Να ακούς τη μέσα φωνούλα σου πού και πού για να διατηρείς την ηρεμία σου

Πολλές φορές νιώθουμε μόνοι σ’ αυτόν τον κόσμο κι ας περιστοιχιζόμαστε από πολλά άτομα καθημερινά. Το διακρίνουμε και στις συζητήσεις που κάνουμε με τον κοινωνικό μας περίγυρο. Παραδεχόμαστε πως χρειαζόμαστε περισσότερους ανθρώπους που να νοιάζονται πραγματικά.

Πόσες στιγμές στη ζωή μας έχουμε αισθανθεί πως δεν είμαστε καλά κι όταν μας ρωτάνε τι κάνουμε, τότε φοράμε εκείνο το ψεύτικο χαμόγελο κι απαντάμε «μια χαρά». Ενώ μέσα μας βασανιζόμαστε. Φοβόμαστε ξέρεις μήπως και μάς λυπηθούν ή μήπως και να μη μάς δώσουν σημασία. Φοβόμαστε την επιφανειακή αντίδραση, ενώ θέλουμε κάποιον να μάς καταλάβει, να μάς νοιαστεί.

Χορτάσαμε από συναισθηματική στυγνότητα. Μας λείπει η ουσιαστική επικοινωνία, η βαθιά ανθρώπινη επαφή, η καλοσύνη, η ευγένεια, η αλληλεγγύη, η αλήθεια, η ανιδιοτελής αγάπη. Βάλαμε τη ζωή μας στο μονοπάτι του «θεαθήναι» και χάσαμε το νόημα της ύπαρξής μας που δεν είναι τίποτα άλλο πέρα απ’ την ενσυναίσθηση. Ναι, αυτή τη μαγική λέξη που αρκετά συχνά την περιφέρουμε με κάποιο πάθος, αλλά στο τέλος βιώνει την αίσθηση της εγκατάλειψης, αφού στην πράξη την κάνουμε ανίσχυρη.

Και ποιοι είναι οι λόγοι που μάς οδήγησαν στην κυνικότητα και στη συναισθηματική απομάκρυνση μεταξύ μας; Ένας απ’ τους κυριότερους, είναι η καταιγιστική εξέλιξη της τεχνολογίας κι η ολοένα κι αυξανόμενη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Το κινητό μας δεν έχει γίνει απλώς η προέκταση του χεριού μας, αλλά επεκτείνεται σε κάτι βασικότερο. Στο πνευματικό ξεθώριασμα του νου μας.  Περνάμε ώρες ατελείωτες πάνω απ’ αυτό και ξεχνάμε να επικοινωνήσουμε με αμεσότητα. Αυτό οδηγεί στον απομονωτισμό που με τη σειρά του μας βγάζει μπροστά στην έλλειψη ενδιαφέροντος για τους δίπλα μας.

Κάποιοι θα πουν πως σημαντικό ρόλο παίζει το στρες κι οι απαιτήσεις της σύγχρονης εποχής. Είμαστε τόσο απασχολημένοι με την καθημερινή μας ρουτίνα και με τα πρακτικά προβλήματα της που αντιμετωπίζουμε. Ο ρυθμός της σύγχρονης ζωής είναι τόσο γρήγορος που δε μας επιτρέπει  ν’ασχοληθούμε με τίποτα άλλο και να δείξουμε το νοιάξιμο που θα έπρεπε.  Ισχύει, ως ένα σημείο, ωστόσο. Όλοι μπορούμε να βρούμε έστω λίγο χρόνο και τη διάθεση, για να επαναφέρουμε και πάλι το ενδιαφέρον, την προσοχή, την κατανόηση και το νοιάξιμο  προς τους συνανθρώπους μας. Να βρούμε κοινούς νοητικούς και συναισθηματικούς τόπους, ώστε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον, να μοιραστούμε προβληματισμούς, να γίνουμε στήριγμα. Να επενδύσουμε σε καθηλωτικές αξίες  που όλοι τις έχουμε ανάγκη.

Η εγωκεντρικότητα, ο ναρκισσισμός, η σκληρότητα, το ατομικό συμφέρον, ο φθόνος, η αδιαλλαξία κι η μοχθηρία μας απομακρύνουν και μας κάνουν δυστυχισμένους. Μπορεί αυτό να μη φαίνεται άμεσα, αλλά μακροπρόθεσμα μας βγάζει σε αδιέξοδα. Αδιέξοδα που μας κατευθύνουν στο τέρας της μοναξιάς. Με όλα τα επακόλουθα αυτής που σίγουρα δεν είναι ευχάριστα για κανέναν.

Το να νοιάζεσαι δε σε κάνει αφελή κι αδύναμο, αλλά ενισχύει την αντίληψή σου για τον κόσμο που δημιουργείς. Γιατί είσαι ένα κομμάτι του. Σε κάνει πιο συνειδητοποιημένο ως προς τις επιθυμίες, τις ανάγκες, τους στόχους, τις φιλοδοξίες και γίνεσαι πιο ενεργός άνθρωπος. Και, φυσικά νιώθεις σημαντικός.

Εννοείται πως και στο νοιάξιμο χρειάζονται όρια. Τέτοια που να μην επηρεάσουν την ψυχική σου υγεία. Αφού η υπερβολική βοήθεια κι η υπέρμετρη ανησυχία για τους άλλους μπορεί να ‘χει τ’ αντίθετα αποτελέσματα απ’ τα προσδοκώμενα. Χρειάζεται ν’ ακούς τι χρειάζεται κι η εσωτερική σου φωνή, ώστε να μη χάνεις τις ισορροπίες σου.  Το να νοιάζεσαι για τον εαυτό σου, δεν είναι εγωιστικό, αρκεί να γίνεται εις βάρος των άλλων.