Όταν μιλάμε για μια ερωτική σχέση το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό, είναι η ευημερία της. Τι μπορεί να γίνει, ώστε να διαρκέσει και να ‘ναι όσο το δυνατόν πιο όμορφη κι εποικοδομητική. Πέρα, απ’ την αγάπη, ένα βασικό στοιχείο που την οριοθετεί είναι η επικοινωνία. Αυτή κρίνει αν ένα ζευγάρι μπορεί να βρίσκει λύσεις στα διάφορα προβλήματα και να δημιουργήσει μια ιδανική κατάσταση.
Υπάρχει η ανοιχτή κι η ειλικρινής επικοινωνία που φέρνει τη συνεννόηση, την αποδοχή, την ηρεμία και τ’ αποτελέσματα. Απ’ την άλλη, συναντάμε κι αυτή που φέρνει συνέπειες και χωρίζεται σε τέσσερα μέρη: η κριτική, η περιφρονητική, η αμυντική κι η προσβλητική. Όπως, είναι εύκολα αντιληπτό, δύο άνθρωποι που συχνά βρίσκονται σε μια έντονη σύγκρουση, οδεύουν προς τον χωρισμό εάν δεν καταφέρουν να επικοινωνήσουν καλύτερα, αν δεν αφήσουν πίσω τους εγωιστικές αντιλήψεις και πεποιθήσεις κι αν δεν αναλάβουν την ευθύνη να εργαστούν από κοινού, ώστε να πορεύονται ως σύμμαχοι κι όχι ως αντίπαλοι. Η συναισθηματική ωριμότητα, ο σεβασμός, η θέληση, τα επιχειρήματα κι η συνεργασία μπορούν να θεωρηθούν τα χαρίσματα που οδηγούν στην αρμονία των δύο.
Ωστόσο, υπάρχει κι ένα στοιχείο που συχνά υποτιμάται. Είναι εξίσου επιζήμιο με την έλλειψη επικοινωνίας ή τη λεκτική σύγκρουση, αφού έχει την ικανότητα να διαβρώνει με αργούς ρυθμούς τα θεμέλια της σχέσης και να χάνεται η εμπιστοσύνη και το δέσιμο. Κι είναι το στοιχείο της σιωπής. Μερικές φορές όταν νιώθεις θυμωμένος, προσβεβλημένος ή κι απογοητευμένος προτιμάς να μη μιλήσεις. Θεωρείς πως αυτός ο τρόπος θα σε ωφελήσει ώστε ν’ αποφύγεις τους διαπληκτισμούς. Προσπαθείς να κρατήσεις μια ουδέτερη στάση, για να μη χάσεις τα κεκτημένα και να ισορροπήσεις. Κατά περιπτώσεις, δεν είναι απαραίτητα κακό. Αρκεί, να μη φτάνει στο άλλο άκρο. Αυτό της ανέχειας και της αποξένωσης.
Μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλο μας. Υπάρχουν γάμοι που κρατιούνται με τα χίλια ζόρια, απλά και μόνο για να εξυπηρετήσουν σκοπούς που έχουν να κάνουν με το πως τους αντιμετωπίζουν οι γύρω τους. Μπορεί να βλέπεις ανθρώπους που να φαίνονται ευτυχισμένοι και δείχνουν να μην τους λείπει τίποτα, αλλά πολλές φορές τα φαινόμενα απατούν. Μέσα στη σιωπή, λοιπόν, οι πληγές παραμένουν κρυμμένες. Μπορεί να μη φαίνονται αρχικά, όμως όσο περνάει ο καιρός σβήνει η οικειότητα κι η ασφάλεια που είχαν αναπτυχθεί στην αρχή. Όταν βλέπεις πως δεν αγαπιέσαι και δεν εκτιμάται η παρουσία σου, τότε αλλάζει κι η προσωπικότητά σου. Γίνεσαι κυνικός κι αδιάφορος. Αποδέχεσαι ένα λυπηρό γεγονός και το πιο πιθανό είναι να συνεχίζεις να ζεις μέσα στη σιωπή. Άρα, δυστυχισμένος κι ανήμπορος ν’ αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα.
Με την πάροδο του χρόνου, η δυστυχία, αν και δεν είναι ορατή μέσω της λεκτικής επαφής, γίνεται βιωματική απ’ την συμπεριφορά. Νιώθεις μοναξιά, ακόμη κι όταν βρίσκεσαι μαζί τον άνθρωπό σου. Ανατρέχεις στο παρελθόν και πασχίζεις να θυμηθείς όλα αυτά τα συναισθήματα που υπήρξαν και σας ένωσαν. Μπερδεύεσαι περισσότερο και δεν εστιάζεις στο παρόν. Δε θες, δεν έμαθες ή δεν μπορείς να εκφράσεις τους προβληματισμούς ή τις ανησυχίες σου. Η σιωπή δε λειτουργεί ευεργετικά στον έρωτα. Αντιθέτως, μπορεί ν’ αποδειχτεί καταστροφική.
Όπως στις φιλικές και στις επαγγελματικές σχέσεις, έτσι και στις ερωτικές, ο διάλογος φέρνει την επιθυμητή σύνδεση. Μιλώντας γι’ αυτά που σ’ ενοχλούν και γι’ εκείνα που θαυμάζεις στον άλλον έρχεστε πιο κοντά. Λειτουργείτε σαν ομάδα και χαιρόσαστε που έχετε χτίσει κάτι αξιοθαύμαστο. Με αγώνα και κόπο. Τίποτα δεν μπορεί να επιβιώσει αν δεν καλλιεργηθεί. Είναι μια συνεχής διαδικασία που φανερώνει ανεκπλήρωτες ανάγκες, επιθυμίες, φόβους, ελπίδες.
Σπάζοντας τη σιωπή φεύγει η συσσώρευση της δυσαρέσκειας κι ελαχιστοποιούνται οι πιθανότητες να χάσεις την αυτοκυριαρχία και την αυτοεκτίμησή σου. Τα πάντα είναι θέμα επιλογών, που οφείλουν να ‘ναι αποτέλεσμα συνειδητών αποφάσεων κι όχι συγκυριών ή συμβιβασμών. Γιατί, τελικά, φωνή έχει διαχρονικά απεριόριστη δύναμη, όταν έχει κάτι ουσιαστικό να πει, με σοφό και γαλήνιο τρόπο.
Συντάκτης: Δημήτρης Μπότης
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
