Με πιάνει ώρες ώρες αυτή η βλακεία, να σκέφτομαι όπως δεν αρμόζει στη λογική μου.
Ευτυχώς με πιάνει όταν είμαι μόνος μου. Δυστυχώς, με πιάνει…
Έτσι με έπιασε και τώρα.
Όταν με ρωτούσες αν θα παντρευόμουν ποτέ, σου απάντησα πως δε θα έντυνα ποτέ το πιο όμορφο πράγμα στο κόσμο για εμένα, όπως η σχέση μας, με τέτοια καραγκιοζιλίκια.
Γιατί έτσι τα βλέπω, ως καραγκιοζιλίκια.
Αλλά, θέλω να κάνεις τα παιδιά μου. Ξέρω πως κι εσύ το θέλεις πολύ. Μου το δήλωσες άλλωστε, περισσότερες από μία φορές και κάθε φορά είχαμε και οι δύο ένα πολύ όμορφο και λαμπερό χαμόγελο.
Γάμος. Παντρειά.
Χρειάζεται και αυτή η άτιμη η πρόταση ε;
Μη μου το παίζεις επαναστάτρια. Ξέρω ότι καταβάθος θέλεις πολύ να το ζήσεις. Λογικό βλέπεις. Πρότυπα με τα οποία μεγάλωσες, μιας μικρής πριγκίπισσας. Όσο κι αν εξελίχθηκες σε ένα άγριο και επαναστατικό θηλυκό, λιώνεις στα χέρια μου και με κοιτάς με ένα γαλήνιο βλέμμα. Ιδιαίτερα τις σπάνιες στιγμές που είμαι ρομαντικός μαζί σου.
Πόσο μάλλον αν σε ζητούσα επίσημα σε γάμο.
Θα ήταν από τις λίγες φορές που σε έκανα να κλάψεις. Κάθε φορά ήταν από συγκίνηση. Ας προστεθεί άλλη μία.
Ξέρεις, αυτό και μόνο με έπεισε.
Η συγκίνηση σου δηλαδή. Η βέβαιη συγκίνηση σου.
Ή μήπως κι όχι; Αγχώθηκα.
Είναι που σε ξέρω. Δεν εντυπωσιάζεσαι με το χρήμα. Είσαι εκείνη που φοράει μια τσάντα στον ώμο και με ακολουθεί στα κατσάβραχα επειδή γουστάρω τα βουνά. Δεν ονειρεύεσαι μονόπετρα και τούλια. Τα θεωρείς άχρηστα και άσκοπα.
Ίσως να φταίει το σφυρί του Θωρ που κρέμεται από ένα δερμάτινο κορδόνι στο λαιμό σου.
Σ’αρέσουν τα κοσμήματα. Αλλά επειδή έχουν νόημα, όχι χρυσό και πετράδια επάνω.
Οπότε άκυρο το δαχτυλίδι, Μητσάκο. Δε θα τη γλιτώσεις έτσι εύκολα.
Για αυτό μ’αρέσεις. Γιατί μαζί σου, τίποτα δεν ήταν εύκολο και ποτέ. Όλα μια πρόκληση.
Επίσης δε σου άρεσαν ποτέ καραγκιοζιλίκια δημόσια. Ξέρεις του τύπου σε ένα ολόκληρο γήπεδο να κάνω χαζαμάρες. Ανάμεσα σε πολύ κόσμο.
Δεν σου αρέσουν τα χαζοκυριλέ εστιατόρια. Για να γονατίσω μπροστά σου και να σου κάνω μια πρόταση.
Να μην σχολιάσω και το «να γονατίσω». Θα με χαστούκιζες απαλά, πιθανότατα, γιατί θα νόμιζες ότι σε τρολάρω και πολύ καλά θα έκανες. Γιατί ποτέ δε θα το έκανα και το ξέρεις.
Ωστόσο ξέρω ότι σ’αρέσουν τα λουλούδια. Η φύση. Τα βιβλία τα λατρεύεις. Έχεις πάντα ένα μαζί σου.
Με μαλώνεις που σταμάτησα να διαβάζω εδώ και καιρό, γιατί δεν έχω χρόνο. Εγώ χαμογελάω γιατί προτιμώ, τον λίγο χρόνο που έχω να τον χαρίζω σε εσένα και όχι σε ένα βιβλίο.
Και αυτό το ξέρεις. Αλλά μου γκρινιάζεις και γουστάρω.
Μάλλον το αποφάσισα.
Κάπως έτσι θα το ήθελα.
Θα εξαφανιστώ για λίγο. Θα αλλάξω λίγο στάση. Έτσι απλά για να ξέρεις ότι κάτι με απασχολεί. Να κάνω την αναμονή πιο γλυκιά, πιο αισθητή.
Και θα σου κλείσω ένα ραντεβού στα Κάστρα.
Θα σου πω «είμαι εκεί, έλα να μιλήσουμε» και θα είμαι σοβαρός.
Θα έρθεις. Γιατί ξέρεις ότι ποτέ δε θα το έκανα αυτό. Γνωρίζεις πως αν είχα κάποιο πρόβλημα μαζί σου θα στο έλεγα, θα έψαχνα λύση στο πρόβλημα και δε θα το άφηνα να υποβόσκει.
Όταν λοιπόν ερχόσου, θα με έβλεπες να κοιτάζω τη θέα διαβάζοντας ένα βιβλίο. Αρκετό για να σου προκαλέσει ένα μικρό σοκ.
Στη συνέχεια θα σου χαμογελάσω και θα σου προτείνω να καθίσεις να τα πούμε.
Θα σου δώσω ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο, θα σε κοιτάξω σοβαρά και θα σου πω τα εξής: «Αν ήξερα πόσα χρόνια έχω ακόμη μπροστά μου, πόσες εμπειρίες, χαρές και λύπες έχω να ζήσω, θα έλεγα πως όλα θα ήθελα να τα ζήσω μαζί σου από εδώ και πέρα. Ήρθες για να μείνεις στη ζωή μου. Και θα κάνω τα πάντα να σε κρατήσω. Θες να γίνεις γυναίκα μου;»
Έτσι απλά, χωρίς φαμφάρες και πυροτεχνήματα. Όπως όλα τα σπουδαία.
Υ.Γ. Μέχρι να βρεθεί αυτή η γυναίκα στη ζωή μου, δεν έχω παρά να την περιμένω καθώς θα σκέφτομαι αυτή τη στιγμή.
Μη γελιέστε, ακόμη και ο πιο κυνικός άντρας θέλει να γνωρίσει εκείνη που θα καταφέρει να του γυρίσει το διακόπτη, απ’το off στο on.
Συντάκτης: Δημήτρης Σκράπαρης
