Όσο οι πολλοί πλατσουρίζουν στα ρηχά εκείνοι ανοίγονται στα βαθιά

Πολλοί παραδέχονται πια πως το «λίγο» μπορεί να ξεχειλίζει από έρωτα. Εύκολα ερωτεύεσαι, μα δύσκολα αφήνεσαι. Κι αυτή η αφήγηση μπορεί άνετα να σε πείσει, διότι έχει ισχυρά επιχειρήματα. Σου λένε πως χρειάζεται να ‘σαι προσεκτικός, να κάνεις αργά βήματα, έτσι ώστε να βαδίζεις σωστά. Θεωρούν ότι ο έρωτας διέπεται από νόμους και κανόνες. Υπάρχουν όρια που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ξεπεραστούν. Δεν αμφιβάλλει κανένας ότι το λένε έχοντας ως έρεισμα τις προσωπικές τους εμπειρίες. Είναι μια απόλυτα συνειδητή επιλογή κι επιβάλλεται να γίνεται σεβαστή.

Αν δε συμφωνείς μαζί τους, τότε απλά δεν τους επιλέγεις. Ξέρεις τι θα αντιμετωπίσεις. Εκτός κι αν θέλεις να βασανίζεσαι. Η σύγκρουση αυτών των δύο κόσμων, μόνο τρικυμίες φέρνει. Οι συμβιβασμοί που ενδεχομένως να γίνουν, στην πράξη, αποδεικνύονται εικονικοί. Ούτε ένας δε θα βγει κερδισμένος στο τέλος.

Και μην κρυβόμαστε, στην εποχή μας, αυτές τις απόψεις τις ενστερνίζεται η πλειοψηφία των ανθρώπων. Άλλοι επειδή «έπαθαν κι έμαθαν» κι άλλοι γιατί καθοδηγούνται απ’ τη φωνή του ρεαλισμού ή μάλλον του κυνισμού.

Υπάρχουν, όμως, κι οι πιο ρομαντικοί. Εκείνοι που δε λογαριάζουν τίποτα μπροστά στα μεγαλειώδη συναισθήματα που σου προσφέρει ο έρωτας. Ο λυρισμός είναι η σημαία του πάθους τους. Τα άδολα συναισθήματά τους ωριμάζουν γρήγορα και γίνονται το εφαλτήριο για να αποβάλουν τη ρουτίνα απ’ τις ζωές τους. Καίγονται κι αναγεννιούνται μέσα απ’ τις στάχτες τους.

Δεν τους ενδιαφέρει αν τους θεωρείς γραφικούς. Δε μετρούν τις λέξεις τους και τις αφήνουν να κατακλύζουν τις στιγμές τους. Δεν υπογράφουν συμφωνητικά εξασφάλισης. Χαμογελούν σε όλον τον κόσμο, πιστεύοντας ότι κι οι υπόλοιποι παίρνουν κάτι από αυτήν την ενέργεια.

Αφήνουν τους εαυτούς τους να πέσουν στα βαθιά. Έμαθαν να παραδίνονται ολοκληρωτικά στην αγάπη. Αγνοούν τα σημάδια προειδοποίησης και μερικές φορές απορρίπτουν τα κελεύσματα της διαίσθησής τους. Προτιμούν να ζήσουν εκείνη τη μία στιγμή που θα τους φέρει μπροστά στη μαγεία του «για πάντα μαζί», κι ας είναι για να πάρουν μόνο μια τζούρα. Οι υποσχέσεις τους είναι το διαβατήριο για ένα ανεπανάληπτο ταξίδι. Εκείνοι ορίζουν τη διαδρομή.

Οι φίλοι τούς λένε να μην ανοίγουν τις καρδιές τους τόσο εύκολα. Ότι καλό θα ήταν να παίζουν παιχνίδια του μυαλού και να διεκδικούν με στρατηγική, ώστε να βεβαιωθούν για τις αληθινές προθέσεις του ανθρώπου που έχουν ερωτευτεί. Δεν καταλαβαίνουν πως δε γίνεται να ‘χεις συναισθήματα δίχως δέσμευση, οικειότητα χωρίς συγκίνηση.

Αν τους ζητήσεις να σου περιγράψουν τον έρωτα, θα σου πουν ότι είναι άγριος κι αδάμαστος. Δεν έχει χημικούς τύπους και ψυχολογικές θεωρίες. Ζει κι αναπνέει μέσα απ’ τη φιλοσοφία. Για να τον καταλάβεις αξίζει να εγκαταλείψεις κάθε αμφιβολία και φόβο, αδιαφορώντας για τους όποιους δισταγμούς.

Ίσως είναι τρελοί. Δίνουν τα πάντα και δεν περιμένουν να πάρουν ανταλλάγματα. Θα πληγωθούν, αλλά δε θα πληγώσουν. Κι αυτό τους ξεχωρίζει. Δε θα μετανιώσουν για τίποτα, ανεξάρτητα απ’ το αποτέλεσμα. Τους άρεσε αυτό που έζησαν και δεν υπάρχει καμιά ντροπή σ’ αυτό.

Ελάχιστοι, όμως, θα σεβαστούν τις απόψεις τους, οι πιο πολλοί θα τους βάλουν στο περιθώριο. Άραγε, έχουν σκεφτεί όλοι αυτοί, που πιστεύουν ότι τους βοηθούν να συνετιστούν, ότι χάνουν άδικα το χρόνο τους; Χρειάζονται απλά να τους καταλάβεις κι αν δεν αντέχεις τη δική τους πραγματικότητα, αποχώρησε. Δε φοβήθηκαν ποτέ τη μοναξιά. Την αγκάλιασαν σφιχτά και τη μαλάκωσαν. Τη ζέσταναν και την άφησαν να τους συντροφεύει για όσο διάστημα χρειάστηκε. Επειδή η υπομονή είναι ένα απ’ τα αναρίθμητα προτερήματά τους.

Δε θα αλλάξουν ποτέ. Θα βρίσκουν τα όνειρά τους στις σελίδες μιας ερωτικής νουβέλας, στους στίχους ενός τραγουδιού, στις ρίμες ενός ποιήματος. Γεννήθηκαν σε μια άλλη εποχή κι η ψυχή τους παραμένει εκεί.

Δεν έχει σημασία αν δεν ταιριάζουν τα χνώτα σας. Όλοι είμαστε διαφορετικοί. Το μόνο που απαιτούν είναι ο σεβασμός σου. Όπως εκτιμούν κι εσένα. Το ξέρεις πολύ καλά αυτό. Στο έχουν δείξει και μέσα σου το έχεις αισθανθεί.