Από την Καθαρά Δευτέρα έβαλα ένα στοίχημα με τον εαυτό μου.
Να παρατηρώ τη συμπεριφορά των ανθρώπων γύρω μου, μέχρι να φτάσουμε στη Μεγάλη Εβδομάδα, ώστε να δω πως διαμορφώνεται η συμπεριφορά του κόσμου όταν πλησιάζουν τέτοιες μεγάλες εορτές.
Από όλο αυτό, κατέληξα πως υπάρχουν τρεις μεγάλες κατηγορίες – ομάδες Ελλήνων, που η κάθε μια συμπεριφέρεται εντελώς διαφορετικά σε περιόδους εορτών και δη θρησκευτικών.
Θα αρχίσω με τους χείριστους. Ο νεοέλληνας «πιστός κατά περίπτωση».
Τον γνωρίζεις πολύ καλά τον συγκεκριμένο κύριο. Τον βλέπεις σε διάφορες παραλλαγές. Είναι ο ίδιος που γίνεται ιδεολόγος και ψηφοφόρος κατά περίπτωση, ευαισθητοποιημένος κατά περίπτωση, φίλος κατά περίπτωση.
Κάτι τέτοιες μέρες μετατρέπεται σε πιστό κατά περίπτωση.
Είναι ο άνθρωπος που όλο το χρόνο βρίζει χριστοπαναγίες σε κάθε ευκαιρία. Κάνει ότι αμαρτία έχει καταγραφεί στα κιτάπια της εκκλησίας, αλλά θυμάται πως είναι πιστός και ευσεβής χριστιανός, για όσο παίζει στον ΑΝΤ1 ο «Ιησούς από τη Ναζαρέτ».
Στην εκκλησία δεν πατάει. Ή μάλλον πατάει. 23:59 φτάνει, 00:00 ανάσταση φιλάκια και αγκαλίτσες, 00:01 φεύγει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα γίνεται για να λιώσει στη μαγειρίτσα. Εννοείται πως στη μία τον περιμένει και το τραπέζι στο κοντινότερο μπουζουξίδικο, όπου θα πάει να ξεδώσει λες και δε θα υπάρχει αύριο το μαγαζί.
Ε, μα δεν τους μπορώ! Δήθεν προσευχή, νηστεία και μετά ξεμπουρδέλεμα.
Φυσικά δε με ενοχλεί τόσο όλο αυτό που κάνει, όσο η υποκρισία του.
Θα σε κράξει που δε νηστεύεις, ή δεν πιστεύεις. Μάλιστα μπορεί να σε κράζει σε όποιον ξέρει, ως «άπιστο» ή «άθεο», σαν να έχεις λέπρα ή κάτι παρεμφερές. Όμως ο ίδιος στο επόμενο φανάρι που θα γίνει παρεξήγηση, ευθαρσώς θα μιλήσει στον άλλο οδηγό για τον Χριστό και την Παναγία. Ενώ, κρυφά πάντα, γιατί τον αφορά πολύ το «τι θα πει ο κόσμος», θα τρώει δύο-δύο τα πιτόγυρα και προφανώς αν του κάτσει κανένα φίνο γκομενάκι Μεγάλη Παρασκευή, δε θα πει και όχι.
Αρκετά όμως ασχοληθήκαμε με αυτά τα όντα. Επόμενη κατηγορία: Ο ευσεβής πιστός.
Αυτούς τους τύπους τους σέβομαι, για έναν και μόνο λόγο. Επειδή είναι σταθερά πιστοί σε κάτι και δεν είναι σαν τον «κατά περίπτωση νεοέλληνα» που ανέφερα παραπάνω.
Είναι αυτοί που τηρούν τις περισσότερες νηστείες. Πηγαίνουν στην Εκκλησία σε κάθε μεγάλη γιορτή, ακόμη και πρωτοχρονιά (εγώ πέρυσι έμαθα ότι υπάρχει λειτουργία για την αλλαγή του χρόνου) και φυσικά για αυτούς, οι ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας σηματοδοτούν ένα πολύ σημαντικό γεγονός.
Δε θα σε κρίνουν αρνητικά αν δε νηστεύεις. Γιατί να το κάνουν άλλωστε; Αλλά δε θα ανεχτούν από την άλλη να τους κατακρίνεις στο γιατί ακολουθούν το συγκεκριμένο τρόπο κάθαρσης, ψυχής και σώματος. Και πολύ καλά κάνουν.
Φυσικά εδώ μιλάω για τους υγιείς πιστούς. Όχι για τους Χριστιανοταλιμπάν, που στη πρώτη ευκαιρία κάνουν ότι και οι «κατά περίπτωση πιστοί», δηλαδή κράξιμο, «Ου! Σιξ χάντρεντ σιξτι σιξ» και τα γνωστά. Ενώ αν μπορούσαν να έχουν νόμους ανάλογους των ισλαμιστών και του Μεσαίωνα, θα ήταν πολύ ευτυχισμένοι.
Τρίτη και τελευταία κατηγορία. Αυτοί που γουστάρουν τις γιορτές για τα ήθη και τα έθιμα που τις ακολουθούν. Μια κατηγορία στην οποία επίσημα εντάσσω και τον εαυτό μου.
Είμαστε αυτοί που δε μας καίγεται καρφάκι για την κατάνυξη και το ιερό της υπόθεσης «Πάσχα». Δε θα νηστέψουμε, είτε γιατί δε μας αφορά, είτε γιατί δε προλαβαίνουμε. Μα κυρίως γιατί δεν το αισθανόμαστε.
Αλλά ακολουθούμε το πνεύμα των ημερών για όλα τα άλλα θετικά που προσφέρει.
Θα ξεκινήσω με τα της οικογένειας.
Είναι η μεγάλη ευκαιρία να μαζευτεί όλη η οικογένεια σε ένα σπίτι. Ειδικά αν τα περισσότερα μέλη της, ζουν εκτός οικογενειακής εστίας, είτε για σπουδές, είτε για εργασία.
Είναι οι στιγμές που περνάς μαζί τους. Συζητάς, πίνεις, τρως όλα τα καλούδια. Κουβεντιάζεις όποιες καταστάσεις έχουν προκύψει κατά την απουσία σου και το κυριότερο, παίρνεις μια γερή δόση οικογένειας πριν επιστρέψεις εκεί που ήσουν. Όση δόση πρέπει φυσικά. Γιατί μετά από κάποια φάση θα αρχίσει να σε κουράζει.
Το επόμενο θετικό είναι οι φίλοι.
Βλέπεις φίλους και γνωστούς που λείπουν μακριά. Μετά τη κρίση το χρήμα ρέει πιο αργά, δεν έχουν την δυνατότητα να έρχονται το ίδιο συχνά όπως παλιά. Το ίδιο ισχύει και για εσένα.
Επομένως, οι μεγάλες θρησκευτικές εορτές, όπως το Πάσχα είναι μια ευκαιρία για να τους δεις. Να λιώστε στα τσίπουρα, να κάνετε τις βλακείες σας και να συζητήσετε για τα πάντα. Κάθε έθιμο που ακολουθεί τη μεγάλη εβδομάδα καταλήγει σε ευκαιρία για κατρακύλα.
Φυσικά όλο αυτό δε γίνεται από ασέβεια. Εξάλλου αν δε πιστεύεις, κανείς δε σε υποχρεώνει να ακολουθήσεις κάτι.
Αν ακολουθείς κάτι και δεν το πιστεύεις, τότε είσαι ένας υποκριτής, ο οποίος πρωτίστως ψεύδεται στον εαυτό του. Το αντίθετο δε βλάπτει κανέναν.
Το να ακολουθείς τα ήθη και τα έθιμα μιας γιορτής και να τα μετατρέπεις σε ευκαιρία για ωραίες στιγμές, αποτελεί για εμένα ένα υγιές χαρακτηριστικό. Εξάλλου δεν προσβάλλεις κανέναν.
Θα κλείσω με ένα αφιέρωμα προς όλους, μα κυρίως προς τους χριστιανοταλιμπάν.
Ο Βούδας δεν ήταν Βουδιστής.
Ο Ιησούς δεν ήταν Χριστιανός.
Ο Μωάμεθ δεν ήταν Μουσουλμάνος.
Και οι τρεις ήταν δάσκαλοι και ο καθένας με τον τρόπο του δίδαξε την αγάπη. Η αγάπη προς τον διπλανό σου, ήταν η θρησκεία τους.
Καλή χώνεψη.
Συντάκτης: Δημήτρης Σκράπαρης
