Σου χρωστάω μία νύχτα, μου χρωστάς ένα ξημέρωμα

Είναι κι εκείνες οι ερωτικές ιστορίες που έχουν μια απρόσμενη κατάληξη. Οι πιο πολλές έχουν αρχή, μέση και τέλος. Η δική μας ήταν τόσο περίεργη. Σαν να είχε βγει απ’ τις σελίδες κάποιου μυθιστορήματος, που κάτι του έλειπε, ωστόσο. Λες κι ο συγγραφέας του κάτι ήθελε να κρύψει. Απ’ όλα τα σημεία στίξης, τον φόβιζε η τελεία.

Ίσως, σε κάποια άλλη στιγμή να είχαμε την ευκαιρία να κατακτήσουμε το δικό μας «πάντα». Να ξεπερνούσαμε κάθε εμπόδιο εύκολα. Οι εγωισμοί μας να μη μας στοίχειωναν. Τώρα, υπάρχει κάτι που πρέπει να το ζήσουμε όσο πιο έντονα γίνεται. Κι όπου βγει. Είναι εκείνη η υπόσχεση που δώσαμε λίγο πριν τελειώσει το δικό μας καλοκαίρι.

Λείπει η τελευταία μας σκηνή σε αυτήν την παράσταση. Ας ρίξουν την αυλαία οι απαντήσεις κι όχι τα «γιατί». Μη μας βασανίζει για πάντα ένα «τι θα γινόταν αν». Αυτή που θα έχουμε να θυμόμαστε όταν θα έρχονται εκείνες οι στιγμές που θα σκεφτόμαστε ό,τι χάσαμε. Θα ζητάμε να τα αφήσουμε όλα πίσω μας και δε θα μπορούμε.

Απ’ τα απωθημένα ποτέ δεν ξεφεύγεις. Τα κουβαλάς μέσα σου κι έρχονται φορές που ανεξέλεγκτα σε πλημμυρίζουν με ημιτελή συναισθήματα. Καταδικασμένα να ταξιδεύουν παντοτινά, αφού δεν υπάρχει λιμάνι γι’ αυτά. Κι όσο τρομακτικό σου ακούγεται αυτό, δεν παύει να κρύβει μια άγρια ομορφιά μέσα του.

Σου χρωστάω μία νύχτα ακόμα. Αυτό σου είχα πει κι εσύ συμφώνησες λίγο πριν χαθείς. Δε θα αυτοσχεδιάσουμε, ωστόσο. Το σενάριο είναι έτοιμο, ώστε να μη χάσουμε ούτε να δευτερόλεπτο. Θέλω να πάμε σ’ εκείνο το μέρος που γνωριστήκαμε.

Εκεί που είδα ένα όνειρο να έχει γίνει πραγματικότητα. Ήταν τόσο όμορφη η εικόνα που ένιωσα πως ξαναγεννήθηκα. Σκέφτηκα ότι αξίζει να το ζήσω. Χωρίς κανένα δισταγμό. Κι ας έλεγε το μυαλό μου, τα δικά του. Άλλωστε, τι ξέρει αυτό από έρωτα; Τίποτα. Μόνο σκέφτεται, δε νιώθει. Δε μπορείς να στηριχτείς πάνω του αν ζητάς να ζήσεις το απόλυτο. Θα σε ξεγελάσει πολλές φορές χωρίς να το καταλάβεις.

Δε θα πάμε για να θυμηθούμε ό,τι μας έκανε να πονέσουμε. Τον πόνο μου τον έπνιγα κάθε φορά που σκεφτόμουν το χαμόγελό σου. Θέλω να σου πω όλα αυτά που δεν πρόλαβα. Θα είναι σαν να ξαναγυρίζουμε το χρόνο πίσω. Και πίστεψέ με, αυτό είναι μαγικό. Χρειάζομαι μια τζούρα από εσένα ακόμα. Μια ανάσα απ’ την ανάσα σου. Να γευτώ τους στίχους απ’ το τραγούδι σου. Να δω την αντανάκλασή μου στα μάτια σου.

Να σου αγγίξω την ψυχή, την καρδιά και το κορμί σαν να μην πρόκειται να υπάρξει άλλη φορά. Να παγώσω κάθε αρνητική σκέψη και να αφήσουμε τη λογική έξω απ’ το παιχνίδι για λίγο. Να κάνουμε πραγματικότητα ό,τι δεν καταφέραμε να ζήσουμε όλο αυτόν τον καιρό. Όλα στο κόκκινο. Το χρώμα του πάθους. Κι ας χάσουμε τα πάντα. Τα ρίσκα είναι για τους τολμηρούς. Ήρθε να η ώρα να το αποδείξουμε στους εαυτούς μας.

Δε μας ταιριάζει να αφήσουμε τη δειλία μας να πάρει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Δε θα δώσουμε καμία άλλη υπόσχεση που αργότερα δε θα γίνεται να εκπληρωθεί.

Κι όταν έρθει το ξημέρωμα, θα κάνεις κι εσύ με τη σειρά σου αυτό που μου είχες πει. Μου χρωστάς ένα ξημέρωμα, όπου θα ξυπνήσεις στην αγκαλιά μου και θα φύγεις χωρίς να κοιτάξεις πίσω. Οι μέρες περνάνε εύκολα. Έχουν έναν τρόπο να κάνουν τα «θέλω» σου να μη σε νοιάζουν τόσο. Απλώς επικεντρώνεσαι στα «πρέπει». Κάπως έτσι θα ξεχνιόμαστε.

Κι αν δεν τα καταφέρουμε και γυρίσουμε ξανά στο ίδιο μέρος το επόμενο βράδυ, τότε θα γίνεις η μέρα μου κι εγώ η νύχτα σου. Θα σταματήσει να σε φοβίζει το φθινόπωρο και θα μάθω να απολαμβάνω πιο πολύ το καλοκαίρι.

Μην αργείς, λοιπόν.