Τις χειρότερες ενοχές τις δημιουργούμε μόνοι στον εαυτό μας

Έρχονται στιγμές που ασφυκτιείς απ’ όλα αυτά που υπάρχουν μέσα σου. Ένα θολό πέπλο έχει πέσει επάνω στο μυαλό σου. Λέξεις, λόγια, συναισθήματα και προτάσεις υπάρχουν πολλές, δεν έχεις ξεμάθει να μιλάς, να σκέφτεσαι, να αισθάνεσαι. Έχεις βαρεθεί να ακούς, βρίσκεσαι σε μια κατάσταση απόρριψης των πάντων και κατηγορείς τον εαυτό σου πρωτίστως γι’ αυτό.

Προσπαθείς να κρατηθείς από κάπου, να ισορροπήσεις για να πάρεις τη σωστή απόφαση. Ψάχνεις να βρεις έναν άνθρωπο, απλά και μόνο για να σε ακούσει, αλλά σπάνια θα συναντήσεις  κάποιον που δε θα σου πει το κοντό και το μακρύ του, που δε θα κάνει κριτική επί παντός επιστητού, αλλά θα κάνει αυτοκριτική επί των ίδιων πεπραγμένων.

Αναζητείς τρόπους να τα εξωτερικεύσεις πριν σε πνίξουν. Τόσες σκέψεις που μεταβάλλονται σε λέξεις κι είτε από δειλία, είτε από εγωισμό, είτε από ενοχές, παραμένουν ανείπωτες κι ανέκφραστες μέσα στο μυαλό. Δε βγαίνουν. Πιθανώς φοβούνται να βγουν.

Ίσως χρειάζονται να προστατευτούν από εκείνα που δεν τους αξίζουν. Ίσως να απαιτούν το χρόνο και το χώρο τους. Έλλειψη βεβαιότητας, φόβος κι αγωνιά κυριαρχούν. Δε θέλεις να πιέσεις τον εαυτό σου, τον αφήνεις να βρει τα περιθώριά του. Να βρει μόνος του εκείνη τη στιγμή, εκείνη την ώρα που θα τα αποκαλύψει.

Μόνο μέσα απ’ την ανεξαρτησία έρχεται η ολοκλήρωση. Προτιμάς τις ενοχές απ’ τα λόγια παρηγοριάς.  Έτσι λοιπόν, αναρωτιέσαι γιατί να νιώθεις έτσι. Για μία συγγνώμη που δεν είπες; Για ένα σε θέλω εδώ; Για ένα λυπάμαι; Για ένα σ’ αγαπώ; Για ένα μου λείπεις;

Πασχίζεις να πείσεις το μυαλό πως ό,τι κι αν κάνεις, δύσκολα θα αλλάξεις την κατάσταση, δύσκολα θα μπορέσεις να εκτονώσεις την πίεση μέσα σου και να αποφορτίσεις τον εαυτό σου. Μ’ αυτόν τον τρόπο αναστέλλεις τον ειρμό των συλλογισμών και δεν επιτρέπεις να ολοκληρώσουν την πορεία τους. Φοβάσαι ότι δε θα σου φερθούν με καλοσύνη.

Τρέμεις στην ιδέα ότι θα σε υποχρεώσουνε να κάνεις κινήσεις που ίσως αργότερα να μετανιώσεις. Τις περισσότερες φορές, αυτά που θέλεις να εκφράσεις παραμένουν γραμμένα σ’ ένα χαρτί που κανένας πέρα απ’ τον εαυτό σου ποτέ δε θα διαβάσει, σ’ ένα μήνυμα που ποτέ δε θα ρισκάρεις να στείλεις φοβούμενος την αδιαφορία απ’ τον παραλήπτη ή εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Κάποιοι θεωρούν ότι το τελευταίο είναι το πιο εύκολο και πιο άμεσο.

Ωστόσο, όλα αυτά τα πράγματα που σε βασανίζουνε για τόσο καιρό κάποια στιγμή δε θα αντέξουν, θα εκδηλωθούν και θα λειτουργήσουν ενστικτωδώς. Ειδικά τις νύχτες όπου ο καθένας μας έρχεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του, οι ενοχές αποδεικνύονται μεγαλύτερες απ’ τον εγωισμό. Η μια σκέψη οδηγεί στην άλλη και το τελικό συμπέρασμα είναι να δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος απλά και μόνο επειδή μάθαμε να μην επιλέγουμε την ουσία των πραγμάτων, αλλά το περιτύλιγμα όσο κι αν αρνούμαστε να το παραδεχτούμε.

Αν το καλοσκεφτείς όμως, οι ενοχές δίνουν μεγαλύτερη βαρύτητα στην επόμενη κίνηση. Ρισκάρουν για το όλα η τίποτα κι αρνούνται πεισματικά να συμβιβαστούν με τη μετριότητα. Σε οδηγούν σ’ ένα δρόμο χωρίς πισωγυρίσματα και σου δίνουν την ευκαιρία να πας σε μέρη που θα βλέπεις και θα ακούς μόνο αυτά που θέλεις κι όχι  αυτά που σου επιβάλλει ο εγωισμός.

Στο όνομα εκείνων των ενοχών που τελικά μετατράπηκαν σε εξομολόγηση έγιναν τα περισσότερα θαύματα κι απ’ τα παραδείγματα ανθρώπων που έσπασαν τα δεσμά τους, καταφέραμε να δούμε μερικά από αυτά.

Δεν έχει σημασία αν είναι λίγα ή πολλά αυτά τα θαύματα, σημασία έχει να τολμήσεις. Αρκεί να βρεις τη δύναμη να πεις όλα αυτά που σκέφτεσαι. Βρες λόγια χωρίς ψευδαισθήσεις, γεμάτα από ανθρωπινά συναισθήματα.

Καλύτερα να πληρώσεις το όποιο τίμημα παρά να σε βασανίζουν οι ενοχές γι’ αυτά που αισθάνθηκες και ποτέ δεν είπες. Ακόμα και αν δε βρεις την ανταπόκριση που περίμενες, θα σε παρηγορεί το γεγονός ότι εσύ και μόνο εσύ ορίζεις τη ζωή σου.