Υπάρχουν καταστάσεις στον έρωτα που μοιάζουν ανεξήγητες. Είτε σε αιφνιδιάζουν ευχάριστα, είτε σε προειδοποιούν να επιβραδύνεις γιατί τρέχεις με ιλιγγιώδη ταχύτητα και το πιθανότερο είναι να φας τα μούτρα σου.
Εγώ με σένα δεn μπορώ να καταλάβω τι απ’ τα δύο συμβαίνει. Μερικές στιγμές με ξεπερνάει. Ομολογώ ότι δεν είναι εύκολη η διαχείριση. Υπάρχει μια σύγκρουση μέσα μου για το αν πρέπει να το διαχειριστώ ή να το απελευθερώσω.
Κι όμως καταλαβαίνω αμέσως, χωρίς να δυσκολευτώ καθόλου, την κάθε σου κίνηση, το νόημα που κρύβει η κάθε λέξη σου. Αισθάνεσαι περίεργα που διατηρώ στη μνήμη μου κάθε μικρό στοιχείο του χαρακτήρα σου.
Τα μέρη που συνηθίζεις να πηγαίνεις με το αυτοκίνητο όταν θέλεις να ξεφύγεις απ’ τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Την ώρα που έρχεσαι και φεύγεις απ’ το σπίτι για τη δουλειά. Πόσο σ’ αρέσει να σε περιμένω στα σκαλιά αν τύχει κι επιστρέψω νωρίτερα από σένα.
Σε ποιο πλευρό λατρεύεις να κοιμάσαι τα βράδια. Την αγαπημένη σου μουσική και τα προγράμματα που ξετρελαίνεσαι να παρακολουθείς στην τηλεόραση. Τις ταινίες που σε κάνουν να χαμογελάς. Τα βιβλία που σε κάνουν να δακρύζεις. Τα όνειρα και τους εφιάλτες σου.
Πότε με ειρωνεύεσαι κάνοντας χιούμορ. Τις άμυνές σου όταν σε φέρνω σε δύσκολη θέση. Ποια πράγματα φοβάσαι. Τη μακρινή χώρα που θα ήθελες να επισκεφτείς και την τρελή επιθυμία σου να εγκατασταθείς μόνιμα εκεί. Πόσο σε ξετρελαίνει ο χειμώνας, πόσο σε ξενερώνει το φθινόπωρο. Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε μερικά χρόνια από τώρα.
Γνωρίζω ότι έχεις πολλά συναισθήματα κρυμμένα μέσα σου. Δε θα τα φανερώσεις ποτέ. Ότι αντιλαμβάνεσαι πολλά περισσότερα απ’ όσα δείχνεις. Την κάθε σου πληγή απ’ το παρελθόν που σε σημάδεψε. Γι’ αυτό κι εκνευρίζεσαι όταν σε ρωτάω για τους έρωτες της ζωής σου. Ένας σ’ έκανε να αναθεωρήσεις σχετικά με τον εαυτό σου, για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζεις τα συναισθήματά σου.
Έμαθα τι προσπαθείς να κρύψεις χωρίς να το επιλέγεις. Κάτι κρυμμένα, αθέατα σχεδόν, μυστικά για τη ζωή σου. Πότε σε πνιγεί το δίκιο. Πώς αντιμάχεσαι το άδικο. Κάθε λάθος όταν αβίαστα το αναγνώριζες. Κάθε αλήθεια που δε σε άφησε ο εγωισμός σου να παραδεχτείς.
Τις ανασφάλειές σου που δε σου επιτρέπουν να προχωρήσεις μπροστά. Τις σκέψεις σου για μένα. Σε ποιο σημείο αρχίζουν και τελειώνουν. Κάθε όριό σου. Αναγνωρίζω πότε οι σιωπές σου κραυγάζουν από χαρά, από θυμό, από λύτρωση, από έρωτα, από μοναξιά. Τον άκρατο ρεαλισμό σου. Του έδωσες κυρίαρχο ρολό, από κομπάρσο τον μετέτρεψες σε πρωταγωνιστή.
Γνωρίζω όλα αυτά κι άλλα πολλά. Τα ανακάλυψα όταν τα δυο «εγώ» μας ενώθηκαν και δημιούργησαν ένα «μαζί». Η διάρκεια του χρόνου καθώς περνάει είναι αντιστρόφως ανάλογή του πόθου για τον άνθρωπό σου.
Λάτρεψα ό,τι μου εκμυστηρεύτηκες τις στιγμές αδυναμίας σου. Ερωτεύτηκα καθετί που το κατάλαβα μόνος μου χωρίς να το ξεστομίσεις εσύ. Διαισθανόμουν ότι θα φύγεις μην αντέχοντας να εισβάλλει κάποιος τόσο βαθιά στον εσωτερικό σου κόσμο. Δε συνήθισες να λειτουργείς κατ’ αυτόν τον τρόπο.
Ήμουν σίγουρος ότι θα σ’ αγαπήσω πολύ περισσότερο απ’ ότι εσύ εμένα. Δε μ’ ένοιαζε όμως. Σιώπησα γιατί ήθελα να το ζήσω. Δε σε κατηγορώ. Υπάρχουν τα όμορφα λάθη. Θα σε πληγώσουν, αλλά η γεύση που θα σου αφήσουν στο τέλος είναι γλυκιά.
Χάσιμο χρόνου, θα μου πεις. Κάθε στιγμή είναι ξεχωριστή μέσα στη μοναδικότητά της αρκεί να την αφήσουμε να ολοκληρώσει τον κύκλο της, θα σου απαντήσω.
Αν ξαναγύριζα το χρόνο πίσω θα έκανα ακριβώς τα ίδια πράγματα, τίποτα δε θα άλλαζα. Θα ρίσκαρα ξανά. Θα τολμούσα να μάθω για σένα ακόμα περισσότερα. Ύστερα, θα σου τα εξηγούσα για να καταλάβεις πόσα δεν ξέρεις για τον ίδιο σου τον εαυτό. Ξέρεις, ο έρωτας ζει στα ολοκληρωτικά ταξίδια του μυαλού.
Επιμέλεια Κειμένου Δημήτρη Μπότη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Δημήτρης Μπότης
