Αν μου έλεγε κάποιος πριν από πέντε χρόνια, την περίοδο της εφηβείας που διακοσμούσα τα παράθυρα με αισιόδοξα μαύρα υφάσματα, ότι θα έφτανε η στιγμή που θα ξεστόμιζα τη φράση «μάνα, έλα να πάμε για ποτό» θα τον αφόριζα χωρίς δεύτερη σκέψη.
Κι όμως τα πράγματα αλλάζουν κι επιβεβαιώνεται για ακόμα μία φορά το χιλιοειπωμένο «ποτέ μη λες ποτέ» Μεγάλωσα κι εγώ λοιπόν, ξεκρέμασα τα μαύρα πανιά κι έπιασα αγκαζέ τη μάνα μου για μία βόλτα κι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.
Η έξοδος με τη μάνα σου δεν είναι τόσο κακή ιδέα όσο φαινόταν στα εφηβικά χρόνια. Έχεις σταματήσει να τη βλέπεις σαν κέρβερο όπως τότε που πάσχιζες με μανία να της κρύψεις τα πάντα, που έτρεμες μήπως ξέχασες το κινητό σπίτι ή μήπως μίλησες λίγο πιο δυνατά απ’ όσο έπρεπε κι άκουσε το μικρό μυστικό που εκμυστηρεύτηκες στον κολλητό σου. Τώρα τη θεωρείς σύμμαχο.
Η αλλαγή αυτή γίνεται συνήθως όταν φεύγεις από το πατρικό σπίτι και σταματάς να θεωρείς δεδομένα πράγματα που μέχρι τότε θεωρούσες. Αρχίζει να σου λείπει η παρουσία της, σου λείπει μέχρι κι η φωνή της που γινόταν τσιριχτή σε κάθε ομηρικό καβγά σας.
Υποσυνείδητα ή συνειδητά, δίνεις μια ευκαιρία σ’ αυτή τη σχέση που είχες καταδικάσει χωρίς πολύ σκέψη, κι από οικογενειακή μετατρέπεται σε φιλική. Η μάνα λοιπόν, μπορεί να γίνει φίλη σου γιατί πληροί τις σημαντικότερες προϋποθέσεις που χρειάζεται μια φιλία.
Είναι δεδομένο ότι ποτέ δε θα προδώσει την εμπιστοσύνη σου. Μπορείς να της πεις όλα αυτά που σε απασχολούν χωρίς να φοβάσαι ότι θα διαρρεύσουν μετά από μια διαφωνία σας. Θέλει το καλύτερο για σένα. Αν και δεν το εκφράζει πάντα με τον κατάλληλο τρόπο δε θ’ αναρωτηθείς ποτέ αν η συμβουλή της ήταν για καλό. Μπορεί να σε νευριάζει με τον τρόπο της αλλά κατά βάθος ξέρεις πως ό,τι κι αν συμβεί θα είναι πάντα σύμμαχός σου έστω κι αν δε συμφωνεί απόλυτα με τις επιλογές σου.
Το ένστικτό της είναι δυνατότερο όλων. Εντάξει, είμαστε ορθολογιστές, κοροϊδεύουμε αυτούς που πιστεύουν στα όνειρα και κοιτάνε το κατακάθι του καφέ αλλά το ένστικτο της μάνας φίλοι μου δεν αμφισβητείται. Μπορεί να τους το δίνουν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή τη στιγμή του τοκετού ή της υιοθεσίας. Το σίγουρο είναι ότι το έχουν. Δεν είναι τυχαίο ότι η μοναδική φορά που έπεσες από το δέντρο ήταν εκείνη η φορά που σου είπε «πρόσεχε, θα πέσεις».
Η διαφορά ηλικίας που έχετε είναι υπεύθυνη για τις καθημερινές διαφωνίες, αλλά αυτές οι διαφωνίες έχουν πλάκα. Η δικιά μου αιώνια διαφωνία με τη μάνα μου για παράδειγμα είναι τα σκισμένα τζιν. Δεν μπόρεσε ποτέ -κι ούτε πρόκειται- να καταλάβει για ποιο λόγο αγοράζω καινούργια και δε σκίζω τα παλιά μου.
Ωστόσο η φιλική σχέση με τη μάνα έχει όρια και τρωτά σημεία. Δε θα της εξιστορήσεις με όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες το προηγούμενο βράδυ που πέρασες ή εκείνο το βράδυ από τις διακοπές που έκανες ως φοιτητής, ούτε θα της αναλύσεις για ποιο λόγο προτιμάς μια συγκεκριμένη στάση στο σεξ. Υπάρχουν βέβαια και τέτοιες περιπτώσεις που όμως δε θα αναλύσω γιατί μου προκαλούν τρόμο.
Αν χρειάζεσαι μια αντικειμενική γνώμη μη στραφείς σ’ αυτή τη σχέση. Όλοι ξέρουμε το παραμύθι με την κουκουβάγια και το μικρό της. Για τη μάνα σου θα είσαι πάντα το πιο όμορφο, το πιο έξυπνο και το πιο χαρισματικό πλάσμα στον κόσμο. Δεν τη συμφέρει να πει το αντίθετο, άλλωστε τα δικά της γονίδια έχεις.
Τα πρόσωπα αυτά, που κυκλοφορούν με τα κωδικά ονόματα: μάνα ή μητέρα ή μαμά ή μα ή απλά με το όνομα τους (γιατί κάποιοι από μας τις φωνάζουμε με το βαπτιστικό τους όνομα) μας αγαπάνε πολύ.
Eπιμέλεια Κειμένου Αγγελικής Κοτσόβολου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Αγγελική Κοτσόβολου
