Η μπανιέρα μου μια μέρα θα με βγάλει έξω με τις κλωτσιές αν συνεχίσω να ουρλιάζω ως άλλη Christina Aguilera. Αχ βρε Χριστινάκι μου, μακάρι να με έκοβε κι εμένα κανένας μάνατζερ σε καμία γωνιά και θα τραγουδούσα κι εγώ το candyman τσίτσιδη!
Όλες αυτές δηλαδή που βγαίνουνε στα μπουζουξίδικα είναι καλύτερες; Ο Παβαρότι μπροστά μου Έφη Θώδη. Φέρτε και σε εμάς τα κακόμοιρα έναν κιθαρίστα κι ένα μικρόφωνο να βγάλουμε το άχτι μας, βρε παιδιά, να γραφτούμε στην ιστορία, γιατί μήπως οι Σειρήνες καλύτερες ήτανε;
Πέραν του αστείου τώρα, εμείς που δε σκαμπάζουμε από φωνή και δεν κατέχουμε το καλλιτεχνικό αίμα, ας τηρήσουμε σιγή εφ’ όρου ζωής. Κρίμα είναι τα παιδιά γύρω μας. Και τα playback μια χαρά είναι, βούρτσα στο δεξί, γυαλί καθρέφτης τύπου Ρουβά κι η μουσική στα μεγάφωνα πάντα για να πιστεύουμε πως ακουγόμαστε ωραία.
Ιδιαίτερα τις ώρες που προσπαθώ να μετατρέψω τον στάβλο μου σε σπίτι, νομίζω πως βγαίνω ντουέτο με τη Χαρούλα. Αυτό το τέλι μου ‘βγαλε το λαρύγγι!
Και συνεχίζω, παιδιά, στο τρίτο ποτήρι βότκας, μετά από πέντε σφηνάκια και τρία υποβρύχια, παίρνω κι εγώ το μικρόφωνο σε καραόκε nights. Μόνο να μη βγουν βίντεο γιατί μία φορά γίνεσαι ρεντίκολο, δεν είναι ανάγκη να επαναλαμβάνεσαι. Εκτός κι αν ανεβεί youtube και τα views φτάσουν στα ύψη με την προϋπόθεση να υπάρχει ρευστότητα.
Υπάρχουν και τα ντροπαλά όπου δημοσίως κρατάνε απόσταση 100 μέτρων απ’ το μικρόφωνο, αλλά μόνο οι τοίχοι των σπιτιών τους κλαίνε κάθε βράδυ. Αγαπημένοι μου φίλοι, δεν είστε μόνοι στη Γη, υπάρχουν κι άλλοι χιλιάδες που είναι άφωνοι, αλλά το τραγουδάκι τους το λένε μία φορά στο τόσο. Δεν υπάρχει ντροπή. Μας είναι απαραίτητο και το μικρόφωνο κάποιες φορές. Έτσι για να κάνουμε τη διαφορά.
Βγήκαμε χθες με την τρελοπαρέα και τα σπάσαμε, κυριολεκτικά τα ποτήρια δηλαδή με τις αγριοφωνάρες μας. Αφού γίναμε ντίρλα, είχαμε διάθεση για τραγούδι. Να μη χαλάσουμε το έθιμο! Μια φορά στο τόσο, μαζεύουμε το γκρουπάκι μας και κάνουμε συναυλίες, μια ωρίτσα στο πεζοδρόμιο, απέναντι στο πάρκο, έξω απ’ το σχολείο, δίπλα στο σουβλατζίδικο του Κωστή, μέχρι να φτάσουμε το σκαλάκι του σπιτιού μας -εκεί άκρα του τάφου σιωπή, γιατί καμιά μέρα θα μας κάνει έξωση ο ενοικιαστής. Τους παρέχουμε δωρεάν μουσική κι έχουν και πρόβλημα, ε δηλαδή έλεος!
Εσύ που κάθεσαι ήσυχα στη γωνίτσα σου, ξεβολέψου γιατί θα βγεις πάνω και θα τραγουδήσεις θες-δε θες. Το τραγουδάκι μας θα το πούμε όλοι μέχρι το τέλος της νύχτας. Αφού το ξέρω και το ξέρεις ότι παρ’ όλο που δεν είμαστε σαν τους χολιγουντιανούς, θα κάνουμε μαραθώνιο τραγουδιών απόψε.
Και να, μια χαρά τη βρίσκουμε με τη χάλια φωνή μας, και μια χαρά κέφια κάνουμε. Γιατί γουστάρουμε και δεν κωλώνουμε να τραγουδήσουμε και Whitney Houston. Θρύλος, μία και μοναδική, αλλά μας τα χάλασε λιγάκι στα τελευταία της χρόνια.
Μην ξεχνάτε ότι η ζωή είναι ωραία, δεν υπάρχουν «μη» και «δεν πρέπει», κάντε ό,τι είναι να κάνετε τώρα, μην το αφήνετε για μετά, γιατί στο μετά ξεχνιέται και φεύγει. Γυρισμός πίσω δεν υπάρχει, αν υπήρχε όμως θα πατούσα το κουμπάκι για να εκτελέσω τα ξεχασμένα μου. Αυτά, εις το επανιδείν.
Συντάκτης: Χρυσώ Καλούδη
