Η ικανότητα του να κατανοείς και να συμπάσχεις χωρίς να κρίνεις

Όσο ωριμάζεις συνειδητοποιείς ότι αυτό που μετράει είναι να έχεις αναπτύξει την ικανότητα του να γίνεις ξεχωριστός άνθρωπος. Να έχεις αποκτήσει τη δική σου προσωπικότητα, αφήνοντας στην άκρη οτιδήποτε σε εμποδίζει να ζεις με τον τρόπο που εσύ επιθυμείς. Και κυρίως να ‘χεις εμβαθύνει στον ορισμό του σεβασμού απέναντι στους συνανθρώπους σου.

Η δυνατότητα να συμπάσχεις δείχνοντας ενσυναίσθηση και κατανόηση, στο σύνολό της, σε διδάσκει πόσο εύκολο είναι να φανείς χρήσιμος. Μαθαίνεις να μην κρίνεις ποτέ κάποιον άδικα και -το πιο σημαντικό- σε κάνει να αναγνωρίσεις ότι το να βγάζεις συμπεράσματα με βάση ελάχιστες πληροφορίες που έχεις στη διάθεσή σου κάνει τοξική την καθημερινότητά σου.

Τίποτα δε μένει σταθερό, το ίδιο κι εμείς. Κάτι φαινομενικά ασήμαντο μπορεί να σε αλλάξει ως άτομο. Αυτός είναι ο κυριότερος λόγος για τον οποίο είναι σημαντικό να μη διαμορφώσεις ποτέ μια συγκεκριμένη άποψη για κάποιον, χωρίς προηγουμένως να ‘χεις εισέλθει στις ενδόμυχες σκέψεις του.

Η κριτική, τόσο η συνειδητή όσο κι η ασυνείδητη, αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο της ανθρώπινης εμπειρίας. Όταν φέρνεις τον εαυτό σου στη θέση των άλλων, κερδίζεις την πολύτιμη παρουσία της ωριμότητας που απορροφά τα αρνητικά στοιχεία σου και συμβάλει στην οικοδόμηση μιας εξαιρετικής υπόστασης.

Κανένας μας δεν μπορεί να αρνηθεί ότι κάποια στιγμή μέσα στη μέρα έκρινε κάποιον, επειδή είναι μια απαραίτητη λειτουργία της επιβίωσης μέσα σ’ έναν κόσμο που τρέφεται, κυρίως, με άκρατο ρεαλισμό. Όλοι έχουμε τα δικά μας στάνταρ για το πώς αξιολογούμε τους άλλους. Είναι αποδεδειγμένο ότι τα περισσότερα από αυτά έχουν τρομερές ελλείψεις. Το νιώθεις έντονα σε κάθε συζήτηση που συμμετέχεις κι αφορά εκείνους που δε βρίσκονται εκεί με τη φυσική τους παρουσία.

Όταν τα φώτα της έπαρσης σβήσουν, τότε αντιλαμβάνεσαι ότι δε γνωρίζεις ότι οι άνθρωποι με τον τρόπο τους προσπαθούν να βρουν αγάπη. Κι ότι έχουν τις δικές τους ανησυχίες και τα δικά τους προβλήματα. Κανένας μας δεν είναι ικανός να καθορίζει ποιος είναι ο σωστός τρόπος για να βρεθούν διέξοδοι στους προσωπικούς λαβυρίνθους. Ο ρόλος μας παραμένει πάντοτε συμβουλευτικός και τίποτα παραπάνω. Η ίδια η ζωή διαμορφώνει τις δυναμικές και τις προοπτικές τους και κάθε φορά που σκέφτεσαι ότι κάποιος κάνει ένα λάθος, δε σημαίνει απαραίτητα ότι η γνώμη σου είναι σωστή. Φυσικά κι εξαιρούνται ακραίες περιπτώσεις που ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια.

Ακόμη κι αν θεωρείς πως ξέρεις απ´έξω κι ανακατωτά ένα πρόσωπο, τα βιώματά του είναι διαφορετικά από τα δικά σου κι, ως εκ τούτου, η άποψή σου πιθανότατα θα διαφέρει. Στην παλέτα μας υπάρχουν πολλά χρώματα και τα πράγματα δεν είναι απαραιτήτως ασπρόμαυρα ή γκρίζα. Χρωματίζουμε τις στιγμές μας βασιζόμενοι στις δικές μας προσωπικές αξίες. Αυτό που θεωρείται ως δικαίωμα για κάποιον μπορεί να θεωρηθεί ως απαίτηση για κάποιον άλλο. Οι ισορροπίες πάντα είναι λεπτές. Επιζητούν ιδιαίτερους και προσεκτικούς χειρισμούς.

Όλα θα ήταν διαφορετικά αν μπορούσαμε να αποβάλουμε τις εγωιστικές προσκολλήσεις μας. Εστιάζουμε πάντα στην ουσία, αντιλαμβανόμενοι τη σημασία που έχει ν´ακούμε χωρίς να μιλάμε αν δεν έχουμε κατανοήσει πλήρως τα λόγια του συνομιλητή μας. Οι λέξεις αρέσκονται συχνά να παίζουν διαφορά παιχνίδια και να κρύβουν καλά το νόημα. Γι’ αυτό κι απαιτείται να έχεις οπλιστεί με υπομονή και κατανόηση. Όταν ένα αγαπημένο σου πρόσωπο εμπιστεύεται σε σένα έναν προβληματισμό του, άκουσέ τον προσεκτικά και μη βιάζεσαι να του πεις τι να κάνει. Αν εγκρίνεις κάτι ή όχι. Δεν επιβάλλεις κάτι φέρνοντας ως παράδειγμα κάτι αντίστοιχο που είχε τύχει και σε εσένα κάποτε. Στις περισσότερες περιπτώσεις θα εισπράξεις άρνηση ή ακόμη χειρότερα, θα τον εκνευρίσεις. Ο θυμός δεν ήταν ποτέ καλός σύμβουλος και συνήθως έχει τα αντίθετα αποτελέσματα απ’ τα προσδοκώμενα.

Τέλειος δε γεννήθηκε κανένας. Κι οι ατέλειές μας είναι γεμάτες από κενά. Αν δεν μπορείς να βοηθήσεις, ώστε να γεμίσουν με οριστικές απαντήσεις, τότε θα ‘ταν καλύτερο να μη συμμετέχεις σ’ αυτήν την επίπονη διαδικασία.