Υπάρχουν στιγμές που γινόμαστε οι χειρότεροι εχθροί του εαυτού μας και σαμποτάρουμε τις πιθανότητές μας να βρούμε/δημιουργήσουμε μια ιδανική ερωτική σχέση. Κάποιες συμπεριφορές – που ενώ φαινομενικά φαίνονται «αθώες» κι ευχάριστες- μπορούν να καταστρέψουν αυτό που έχουμε χτίσει ή αυτό που θέλουμε να χτίσουμε. Πρόκειται για μια δύσκολη πραγματικότητα που όταν βρεθείς μπροστά της καταλαβαίνεις πως δεν υπάρχει κανένας άλλος υπεύθυνος πέρα από εσένα. Σίγουρα κανένας δεν ξεκινά με κακές προθέσεις, προσπαθώντας να χαλάσει κάτι που του αρέσει. Το μόνο που θέλουμε είναι να βρούμε το εξαιρετικό ή να διατηρήσουμε τη σχέση μας δυνατή και να την απολαύσουμε. Θέλουμε πολύ να κρατήσει, αλλά πολλές φορές καταλήγουμε να κάνουμε πράγματα που μπορούν να μας απομακρύνουν απ’ το επιθυμητό αποτέλεσμα.
1. Επιλογή συντρόφου που δεν μπορεί να σου προσφέρει αυτά που χρειάζεσαι και θέλεις
Ένας απ’ τους κανόνες της ζωής αναφέρει πως δε θα πάρεις ποτέ εκείνα που θέλεις αν συνεχίσεις να συμβιβάζεσαι με ό, τι δε σου ταιριάζει. Πρόκειται για ένας είδος αυτοκαταστροφής. Όπως το να σ’ ελκύει ένας άνθρωπος που έχει περισσότερα αρνητικά στοιχεία απ’ ο,τι θετικά ή είναι συναισθηματικά μη διαθέσιμος και σε γοητεύει μόνο η εμφάνισή του ή το κοινωνικό του status. Στην αρχή μπορεί να μην το καταλαβαίνεις, όμως, αργότερα θα δεις πως αυτού του είδους η έλξη έχει συνήθως τις ρίζες της στον πόνο και το τραύμα από προηγούμενες σχέσεις που σε απογοήτευσαν. Όταν βλέπεις τον εαυτό σου ως ευκαιρία, τότε θα σε αντιμετωπίζουν σαν ευκαιρία. Μην τον υποτιμάς κυνηγώντας το αβέβαιο και το ασαφές, όσο εντυπωσιακό κι αν σου φαίνεται το περιτύλιγμά τους.
2. Γρήγορη δέσμευση
Ο έρωτας – σε αντίθεση με την αγάπη- τρέφεται απ’ τον ενθουσιασμό. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, ωστόσο χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Όταν κλείνεις τα μάτια στον ρεαλισμό και αφοσιώνεσαι αμέσως και πλήρως σ’ έναν άνθρωπο χωρίς καν να έχεις δει όλες τις πτυχές του χαρακτήρα του μπορεί να ‘ναι κι ένα σημάδι πως τον χρησιμοποιείς για να καλύψεις συναισθηματικά κενά. Όλες οι σχέσεις που θέλουν να ονομάζονται υγιείς χτίζονται αργά κι εξελίσσονται με υπομονή. Δε χρειάζεται ν’ αναγκάζεις τις καταστάσεις να κινηθούν πιο γρήγορα και πιο απερίσκεπτα προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Δεν έχεις ν’ αποδείξεις/κερδίσεις τίποτα με το να βιάζεσαι. Επειδή απ’ την απέναντι πλευρά η συγκεκριμένη συμπεριφορά ενδεχομένως και να εκληφθεί ως αδυναμία. Θα σκεφτεί πως έχεις πρόβλημα αυτοεκτίμησης. Με αποτέλεσμα ν’ αποθαρρυνθεί απ’ τη στάση και την νοοτροπία σου. Ή να το εκμεταλλευτεί.
3. Ζήλια και κτητικότητα
Όλοι έχουμε ζήσει στιγμές ζήλιας και κτητικότητας στη ζωή μας. Ως ένα σημείο είναι και «γοητευτικές», αφού αντανακλούν ένα μέρος του μεγάλου φάσματος των ανθρώπινων συναισθημάτων. Ωστόσο, τα όριά τους είναι ευδιάκριτα που δεν πρέπει να ξεπεραστούν. Είναι τελείως διαφορετικό το να θέλεις έναν άνθρωπο και να ενδιαφέρεσαι συνεχώς γι’ αυτόν απ’ το να εκφράζεις βαθιά ριζωμένες φοβίες που στο τέλος οδηγούν σε ελεγκτικές, υποτιμητικές και καταχρηστικές συμπεριφορές. Η υπέρμετρη ζήλια και κτητικότητα αφορούν την αίσθηση της προσωπικής ανεπάρκειας. Δε δείχνουν ούτε εκτίμηση ούτε προστασία. Μια αρμονική σύνδεση βασίζεται στη βάση της εμπιστοσύνης και της σιγουριάς. Χωρίς εμπιστοσύνη και σιγουριά, η σχέση θ’ αποτύχει. Αφού θα έχει δημιουργήσει ένα αρνητικό προηγούμενο για την πορεία της. Το ειλικρινές ενδιαφέρον εκφράζεται απ’ το πόσο εναρμονίζονται οι επιθυμίες και τα θέλω.
4. Υποτίμηση των δυνατοτήτων και των ικανοτήτων
Το ισχυρότερο κι ουσιαστικότερο επίπεδο αλληλεπίδρασης μεταξύ δύο ατόμων βρίσκεται τόσο στην ισοτιμία όσο και στην ισονομία. Ναι μεν, είναι ωραίο και χρήσιμο να μαθαίνεις καινούργια πράγματα απ’ τον/την σύντροφό σου, αλλά έχεις κι εσύ να προσφέρεις πολλά. Ο καθένας σε διαφορετικούς τομείς έχει περισσότερες γνώσεις κι εμπειρίες. Αυτό δε σημαίνει πως θα έχει κάποιος παθητικό ρόλο, αφού ελλοχεύει ο κίνδυνος της πνευματικής και νοητικής θυματοποίησης. Και τα δύο μέρη πρέπει ν’ αναλάβουν την ευθύνη της αληθινής επικοινωνίας. Δηλαδή την ευθύνη για τον εαυτό τους, για τη κοινή ζωή τους, για τις πράξεις και τις αντιδράσεις τους. Κοιτάζοντας μέσα τους είναι απαραίτητο να τους θέσουν κάποιες ερωτήσεις: Πως συμβάλλω στη σχέση μου; Μήπως με αφήνω σε δεύτερο ρόλο ή μήπως κάπου υπερβάλω; Αν ναι, τι μπορώ να κάνω ώστε να μας βοηθήσω ν’ απελευθερωθούμε απ’ τα δεσμά της υποκειμενικότητας; Ένα «μαζί» εξελίσσεται, αλλάζει, ωριμάζει κι ακμάζει μέσα από δίκαιες, ισότιμες και πλήρως αντικειμενικές προοπτικές.
Συντάκτης: Δημήτρης Μπότης
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
