Τα πάντα ξεκινούν με ένα αντίο. Είναι η πιο δυνατή λέξη ύστερα απ’ το μαζί. Εξίσου δυνατή όσο κι η παρουσία. Είτε υπήρξε επιλογή σου είτε όχι, το μόνο σίγουρο είναι ότι η μοναξιά εισέρχεται στη ζωή σου. Παρέα με τον αδίστακτο χρόνο σε κάνουν να παρασύρεσαι απ’ την ορμή τους. Αναπόφευκτη αλήθεια, για κάποιους λογούς φοβάσαι να την αποδεχτείς.
Στην αρχή δείχνει εύκολο. Συναναστρέφεσαι καθημερινά με συγγενείς, κολλητούς, φίλους, γνωστούς, συνάδελφους απ’ τη δουλειά. Οι μέρες φαίνονται να κυλούν όμορφα, δεν τους λείπει τίποτα.
Όσο περνάει ο καιρός οι στιγμές που αισθάνεσαι κάπως περίεργα αυξάνονται, οι ψευδαισθήσεις φεύγουν. Μόνος ανάμεσα σε δεκάδες ανθρώπους να κάνεις παρέα με τις αμέτρητες μοναξιές που υπάρχουν εκεί έξω. Άνθρωποι που δεν τους νοιάζει πια αν θα αγαπηθούν. Κάνεις συνεχώς καινούργιες γνωριμίες, οι περισσότερες όμως θα χαθούν στο πέρασμα του χρόνου. Η μοναξιά μεγαλώνει. Το αντίβαρο σ’ αυτή είναι να ρίχνεις το βάρος σου στην καριέρα, να γεμίζει η τσέπη με χρήματα, να σβήνουν τα όνειρα, να επικρατεί ο άκρατος ρεαλισμός κι η κυνικότητα.
Ώσπου φτάνει η στιγμή της μοναξιάς του άδειου σπιτιού. Σε συντροφεύει κάθε νύχτα που περνάει. Όσο κι αν πασχίζεις να την ξεγελάσεις, να την αποφύγεις δεν τα καταφέρνεις. Ψάχνεις μια σανίδα σωτήριας, να γλιτώσεις απ’ τον ειρμό των σκέψεών σου. Σκέφτεσαι πράγματα που έκανες. Πράγματα που θέλησες, αλλά ποτέ δεν τα πραγματοποίησες. Αποδέχεσαι ότι πρόδωσες και σ’ έχουν προδώσει πολλές φορές. Ήταν όλες δύσκολες και μερικές απ’ αυτές δυσκολότερες.
Διέγραψες πολλούς ανθρώπους. Σε ορισμένους έδωσες δεύτερες ευκαιρίες. Το έκανες γιατί φοβήθηκες το ενδεχόμενο να μείνεις μόνος. Ίσως σκεφτόσουν το συμβιβασμό με έναν άνθρωπο επειδή σε πιέζει ο κοινωνικός σου περίγυρος. Κάτι που μέχρι εκείνη τη στιγμή της ζωής σου το θεωρούσες αδιανόητο. Έλεγες στον εαυτό σου ότι αγάπησες λίγες φορές πραγματικά κι ερωτεύτηκες ακόμα λιγότερες. Έδωσες ένα κομμάτι του «είναι» σου σε κάθε άνθρωπο που πέρασε απ’ τη ζωή σου. Συνειδητοποιείς το κάθε λάθος που ενδεχομένως έκανες. Μέσα απ’ αυτά κρίθηκες σκληρά. Μάλλον δε δικαιολόγησες κανένα.
Συγχώρεσες τον εαυτό σου ακόμα κι όταν ένιωσες αδικημένος. Προβληματίστηκες, αλλά αρκέστηκες σε μια αμυντική στάση. Έμαθες στη ζωή σου πως σε όλα τα παιχνίδια πάντα θα υπάρχουν νικητές κι ηττημένοι. Οι κανόνες δεν τηρούνται αρκετές φορές, η ισοτιμία χάνεται. Ωστόσο προσπαθείς να αποδεχτείς την κάθε ήττα.
Παραδόθηκες στη σκέψη του «καλύτερά να βλέπω έναν άνθρωπο κι ας μην καλύπτει τα ιδανικά μου, ας μη με κάνει να νιώθω ολοκληρωμένος». Η σκέψη αυτή αρχίζει να κυριαρχεί στο μυαλό σου. Είναι χίλιες φορές προτιμότερο αυτό απ’ το να μένω κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους και να μην έχω κάποιον να μιλήσω, μονολογείς, χωρίς να το πιστεύεις πραγματικά επειδή γνωρίζεις ότι πρόκειται για μια τεράστια πλάνη.
Η ζωή τρέχει, απαιτεί να την ακολουθήσεις. Εμπιστεύσου την κι αυτή με τη σειρά της θα σου δώσει την ευκαιρία να αγαπήσεις πάλι, να χαμογελάσεις ξανά. Πού ξέρεις; Ίσως βρεθούν εκείνα που ονειρεύτηκες.
Είναι τεράστιο λάθος να αφήνεις τα πάντα στη μοίρα τους. Το να μένεις μόνος ή με ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται για σένα, δε σ’ αγαπούν και βρίσκονται δίπλα σου απλώς για να ενώσετε τις μοναξιές σας είναι ουσιαστικά το ίδιο. Δεν υπάρχει κανένα ουσιαστικό επιχείρημα ώστε να σε πείσει ότι αυτό είναι το σωστό. Υπάρχουν πολλοί δρόμοι που μπορείς να τους ακολουθήσεις. Αρκεί να ξέρεις τι θέλεις, να μην τρέφεις αυταπάτες, να μην κάνεις υποχωρήσεις μπροστά στα πιστεύω σου.
Δεν ψάχνεις κάποιον για να γεμίζει απλά το χρόνο σου, αναζητείς κάποιον με τη δυνατότητα να καθρεπτίζεται το πρόσωπό σου στο δικό του, να γίνει η αντανάκλασή σου, να αντιμετωπίζετε μαζί κάθε δύσκολη κατάσταση και κυρίως να μη σε κάνει ποτέ να αισθάνεσαι μοναξιά. Ακούγεται δύσκολο; Μοιάζει σαν ουτοπία; Σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας; Κι όμως δεν είναι. Ακατόρθωτα είναι μόνο αυτά που δεν μπήκαμε ποτέ στη διαδικασία να πολεμήσουμε για να τα κατακτήσουμε.
Επιμέλεια Κειμένου Δημήτρη Μπότη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Δημήτρης Μπότης
