Οι πονοκέφαλοι που συχνά-πυκνά βασανίζουν τους ανθρώπους μπορεί να οφείλονται σε παθολογικά -χτύπα ξύλο- ή σε ψυχολογικά αίτια. Γιατρός δεν είμαι -ανάθεμα στα 6.000 μόρια-, αλλά έχω παρατηρήσει ότι αναζητώ μετά μανίας τα αναλγητικά μου κάθε φορά που επικεντρώνω τη σκέψη μου σ’ ένα θέμα για αρκετή ώρα.
Όταν εμφανίζεται στο δρόμο μας ένα γεγονός, που μας ταράζει ή μας στενοχωρεί σχεδόν αυτόματα παίρνουμε τηλέφωνο τον καλύτερό μας φίλο για να του το διηγηθούμε. Θέλουμε να το πούμε σε κάποιον, όχι τόσο για να μας δώσει τη συμβουλή του, αλλά για να το βγάλουμε από μέσα μας.
Μερικοί αρκούνται στο ένα άτομο, κι άλλοι συζητούν αυτό που τους απασχολεί ακόμη και με περαστικούς. Κι οι δύο κατηγορίες, όσο κι αν κουβεντιάσουν γι’ αυτό το περιστατικό, δεν ανακουφίζονται αν δε βυθιστούν στις σκέψεις τους, μέχρι να τους διακόψει ο γνωστός πονοκέφαλος.
Οι στιγμές που αφιερώνει κάποιος στην περισυλλογή του πρέπει να έχουν ποικιλία. Η ποικιλία θα τον βοηθήσει στη διεξαγωγή των σωστών συμπερασμάτων. Αν για παράδειγμα κλείσεις πόρτες και παράθυρα στο σπίτι σου και βάλεις να παίζει το ίδιο τραγούδι για ώρες, δε θα μπορέσεις να «ξεφύγεις» απ’ την αρχική σου θεωρία και να σκεφτείς ξεκάθαρα. Υπάρχουν βέβαια κι εξαιρέσεις. Αυτοί που λειτουργούν με διαύγεια στον προσωπικό τους χώρο.
Ο προσωπικός χώρος μπορεί να είναι το σπίτι που κατοικούν ή το σπίτι που πέρασαν τα παιδικά τους χρόνια. Χώροι που είναι γεμάτοι μ’ ευχάριστες αναμνήσεις. Εκτός απ’ το σπίτι, όμως, νιώθουν οικεία και στο χώρο εργασίας. Έτσι μετά τη δουλειά τους μπορεί να μείνουν στον εργασιακό τους χώρο και να προσπαθήσουν να βάλουν σε μια σειρά τις σκέψεις τους.
Οι περισσότεροι για να σκεφτούν προτιμούν εξωτερικούς χώρους, εκεί που δεν τους περιορίζουν οι τέσσερις τοίχοι. Άλλοτε ήσυχα κι απαλλαγμένα από κόσμο μέρη, κι άλλοτε πολυσύχναστα με βαβούρα. Σίγουρα κάποια στιγμή που περπατούσατε στο δρόμο, θα παρατηρήσατε κάποιον να κάθεται σ’ ένα παγκάκι, να τραβάει μια τζούρα απ’ το τσιγάρο του και να φυσάει τον καπνό του προς τα πάνω, ενώ ανακατεύει τον καφέ του. Αυτή η σκηνή που είδατε, ήταν μια στιγμή περισυλλογής.
Όσοι θέλουν να σκεφτούν μόνοι τους, χωρίς να τους αποσπά κανείς την προσοχή, θα προτιμήσουν πάρκα και παιδικές χαρές την ώρα που τα παιδάκια κι οι γονείς τους έχουν εγκαταλείψει το μέρος. Τις μεσημεριανές ή τις βραδινές ώρες. Οι περισσότερο σινεφίλ θα προτιμήσουν μια παρθένα παραλία και θα νιώσουν, όπως ο αγαπημένος τους πρωταγωνιστής. Ωστόσο, υπάρχουν και πιο περίεργα μέρη απ’ αυτά όπως ένα πεζούλι που βρίσκεται σ’ ένα στενό, που σχεδόν ποτέ δεν περνάει κόσμος ή ένα παλιό κι εγκαταλελειμμένο κτίριο.
Στον αντίποδα αυτών που προτιμούν την ηρεμία για να βυθιστούν στις σκέψεις τους, βρίσκονται οι άλλοι που αράζουν συνήθως σε κεντρικές πλατείες και χαζεύουν τον κόσμο που περνάει, αυτό το χάος. Οι άνθρωποι που τρέχουν και μιλούν ακατάπαυστα στο κινητό, τα παιδιά που φωνάζουν κι οι παρέες που βολτάρουν δεν τους αποσπούν την προσοχή, αντιθέτως τους βοηθούν να σκεφτούν με μεγαλύτερη νηφαλιότητα. Παρατηρώντας τις συμπεριφορές και τις αντιδράσεις του κόσμου βλέπουν αποστασιοποιημένα χαρακτηριστικά, που μπορεί να έχουν κι οι ίδιοι.
Οι μικρές κι οι μεγάλες πόλεις έχουν άπειρα μέρη που μπορείς να καθίσεις και να συνομιλήσεις με τον εαυτό σου, αν πιστεύεις ότι οι τέσσερις τοίχοι του σπιτιού σε πνίγουν. Αν δεν έχεις βρει ακόμη αυτόν, που θεωρείς κατάλληλο, ξεκίνα την αναζήτηση. Άπειρα πεζούλια και παγκάκια σε περιμένουν.
Επιμέλεια κειμένου Αγγελικής Κοτσόβολου: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Αγγελική Κοτσόβολου
