Συμβιβασμένοι με μια δήθεν πραγματικότητα όπου δυναστεύει μια θεατρινίστικη ανάγκη να κυριαρχήσουν οι ορθές σκέψεις χωρίς ωστόσο να μετατραπούν σε ορθές λύσεις, ορισμένοι άνθρωποι φοβούμενοι μήπως αποκτήσουν την ταμπέλα του διαφορετικού απ’ τους υπολοίπους, εθίζονται να διαφημίζουν κυρίως τη δυστυχία τους.
Είναι ο μοναδικός τρόπος λένε για να επιβιώσουν σ’ αυτόν τον κόσμο. Έτσι έμαθαν, έτσι γαλουχήθηκαν. Θυσιάζουν το «ζω» για το «επιβιώνω». Τους ικανοποιεί η –μες στην υποκρισία– ικανοποίηση των πόθων τους. Αν τους ρωτήσεις γιατί αρέσκονται να το κάνουν δε θα λάβεις καμία πειστική απάντηση. Προτιμούν απλώς να χλευάζουν και να υπεκφεύγουν απ’ το καθετί που μπορεί να τους φέρει σε δύσκολη θέση.
Σαν άριστοι γνώστες του αντικειμένου που είναι, κάνουν μια προεργασία και δημιουργούν πρώτα τον κακό λύκο σ’ αυτό το παραμύθι. Αρχίζουν να περιφέρονται σε σκοτεινά δρομάκια για να τον ανακαλύψουν και να αφεθούν στις όποιες ορέξεις του. Περπατούν με γοργό βηματισμό, με το κεφάλι πάντα σκυμμένο. Το βλέμμα τους δεν καταγράφει τίποτα, το μυαλό τους δεν ιχνογραφεί, η ψυχή τους κυριολεκτικά άδεια κι οι χτύποι της καρδιάς τους πάλλονται αδιάκοπα στο ίδιο αργό τέμπο.
Μοιάζουν με μια φωτογραφική μηχανή η οποία δεν έχει κάρτα μνήμης μέσα μην τυχόν και καταγράψει στιγμές, όμορφες εικόνες. Δε θα διστάσουν ποτέ να γκρεμίσουν οτιδήποτε τους χαλάει το παραμυθάκι ώστε να μπορέσουν να το ανοικοδομήσουνε όπως τους προστάζει το ανίσχυρο εγώ τους.
Όταν τα καταφέρουν , φορούν το χλιδάτο περιτύλιγμά τους, το προσωπείο του ναρκισσισμού, της αλαζονείας. Ο στόχος επετεύχθη, ώρα να βγουν έξω και να τα βάλουν με τη ζωή που δεν τους πάει με τίποτα, να μιλήσουν άσχημα για τρίτους, να κρίνουν και να κατακρίνουν, να εκθειάσουν τα επιτεύγματα τους ακόμα κι αν για να τα καταφέρουν πάτησαν επί πτωμάτων.
Όλα τα λόγια που λέγονται παραμένουν ανέκφραστα. Κοινός κώδικας συνεννόησης κοινών ανθρώπινων εμπειριών. Ο χρόνος τρέχει κι η προσπάθεια επιβάλλεται να κριθεί πετυχημένη. Όταν συμβεί αυτό φεύγουν χαρούμενοι διότι για ακόμα μια φορά κατάφεραν να διαφημίσουν κυρίως τη δυστυχία τους. Έδωσαν αξία στα επουσιώδη, αποκρύπτοντας τα ουσιώδη κάτω απ’ το χαλάκι.
Δυστυχώς αυτές οι τοξικές συμπεριφορές είναι πολύ διαδεδομένες στις μέρες μας, τις συναντάμε καθημερινά και λίγο-πολύ όλοι έχουμε υπάρξει αποδέκτες αυτών των συμπεριφορών. Ίσως άθελά μας κάποια στιγμή να υιοθετήσαμε κάποιες. Δεν μπορείς όμως να τις προβάλλεις με γλυκύτητα, ομορφιά η ό,τι άλλο.
Στην πραγματικότητα έχουν πάντα πίσω τους κάτι κρυμμένο, κάτι εικονικό κι ενίοτε αναξιοπρεπές. Έχουν την κοροϊδία, την υποκρισία, το στοιχείο της ημιδιαμονής. Φίλε μου, η ευτυχία είναι η πραγματική ζωή γι’ αυτό και δε διαφημίζεται. Η ευτυχία αρχίζει και τελειώνει με την προσμονή αγάπης, έρωτα, με τη δημιουργία αξίων κι ιδανικών. Με το χτίσιμο μιας καλύτερης ζωής, σίγουρα όχι μίζερης. Η ευτυχία βροντοφωνάζει πως υπάρχει και δεν κρύβεται, δεν ντρέπεται.
Ο καθένας μας επιλέγει πώς θα ταξιδέψει στα μονοπάτια του χώρου και του χρόνου. Ο καθένας μας κουβαλάει άλλους τόσους μαζί του, μην το ξεχνάς, γι’ αυτό να νιώθεις ευτυχισμένος που ανόθευτα ζεις με ό,τι καλό έχεις καταφέρει, με ό,τι έχεις επιτύχει έως τώρα. Βεβαίως και θα σεβαστείς την αντίθετη άποψη. Ως εκεί όμως.
Μίλησε χωρίς να φοβάσαι για την όποια ευτυχία κι άφησε αυτούς που σχετίζονται μαζί σου να επιλέξουν αν θέλουν να είναι μ’ ένα τέτοιο άτομο σαν εσένα που δε μετράει ώρες και στιγμές να μιλήσει για τη δυστυχία του, αλλά για την πραγματοποίηση όσο το δυνατόν περισσοτέρων ονείρων του.
Μην τους επιτρέπεις να σε πείσουν, ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο και λειτουργούν έτσι για να μην χάσουν τελείως τον εαυτό τους. Ότι κάνουν το σωστό. Φόβος είναι κι αυτό γίνεται μια καλή δικαιολογία ώστε η υποκρισία απέναντι στους εαυτούς τους ,στους συντρόφους τους και στους φίλους τους κάποιες φορές ξεπερνάει τα όρια. Παρέμενε δυνατός απ’ τα παθήματα που έγιναν μαθήματα, μη νιώθεις μειονεκτικά απέναντί τους.
Επιμέλεια Κειμένου Δημήτρη Μπότη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Δημήτρης Μπότης
