Στον έρωτα πρωταγωνιστούν δύο ή κανένας

Σε ό,τι κι αν περνάμε στον έρωτα, κάποια στιγμή έρχεται η ώρα του απολογισμού. Δεν μπορούμε να την αποφύγουμε. Όσο αφορά τη δικιά μας σχέση, νιώθω όμορφα γιατί δεν τα παράτησα. Δεν έφυγα από αυτό που είχαμε όπως έκανες εσύ και δεν άφησα τους φόβους ή τις δικαιολογίες μου να μπουν πάνω από μας γιατί δε συνήθισα ποτέ να λιποτακτώ.

Αποπειράθηκα να σε μάθω. Έδωσα όλο μου τον εαυτό. Έγινα σύντροφος και φίλος ταυτόχρονα. Πάλεψα για σένα, δε άφησα τίποτα να μπει να μπει ανάμεσά μας. Δεν άκουσα κανέναν από τους φίλους μου που με προειδοποίησαν για σένα. Ο λόγος που δεν το έκανα ήταν γιατί σε είχα πιστέψει.

Ήμουν δίπλα σου κάθε στιγμή. Ευχάριστη και δυσάρεστη. Στα εύκολα και κυρίως στα δύσκολα. Σε άφησα να γίνεις μέρος της ζωής μου. Σε έκανα να αισθανθείς ότι δε χρειάζεται να αλλάξεις τίποτα ώστε να χωρέσεις στον κόσμο μου. Σε αποδέχτηκα έτσι όπως ακριβώς ήσουν. Αυτό άλλωστε είναι και το μυστικό στις ερωτικές σχέσεις, αν θέλουν να πετύχουν.

Μα εσύ πού ήσουν στη ζωή μου; Πού ήσουν όταν σε χρειαζόμουν πολύ; Πού είναι όλες εκείνες οι υποσχέσεις που θα μετατρεπόντουσαν σε πράξεις; Γιατί σε καμία φωτογραφία της μνήμης μου δεν υπάρχει το πρόσωπό σου; Γιατί όταν όλοι ήταν δίπλα μου, εσύ έλειπες; Όταν υπάρχουν αυτά τα ερωτήματα τότε κάτι πήγε λάθος. Ακόμα κι αν ήθελα να ρίξω το φταίξιμο σε μένα, δε θα μπορούσα αφού έχω όλες τις απαντήσεις γι’ αυτές τις ερωτήσεις.

Αρνήθηκα να δεχτώ ένα δεύτερο ρόλο στην ιστορία μας. Ήθελα να πρωταγωνιστώ. Έπειτα, αυτό έλεγε και το σενάριο. Δε χρειάζομαι να έχω τον ρόλο του κομπάρσου όπου το κοινό θα συμπαθήσει και στο τέλος θα τον λυπηθεί. Ή ακόμα χειρότερα θα τον ξεχάσει μόλις πέσουν τα φώτα της παράστασης.

Ήθελα σ’ αυτή την ιστορία να υπάρχει το happy end. Επιζητούσα να λάμψουμε «μαζί». Μα εσύ δε διάβασες καν το σενάριο. Αυτοσχεδίασες με βάση όλα αυτά που είχες βιώσει ως τώρα. Έτσι, λοιπόν, αποφάσισα να διακοπεί αυτή η παράσταση. Είμαι χαρούμενος ωστόσο. Χωρίς τύψεις. Χρησιμοποίησα κάθε συναίσθημα που απαιτούσε ο ρόλος μου.

Είμαι περίεργος ωστόσο για το τι θα λες όταν σε ρωτούν γιατί το αφήσαμε στη μέση. Πώς θα εξηγήσεις το τέλος μας ενώ στην ουσία δεν είδες ούτε καν την αρχή. Διάλεξα την ελευθέρια απ’ την αποτυχία μας. Οι πληγές δεν αλλάζουν τους ανθρώπους. Δεν τρέφω τέτοιες αυταπάτες. Έμαθα πώς να προχωράω και να κοιτάω μπροστά, να είμαι περήφανος, να με σέβομαι και να τελειώνω εκείνες τις σχέσεις που δεν οδηγούν πουθενά.

Κι όλα αυτά τα συνειδητοποίησα, όταν είδα ότι είναι μεγάλο λάθος να πασχίζεις να ικανοποιήσεις τους πάντες χωρίς να ζητάς κι εσύ κάτι πίσω. Βλέπεις, μπορεί να είσαι καλός με τους άλλους, αλλά όταν βλέπεις ότι σε έχουν δεύτερη επιλογή τότε αποχωρείς. Από εμάς μόνο εξαρτάται να κάνουμε αυτό που θέλουμε. Να διαλέξουμε ανάμεσα στο τι θέλουμε και στο τι πρέπει. Είναι μεγάλο κρίμα να μένουμε απλώς περαστικοί απ’ τις ζωές των ανθρώπων που βάζουμε δική μας ως συνοδοιπόρους. Όπως και να ζούμε χωρίς προσδοκίες.

Δε θα επέτρεπα σε κανένα άσχημο συναίσθημα να ελέγχει τη ζωή μου. Το μυαλό μου θα το παιδέψω λίγο μέχρι να δει την πραγματικότητα, αλλά μόνο έτσι θα καταλάβει τι πρέπει να προσέχει στο μέλλον. Δε γνωρίζω τι θα επιλέξεις εσύ. Πάντως σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής ταυτόχρονα δεν μπορείς να γίνεις. Εκτός κι αν διαλέγεις μονόπρακτα και μονολόγους. Όμως πόσο θα αντέξεις; Δε νομίζω για πολύ.

Πρόθυμους ανθρώπους που ζουν κι αναπνέουν για λίγη εφήμερη δόξα θα βρεις πολλούς. Συνήθως αυτοί όμως σε ξεζουμίζουν μέχρι να επιτύχουν το σκοπό τους. Γίνεσαι έρμαιο των ορέξεών τους. Χάνεις τον αυτοσεβασμό και την αυτοκυριαρχία σου.

Είμαι βέβαιος όμως ότι αυτό δεν το χρειάζεσαι. Τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Εσύ έχεις την απάντηση.