Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει τα πάντα γύρω μας εξελίσσονται. Αυτό που έχουμε αυτή τη στιγμή, ίσως και μη μοιάζει καθόλου μ´ αυτό που θα υπάρχει αύριο. Η πρόοδος της επιστήμης, της φύσης, της γνώσης, της ανθρώπινης ύπαρξης κι υπόστασης σου υπενθυμίζουν ότι όσο σκληρά κι αν προσπαθείς ν´ ανακόψεις τον ρυθμό τους δε θα καταφέρεις ν´ αποτρέψεις τίποτα στο τέλος.
Αν ανατρέξεις σε όλη της βιβλιογραφία της φιλοσοφίας και της ψυχολογίας θα δεις ότι το πιο εξέχον συναίσθημα του κόσμου, που είναι κι η κινητήρια δύναμη όλων των άλλων είναι ο φόβος που με τη σειρά του δημιουργεί και τις ανασφάλειες. Μπορεί να ´ναι κι η μόνη ολοκληρωμένη θεωρία αυτή. Στο πέρασμα του χρόνου, διαπιστώνεις πως οι ανασφάλειες διαμορφώνουν τις σκέψεις και τις πράξεις σου, περιορίζοντας σε μεγάλο βαθμό τις ικανότητες και τις δυνατότητες σου. Μπορούν να φορέσουν πολλά προσωπεία κι όσο ωριμάζεις σε κυριεύουν, δίχως να το καταλαβαίνεις.
Η αγνότητα κι η παιδικότητα χάνονται σχεδόν σε όλους του τομείς της ζωής. Η δειλία ξεκινά να σε συντροφεύει και κάπου χάνεις την άκρη του νοήματος. Ο ρεαλισμός από μόνος του είναι αδύναμος. Χρειάζεται η ισορροπία μεταξύ λογικής και συναισθήματος. Ακόμη κι αν έχεις όλα τα εχέγγυα, για να πάρεις μια απόφαση πάντα θα βρίσκεται κάτι που θα εμφανίζει μπροστά σου τη διστακτικότητα. Σκέψου τις στιγμές που έχασες κι αναρωτήσου αν άξιζε τον κόπο κάποια στιγμή να βγουν από μέσα σου οι λέξεις που δεν είπες, να φτάσεις στην υλοποίηση ενός στόχου, ν´ απολαύσεις ενός ονείρου σου. Θα διαπιστώσεις ότι έχασες πολλές ευκαιρίες από κάτι που είχες εσύ την αποκλειστική ευθύνη.
Στην πραγματικότητα, δημιουργείς ανασφάλειες επειδή αποζητάς τη συναισθηματική σταθερότητα. Απ´ τη συγκεκριμένη παραδοχή ξεκινούν όλα. Ως ένα σημείο δείχνει σωστή. Αν το καταλάβεις εγκαίρως θ´ αποφύγεις την ρουτίνα. Όσο εύκολη κι αν μοιάζει η ρουτίνα, η επανάληψη της σ´ αιχμαλωτίζει, με αποτέλεσμα η προσπάθεια διακοπής της να προκαλεί άγχος και νευρικότητα. Στην αρχή αποδέχεσαι, ύστερα δέχεσαι και στο τέλος συνηθίζεις. Είμαστε πλάσματα που τρέφονται απ´ τη συνήθεια, γιατί πιστεύουμε ότι μέσα απ´ αυτή θα έχουμε τον έλεγχο για ό,τι κι αν συμβεί στη ζωή μας.
Τα τείχη που έχεις χτίσει γύρω σου και σε περιβάλλουν σ´ εμποδίζουν ν´ αναλάβεις δράση, ώστε ν´ αλλάξεις το παρόν. Τρέμεις να γνωρίσεις νέους ανθρώπους κι αυτό διότι στο παρελθόν έχεις πονέσει. Εξοικειώνεσαι μ´ αυτό. Σύμφωνοι, οι περισσότεροι, πλέον, κοιτούν μ´ έναν εγωιστικό τρόπο την καθημερινότητα. Αλλά, το ίδιο δεν κάνεις και μ´ αυτούς που αποδεδειγμένα «κουμπώνουν» σε σένα; Φαίνεται επίπονο να βγεις απ´ τη ζώνη άνεσής σου. Δεν είναι, όμως. Μόνος σου δεν μπορείς να πραγματοποιήσεις όσα βήματα χρειάζονται για να φτάσεις εκεί που θα νιώθεις ευτυχισμένος. Ακόμη κι η αγάπη επηρεάζεται περισσότερο απ´ όλη αυτή τη διαδικασία. Το συναίσθημά της που λαχταράς να υπάρχει μέσα σου τείνει να χάνει τη δυναμική του.
Και τελικά η αποστασιοποίηση κι η αποξένωση είναι εκείνες που θα σε πονέσουν περισσότερο. Η σταθερότητα που τόσο επιθυμείς κρύβεται στο σπάσιμο των αλυσίδων που σε κυριεύουν οι φόβοι κι οι ανασφάλειες. Σίγουρα, γνωρίζεις εκείνους που προθυμοποιούνται να σ´ απελευθερώσουν απ´ αυτές. Η συγκράτηση σε κρατάει πίσω, όχι η πράξη έκφρασής της.
Οι στιγμές λύτρωσης υπάρχουν για να σου διδάξουν ότι όσο πιο γρήγορα θα νιώσεις ελεύθερος, τόσο πιο γρήγορα η ζωή μπορεί να μεταβάλει προς το ωφελιμότερο τις κινήσεις σου. Το να δείχνεις ευαισθησία, τρυφερότητα, σεβασμό, ευγένεια δεν αποτελούν πράξεις αδυναμίες. Αντιθέτως, εξυμνούν τον εαυτό σου κάνοντάς σε πιο δυνατό κι αποφασισμένο να ξεχωρίσεις. Η αποκάλυψη του εαυτού μπορεί να σε βοηθήσει να κοιτάξεις το πρόσωπο του φόβου και να τον υποδουλώσεις στα έγκατα της ψυχής σου.
Όλοι γνωρίζουμε πως η ζωή είναι πολύ σύντομη για να τη σκορπίζουμε στον ωκεανό των εφήμερων. Οι πιο σταθερές καταστάσεις φέρουν μέσα στο οικοδόμημά τους μια καταπληκτική συμμετρία αληθινών προσδοκιών, ορατών στόχων και μια παραμυθένια αισθητική αριστοκρατικής ευδαιμονίας. Κάθε φορά που θέλεις κάτι που αποδεδειγμένα αξίζει και σε οδηγήσει εκεί που χρειάζεσαι συλλογίσου αυτά που θα κερδίσεις, κι όχι αυτά που ενδεχομένως θα χάσεις.
Συντάκτης: Δημήτρης Μπότης
