Για κάποιους θα ελπίζουμε να νιώσουν όσα νιώθουμε

Δεν γνωρίζω το «γιατί» μα ακόμα ελπίζω σε ένα βήμα, σε μία αλλαγή. Μπορεί να έχουν περάσει σχεδόν πέντε ολόκληρα χρόνια, παγωμένοι χειμώνες και μοναχικά καλοκαιρία μα η ελπίδα για ένα σου χάδι ποτέ δε χάθηκε.

Τι κι αν έχω δοθεί σε ξένα χέρια, καταστρέψει μια μακροχρόνια σχέση που έμοιαζε «παραμυθένια» στα μάτια των άλλων; Τι κι αν κάθε βράδυ μου έλειπε η παρουσία σου και το χαμόγελό σου; Τις νύχτες αυτές τις έχω γεμίσει με τσιγάρα, ποτά, φίλους, έρωτες τις μιας βραδιάς, περιμένοντας ένα τηλεφώνημα ή ένα μήνυμα στο κινητό που θα έγραφε: «Μου λείπεις» μα κάθε πρωινό το όνειρο έσβηνε.

Τα κοινά μας ενδιαφέροντα μας έδεναν όλο και πιο πολύ μέρα με τη μέρα, τα ανέκδοτά μας, μας έκαναν και γελούσαμε χωρίς να χρειαζόμαστε του υπόλοιπους φίλους μας εκεί. Σε συμπλήρωνα σε κάθε σου πρόταση και με διόρθωνες κάθε φορά σε κάθε μου σαρδάμ μα πότε δε με έκρινες ή σε έκρινα, διότι νιώθαμε μια έλξη παράξενη από τη μέρα που γνωριστήκαμε.  Μα ο φόβος της αποτυχίας μας κέρδιζε, όποτε πλησιάζαμε ποιο κοντά κι η σιωπή φώναζε πως είναι λάθος.

Θυμάμαι κάποιες φορές προσπάθησα να σου πω όλα όσα νιώθω μα στην τελική σώπαινα, γιατί πότε δεν κατάλαβα πραγματικά αν όλα υπήρχαν ή ήταν δημιούργημα της φαντασίας μου. Οι φίλοι μας μπορεί να έβλεπαν τη σπίθα στα μάτια μου κάθε φορά που σε κοίταζα και χαμογελούσα «χαζά» για να στρέψω την προσοχή σου προς το μέρος μου και να σε πλησιάσω μα πάντα παρέμενα στη μισή διαδρομή της σκέψης.

Στο τέλος βρήκα το θάρρος και σου είπα όσα νιώθω, ακόμη και αν είχαμε 3 χρόνια να ιδωθούμε για το λόγο ότι βρισκόμασταν κι οι δύο σε διαφορετικές σχέσεις κι η κοινή μας παρέα μοιράστηκε στα δύο. Ακόμη και τώρα έχω αργήσει, έχεις ήδη προχωρήσει με κάποια άλλη.  Στους ίδιους δρόμους, στα ίδια μας στέκια έχω μείνει κολλημένη και περιμένω.

Η αγάπη μου για σένα ήταν μονόπλευρη εξαρχής μα δεν το είχα διαπιστώσει μέχρι τώρα, σχεδόν πέντε χρόνια μετά απ’ την τυχαία μας συνάντηση.  Ζούσα σε ένα πλάνο της θέλησής μου, χωρίς να βλέπω καθαρά πως όλα όσα πίστευα πως ένιωθες ποτέ δεν ήταν αληθινά.

Μέχρι και σήμερα η ελπίδα παραμένει αγέρωχη στο μυαλό και στην καρδιά μου πως μπορεί να αλλάξει η «πινακίδα» μεταξύ μας. Γνωρίζω όμως  πως ποτέ δε θα πραγματοποιηθεί αυτή η σκέψη που έχω κάθε βράδυ πριν να κοιμηθώ και σε ονειρευτώ, διότι είναι το μόνο που μου έχει απομείνει από σένα, ένα όνειρο και μια ελπίδα.