρα, θα πειστεί για τη λάθος απόφαση που θεωρείς πως πήρε κι ενδεχομένως θ´ αλλάξει γνώμη. Η ονειροπόληση είναι ωφέλιμη, αρκεί να υπάρχουν και κάποιες απτές ενδείξεις στα χέρια σου.

Την ίδια στιγμή αδιαφορείς γι’ αυτούς που τους ελκύεις, αφήνοντάς τους στην αναμονή. Φοβάσαι ότι μόλις σε δει να έχεις προσχωρήσει μπροστά αυτός που επιθυμείς θα σε ξεγράψει για πάντα. Ή ακόμα χειρότερα αρχίζεις ν´ αμφισβητείς του πάντες. Δυσπιστείς για την ειλικρίνεια των συναισθημάτων τους. «Γιατί εκείνοι βλέπουν κάτι σε μένα και θέλουν να μοιραστούν τις στιγμές τους μαζί μου; Και τι γίνεται αν μια μέρα ξυπνήσουν κι αποφασίσουν ότι δε με χρειάζονται πια; Μήπως ελκύω τ´ αντίθετα από αυτά που επιθυμώ;»

Κάθε τέτοιο ερώτημα είναι μια συνεχής ψυχική δοκιμασία που δημιουργείς στον εσωτερικό σου κόσμο. Τη συνήθισες, βλέποντας σχεδόν όλους τους φίλους και γνωστούς να έχουν βρει το ιδανικό πρόσωπο. Χαίρεσαι που τους βλέπεις χαρούμενους κι ικανοποιημένους, αλλά κατά βάθος μελαγχολείς. Εγκλωβίζεσαι σε μια πίκρα που σε συντροφεύει, η οξύτητά της παραμένει για καιρό στο μυαλό σου. Τις περισσότερες μέρες, πείθεις τον εαυτό σου ότι είσαι μια χαρά. Πως δεν επιθυμείς κανέναν εκτός από εσένα. Κλείνεσαι όλο και πιο πολύ, απαιτώντας απ´ τις ανασφάλειες σου να γιγαντωθούν, ώστε ν´ αντιληφθείς τα όριά σου. Μόνο που αυτές μοιάζουν μ´ έναν καταρράκτη. Δεν αντέχεται η ορμή τους.

Και κάποιες άλλες στιγμές δεν μπορείς να διατηρήσεις αυτήν την πρόσοψη. Σπας κι αναρωτιέσαι αν άραγε ο ολοκληρωτικός έρωτας φιλοτιμηθεί και σ´ επισκεφτεί ποτέ. Ή αν τον είχες βρει παλιά, αλλά δεν ήσουν ικανός να τον βιώσεις. Είσαι πεπεισμένος ότι θα μείνεις για πάντα μόνος σου, γιατί ίσως αυτή να ´ναι η μοίρα σου. Κανείς δε σε καταλαβαίνει πραγματικά και το μόνο που απαιτείς είναι η ησυχία σου. Γίνεσαι κυνικός κι αρχίζεις την αποδόμηση των αισθήσεων. Κάπου εκεί αρχίζεις να μπερδεύεσαι.

Χρησιμοποιείς τον εγωκεντρισμό ως ασπίδα σου. Χαραμίζεσαι σε απέλπιδες προσπάθειες, για να σε πείσεις ότι έχεις δίκιο. Τίποτα δεν πηγαίνει στραβά με το χαρακτήρα σου και το πρόβλημα το έχουν μόνο οι άλλοι, μονολογείς.

Όταν είσαι τόσο απελπισμένος για το απωθημένο σου, αλλάζεις για να ταιριάξεις στις ανάγκες μιας εσφαλμένης πραγματικότητας. Ζεις κι αναπνέεις για το λάθος που επιμένεις ν´ αγαπήσεις. Σχεδιάζεις τη ζωή σου γύρω από μια ουτοπία. Είναι το κέντρο του κόσμου σου. Κι αυτή είναι η τραγωδία της εποχής που ζούμε· κυνηγάμε οτιδήποτε που δεν αξίζει κι εκμεταλλευόμαστε καθετί που μας περιμένει υπομονετικά. Μόνο που στο τέλος θα εξαντληθεί η υπομονή του και θα μας βαρεθεί. Έχοντας πάρει από εμάς ένα αξέχαστο μάθημα: ήταν απλά χάσιμο χρόνου. Και θα μείνουμε μόνοι -κυριολεκτικά και μεταφορικά-, για ακόμη μια φορά.

Ξέρω, τα παραπάνω ηχούν κάπως περίεργα στ´ αυτιά σου. Θα πεις πως είναι κι υπερβολικά.  Μπορεί να ´ναι κι έτσι. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τα έχεις παραδεχτεί εκείνες τις νύχτες που έβλεπες τον εαυτό σου πίσω απ´ τον καθρέπτη. Στις ειλικρινείς εξομολογήσεις που γρήγορα ξέχασες, μην τυχόν και γίνεις χειρότερα. Άφησες στην άκρη τη λύτρωση, διατηρώντας μια ανεδαφική ελπίδα να σε παραπλανά.

Πάρα πολλοί θα γοητευτούν από την αύρα που εκπέμπεις ως οντότητα . Ελάχιστοι, όμως, θα τη θαυμάσουν με σφαιρικό κι ουσιαστικό τρόπο. Μπορεί να ´ναι κι αυτοί που δε σου άρεσαν με την πρώτη επιπόλαιη ματιά που τους έριξες. Δώσ’ τους μια ευκαιρία, μα κυρίως φρόντισε ως κόρην οφθαλμού την αξιοπρέπειά σου. Δεν υπάρχεις για να παρακαλάς ή να σε λυπούνται.