Για να δούμε αλλαγή χρειάζονται μερικές υποχωρήσεις

Παρελθόν, παρόν και μέλλον. Τρεις χρονικές στιγμές που μοιάζουν τόσο ασύνδετες και ταυτόχρονα τόσο εύκολα μπορούν να συνδεθούν. Όλα αλλάζουν και όλα ταυτόχρονα επαναλαμβάνονται και εσύ μένεις εκεί λιγάκι μπερδεμένος. Να νιώθεις πως αυτό το έργο το έχεις ξαναδεί. Και η ερώτηση που προκύπτει είναι, τελικά θα αντιδράσεις με το συνηθισμένο τρόπο; Ή μήπως τώρα έχεις αλλάξει; Και η απάντηση σε αυτό, θα σου δείξει κι άλλα. Το αν αγαπάς λίγο περισσότερο τον εαυτό σου πλέον, το πόσο έχεις καλλιεργήσει τη λογική σου. Το πόσο συνειδητοποιημένες είναι πλέον οι επιλογές σου.

Κι αν τελικά αντιδράς το ίδιο με παλιά, για πόσο μένεις σε αυτό το μοτίβο συμπεριφοράς; Υπάρχει μια λεπτή άσπρη γραμμή που σε καθορίζει. Κρατάει το όριο και σου δείχνει που μπορείς να κινηθείς και ποιες κινήσεις του παρελθόντος μπορείς να διαφοροποιήσεις χωρίς να χάσεις τον εαυτό σου. Και έπειτα υπάρχει και μια άλλη, κόκκινη νοητή γραμμή, που σου δείχνει ποια είναι τα όρια που αν περάσεις, ίσως σε κάνει να χάσεις τον έλεγχο μεταξύ λογικής και συναισθήματος. Να φύγεις με φθορές.

Συχνά φτάνοντας στο τέλος, καταλαβαίνουμε πως από την αρχή είχαμε δει σημάδια που προοικονομούσαν τη συνέχεια και το τέλος μιας κατάστασης ή μιας σχέσης, ανεξάρτητα αν στην αρχή ο ενθουσιασμός και οι προσδοκίες κάνανε πάρτι μέσα μας θολώνοντας κάθε πιθανότητα να δούμε πιο καθαρά. Είναι εκείνη η στιγμή που αναρωτιέσαι «Εγώ γιατί δεν τα είχα δει όλα αυτά, γιατί δεν είχα κάνει νωρίτερα τον απολογισμό μου ώστε να κερδίσω ενέργεια και χρόνο;» μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσεις ότι μια χαρά τα είχες δει και ας κορόιδεψες για λίγο τον εαυτό σου.

Είναι που μάλλον ό,τι φαντάζει ταιριαστό και μας κάνει να το επιθυμούμε βαθιά ώστε να γίνει κομμάτι της ζωής μας, το αντιλαμβανόμαστε και ως ιδανικό. Το παραμύθι όμως δεν κρατάει για πάντα. Ο ρεαλισμός και η αναγκαστική συμφιλίωση με την αλήθεια μας χτυπάει με δύναμη από το πουθενά και μας αναγκάζει να αντιμετωπίσουμε κατάματα όσα με τόση επιμέλεια κρύβαμε. Και κάπως έτσι έρχεται η ώρα να θρηνήσεις κάθε κομμάτι της ιστορίας που δεν εξελίχθηκε όπως περίμενες. Χαμένες προσδοκίες και όνειρα, που μόνο εσύ ήξερες και έτσι μονάχος πια αντιμετωπίζεις.

Σαν να κολλάς σε μια ατέρμονη προσπάθεια επιβεβαίωσης των προσδοκιών και να σε πείθεις πως μπορείς να καταφέρεις να έχεις στη ζωή σου συγκεκριμένα άτομα, με συγκεκριμένες συνθήκες και χαρακτηριστικά. Και να βάζεις φρένο σε ό,τι άλλο σου φέρει η ζωή, σαν να μην έχει καμιά αξία. Πηγαίνεις κόντρα με τη ροή των γεγονότων και με ό,τι αυτά φέρουν μαζί τους, μα αυτή η αντίσταση είναι κουραστική και οδηγεί σε αδιέξοδο τις περισσότερες φορές. Σε μια προσπάθεια να ζήσεις κάτι το γνώριμο σε εσένα, μένεις κολλημένος στα παλιά.

Εκεί έρχεται μια ασυνείδητη αλλαγή μοτίβου δράσης, που θέλοντας και μη, πολλές φορές σε παρασύρει στο νέο, στο άγνωστο. Σε μία μόνο ασυνήθιστη στιγμή που εσύ αλλάζεις έστω και ελάχιστα τρόπο σκέψης, ανοίγει η ματιά σου και βλέπεις πιο καθαρά. Είναι η στιγμή που ξεχωρίζεις το αληθινό από το ουτοπικό σενάριο που έχεις δημιουργήσει. Είναι η στιγμή που επιλέγεις αν θα δώσεις μια συνέχεια ή αν θα βάλεις την πιο μεγάλη σου τελεία σε ό,τι και αν είναι αυτό που ζεις το οποίο τίποτα πια δε σου προσφέρει.

Μέχρι να φτάσεις όμως εκεί σίγουρα έχεις να αναρωτηθείς πολύ, να βιώσεις καταστάσεις που θα σε ωριμάσουν, να δεις νέα άτομα που μέσα από αυτά θα γνωρίσεις άγνωστες μέχρι στιγμής πτυχές σου και σίγουρα να καταλήξεις πως όλα με κάποιον τρόπο συνδέονται! Άτομα, ενέργειες, στιγμές που ζεις ή που δε ζεις, όλα με κάποιον τρόπο θα ενωθούν και θα σου δώσουν τα πολυπόθητα μαθήματα. Τίποτα δε χάνεται στο χρόνο, μα θα σου δείξει τη δύναμη της ενέργειας του αποτελέσματός του όποια στιγμή θελήσει αυτό, στο τώρα ή στο μέλλον σου.

Άλλωστε μην ξεχνάς. Όλα συνδέονται.