Κυριακάτικο μεσημέρι. Κρεβάτι, κουβέρτα και καφές που έχει παγώσει. Ίδια μέρα ίδια σκατά. Γιατί εξαφανίστηκε; Έκανα κάτι εγώ; Έχει πράγματι δουλειές; ‘Η είναι απλά μαλάκας; Πριν απαντήσεις σε όλα αυτά, για τα οποία έχουν χαθεί τόνοι μελάνι και έχουν καταναλωθεί κιλά σοκολάτας απάντα σε αυτό. Τον είχες ποτέ; Οκ οι πεταλούδες στο στομάχι χόρευαν salsa, τα μελίγγια χτυπούσαν σε ρυθμούς slayer κι οι κόρες των ματιών σου πάθαιναν διαστολή, αλλά τώρα μιλάμε για αυτόν που το πολύ-πολύ να ήταν ζαλισμένος από τα ξίδια που ήπιε το προηγούμενο βράδυ, κι όχι με σένα ή για σένα.
Θα ήθελες να ήσασταν ταινία για να χτύπαγε η πόρτα και πίσω της να βρισκόταν η λύση του προβλήματος. Θα άνοιγες και θα ήταν αυτός, όμορφος, με το γοητευτικό, εγωκεντρικό του χαμόγελο και ιδανικά με ένα παγωτό σοκολάτα. Εσύ θα ήσουν στα χάλια σου με τα μαλλιά κότσο και τις ξεχειλωμένες φόρμες (για να είμαστε και ρεαλιστές), αλλά αυτόν δε θα τον ένοιαζε. Δε θα ρώταγε τι έχεις, ούτε αν ενοχλεί. Είναι τόσο εγωπαθής που δεν του ταιριάζουν αυτές οι ερωτήσεις.
Όσο για σένα, θα το έπαιζες λίγο ξαφνιασμένη, αλλά και θυμωμένη, συγκεκριμένα θα έλεγες στις φίλες σου την επόμενη μέρα «ήρθε απροειδοποίητα, άρα πιστεύει ότι δεν έχω ζωή πέρα από αυτόν. Τόσο σίγουρος ήταν ότι θα ήμουν εκεί και θα μπορούσα να τον δω» Και απαντώ ναι κορίτσι μου! Τόση σιγουριά!
Το δικό σου πρόβλημα είναι ότι τα βράδια που περάσατε μαζί ήταν το θέμα συζήτησης της εβδομάδας ενώ για αυτόν απλά δύο ώρες που εκτόνωσε την πίεση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Σεξ. Δε λέω έχει συμβάλει και αυτός στην κυριακάτικη ταβανοθεραπεία σου, είπε πράγματα που το πιθανότερο είναι να τα εννοούσε διαφορετικά απ’ ότι εσύ τα εξέλαβες. Οι άνθρωποι πριν, μετά αλλά και την διάρκεια της καύλας τους λένε διάφορα κι εσύ κατά την διάρκεια της δικιάς σου τα αντιλαμβάνεσαι όπως θα ήθελες να είναι.
Η συνέχεια μετά από κάθε βραδιά γνωστή, θα στείλει δε θα στείλει, γιατί δε στέλνει, να στείλω, δε στέλνω. Το παίρνεις απόφαση ότι αυτό ήταν και ξαφνικά το σύντομο αποφασιστικό και γεμάτο αυτοπεποίθηση μήνυμα φεύγει «Γεια! Μπορείς σήμερα;» Αυτό το μήνυμα που έχεις προσπαθήσει να αντιγράψεις πολλές φορές αλλά μάταια γιατί υπερισχύει η ευγενική σου φύση και το συνοδεύεις με ένα «τι κάνεις;» κι ένα «θα μπορούσες να βρεθούμε;» αλλά οι υπεροπτικοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν την έννοια της ευγένειας, τους είναι άγνωστη και περιττή στην ζωή τους που είναι σχεδιασμένη με μαθηματική ακρίβεια.
Έτσι αναζωπυρώνεται η ελπίδα σου πως ανάμεσα στους αναστεναγμούς και στον ιδρώτα μπόρεσε να διακρίνει την τρυφερότητα που του έδειχνες, καθώς πίστευες ότι η αναισθησία του πηγάζει από μία ανοιχτή πληγή. Αηδίες! Το λες και μόνη σου τώρα κάποιοι άνθρωποι είναι εκ γενετής έτσι, απλά δεν αισθάνονται.
Μια καλή λύση θα ήταν να τους στείλουμε στον Άρη αλλά δυστυχώς πρέπει να επιβιώσουμε μαζί τους σε αυτόν τον δύσμοιρο πλανήτη που λέγεται γη. Αυτός ο πλανήτης δεν έχει πολλά περιθώρια για ρομαντικά σενάρια ούτε κρύβει μια λύση που κρατά παγωτά πίσω από πόρτες. Αυτός ο πλανήτης κρύβει στα πιο όμορφα μέρη εγωπαθέστατους ανθρώπους με ακαταμάχητα γοητευτικά χαμόγελα και αλλεργία στο ενδιαφέρον για ό,τι δεν έχει άμεση σχέση μ’ αυτούς. Αν όμως ψάξεις σε μέρη που δεν είναι τόσο όμορφα υπάρχει μια πιθανότητα να βρεις ανθρώπους περίεργους με λιγότερο δυναμισμό και σιγουριά, αλλά ίσως να είναι πιο ανοιχτοί στο να περνάνε τα κυριακάτικα μεσημέρια σπίτι με καφέ που έχει παγώσει.
Επιμέλεια Κειμένου Αγγελικής Κοτσόβολου: Κατερίνα Κεχαγιά
Συντάκτης: Αγγελική Κοτσόβολου
