To θέμα δεν είναι να το συζητάς αλλά να το ζεις

Άπειρα βιβλία έχουν γραφτεί για τον έρωτα επιχειρώντας να περιγράψουν το πώς λειτουργεί. Επίσης, παρά πολλοί άνθρωποι μόχθησαν μέσω της επιστήμης ν´ ανακαλύψουν το DNA του. Κανένας δεν έφτασε εκεί που επιθυμούσε. Γιατί είναι ανέφικτο. Κι όσο δεν το καταλαβαίνουμε χάνουμε κι ένα κομμάτι του εαυτού μας.

Γιατί, ωστόσο, ψάχνουμε τόσο απεγνωσμένα να τον κατανοήσουμε προτού τον ζήσουμε; Για να δούμε τελικά αν είναι ένα συναίσθημα, μια σκέψη, ένα παραμύθι; Τι μας ωθεί να αισθανόμαστε πάντα την ανάγκη να είμαστε οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού;

Ο βασικότερος λόγος είναι ότι έχουμε την επιθυμία να κατανοούμε, να σκεφτόμαστε μόνο ρεαλιστικά και να οργανώνουμε τα πάντα, ώστε να τα τοποθετούμε σε κουτάκια μέσα στην περίπλοκη ντουλάπα του μυαλού μας. Μάθαμε πως ελάχιστα πράγματα παραμένουν ανεξήγητα κι έχουμε τη δυνατότητα να φέρουμε στα μέτρα μας το καθετί που μας βασανίζει. Πιστεύουμε ότι αν το θελήσουμε δεν υπάρχει τίποτα ακατόρθωτο.

Αυτό δεν μπορεί να γίνει με τον έρωτα. Δεν είναι κάτι που μπορούμε να κατηγοριοποιήσουμε και να διαγράψουμε. Είναι αόριστος. Επιλέγει χωρίς να σε ρωτήσει και κρίνει αυτός τι θα φέρει στη ζωή σου.

Δεν κάνει διακρίσεις. Ρίχνει τα βέλη του ακόμα και σ´ εκείνους τους ανθρώπους που κάνουν ατέλειωτες προσπάθειες να βάλουν σε μια τάξη τα συναισθήματά τους. Επιθυμούν να γνωρίζουν πού κατευθύνονται έχοντας τη σιγουριά ότι υπάρχει ένα δίχτυ ασφαλείας που θα τους προφυλάξει από μια ενδεχόμενη πτώση.

Ξοδεύουν τόσο πολύ χρόνο κι ενέργεια αναλύοντας όλες τις πτυχές του. Ορατές και μη. Και πέφτουν στην παγίδα του άκρατου ρεαλισμού. Που επιλέγει να καθορίσει κι όχι ν´ αισθανθεί. Κάποια στιγμή του ανοίγουν την πόρτα για να φύγει απ´ τη ζωή τους. Αντί ν´ αποχωρήσει αυτός, βγαίνουν έξω και χάνονται οι ίδιοι. Περιπλανιούνται σε ανούσιες καταστάσεις μόνο και μόνο για να αποδείξουν ότι μπορούν να του ορίσουν κανόνες.

Άδικος κόπος. Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι είναι παντοδύναμος. Απλά συμβαίνει για ν´ αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι άσχημος ο συνδυασμός χάους και πάθους. Όταν σταματήσεις να ξοδεύεις τις πολύτιμες στιγμές σου ψάχνοντας συνεχώς απαντήσεις, δίνεις στον εαυτό σου την ευκαιρία να απελευθερωθεί απ´ τα δεσμά μιας ελεγχόμενης κι επίπλαστης ευτυχίας.

Τα συναισθήματα που σου προσφέρει ο έρωτας δεν περιγράφονται. Βιώνονται. Δεν είναι απλά δύο σώματα που βουτάνε στον ωκεανό μιας σφοδρής επιθυμίας, αλλά πολλά περισσότερα. Δεν αλλοιώθηκε με το πέρασμα του χρόνου όπως πολλοί θεωρούν. Ίδιος κι απαράλλαχτος παραμένει. Το μόνο που άλλαξε είναι ο τρόπος που τον αντιλαμβανόμαστε στη σημερινή εποχή.

Όπως και να ´χει, γνωρίζει ότι είμαστε ατελείς κι οι υποσχέσεις μας μπορεί να μην κρατήσουν, αλλά ο πόθος είναι η πιο ισχυρή δύναμη που μας παρέχει. Αφήνει τις αναστολές μας. Δε συγκρατεί. Κι ηδονικά απολαμβάνουμε τις στιγμές του. Γελάμε, κλαίμε, ανεβαίνουμε και πέφτουμε απ´ τα σύννεφα με την ίδια ευκολία. Όλα αυτά συμβαίνουν είτε μας αρέσει είτε όχι.

Όσο κι αν ψάξεις δε θα βρεις εγγυήσεις. Ο κίνδυνος να χάσεις τον εαυτό σου πάντα θα υπάρχει. Όμως, αξίζει το ρίσκο. Ας μην προσποιούμαστε ότι δε μας γεμίζει και μπορούμε να τον αποφύγουμε. Αν γινόταν αυτό τότε δε θα είχε και λόγο ύπαρξης. Θα έχανε τη μαγεία του.

Είναι μεγάλη υπόθεση να τον υποδεχόμαστε μέσα μας όπως είναι. Καταλαβαίνουμε πολλά για τις σκέψεις μας και διδασκόμαστε απ´ αυτόν για το πώς θα γίνουμε πιο συναισθηματικοί. Εστιάζουμε σε θέματα που έχουν ιδιαίτερη σημασία κι αξία, αφήνοντας στην άκρη τις εγωιστικές φανφάρες. Ο έρωτας ήταν και θα παραμείνει μια εξαιρετική πηγή αυτογνωσίας κι εξέλιξης της συναισθηματικής μας νοημοσύνης. Ας τον απολαμβάνουμε, χωρίς να γινόμαστε κακέκτυπα της μιζέριας.