Είναι ωραία αίσθηση να ξοδεύουμε τον ελεύθερο χρόνο μας σε πράγματα που μας αρέσουν. Μερικοί γράφουμε, άλλοι μαθαίνουν χορό ή ξένες γλώσσες κι άλλοι πιο δραστήριοι επιδίδονται σε αθλητικές δραστηριότητες. Υπάρχει όμως και μία μερίδα του πληθυσμού που βρίσκει ευχαρίστηση στο να ζώνεται μια καραμπίνα και να τραβά με δόξα στα δάση για να σκοτώσει ζώα.
«Ο άνθρωπος από τότε που γεννήθηκε είναι κυνηγός» λένε όλοι τους. Ναι, αλλά από τότε έχει εξελιχθεί σε πολιτισμένο ον. Έχει αφήσει τις καλύβες και ζει σε διαμερίσματα, έχει αντικαταστήσει τις προβιές που φορούσε με μοδάτα t-shirts και χρησιμοποιεί προτάσεις αντί για άναρθρες κραυγές. Επιπλέον κανένας δεν κυνηγάει για λόγους επιβίωσης ή με τα μέσα που χρησιμοποιούσαν οι πρωτόγονοι.
Αφού τους καταρρίψεις αυτό το επιχείρημα θα σου πουν τη γνωστή μπούρδα: «Οι καιροί που ζούμε είναι δύσκολοι κι εξοικονομούμε χρήματα απ’ όπου μπορούμε». Βεβαίως, το να αγοράσεις κυνηγετικές άδεις, σκυλιά χιλίων κι όπλα εξακοσίων ευρώ στοιχίζουν λιγότερο απ’ ό,τι μια επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ!
Για να λέμε λοιπόν τα πράγματα με το όνομά τους κανένας παράγοντας δεν αναγκάζει τον άνθρωπο του 21ου αιώνα να γίνει κυνηγός. Το κάνει επειδή του προσφέρει ευχαρίστηση, όχι τόσο η διαδικασία, αλλά η περιφορά που ακολουθεί εννέα στις δέκα φορές. Ο κλασικός νεοέλληνας θα πάρει το «τρόπαιό» του και θα το περιφέρει με το αγροτικό που αγόρασε με τις επιδοτήσεις στην πλατεία του χωριού του για να δείξει πόσο «άντρας» είναι. Θα δώσει τα λαγοπόδαρα στο παιδί του για καλή τύχη και θα κρεμάσει τα κέρατα απ’ το άτυχο ζώο πάνω απ’ το τζάκι του.
Υπάρχει και μια υποκατηγορία των κυνηγών, οι λαθροκυνηγοί, που ευθύνονται για την εξαφάνιση της καφέ αρκούδας, του κόκκινου ελαφιού, των δελφινιών και πολλών άλλων ειδών. Είναι αυτοί που δεν τους αρκεί να εξαντλήσουν τη βαρβαρότητά τους την εποχή που τους το επιτρέπει ο νόμος αλλά κυνηγούν ή ψαρεύουν όπως κι όποτε τους κάνει κέφι και δεν τους απασχολεί το είδος. Ίσα-ίσα μπορεί να τους χαροποιήσει το γεγονός ότι σκότωσαν ελάφι.
Οι ποινές γι’ αυτούς άλλαξαν πριν λίγα χρόνια, αφού η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Δυστυχώς, όμως ,σχεδόν όλες είναι εξαγοράσιμες κι οι περισσότερες απ’ αυτές δε δικάζονται λόγω φόρτου εργασίας. Η λογική μάλλον είναι: έχουμε σημαντικότερα πράγματα απ’ το να ασχοληθούμε με τη φύση ασχέτως που εξαρτιόμαστε άμεσα απ’ αυτήν.
Η αλλαγή των ποινών είναι ενθαρρυντική σ’ αντίθεση με τη στρατολόγηση που γίνεται σε μαθητές δημοτικού. Μερικά δημοτικά σχολεία της Βορείου Ελλάδος επισκέφτηκαν κυνηγετικές οργανώσεις. Ο λόγος; Ότι όλο και λιγότεροι νέοι άνθρωποι γίνονται κυνηγοί και γι’ αυτό πρέπει να κάνουν πλύση εγκεφάλου σε μικρά παιδάκια. Εγώ προσωπικά θέλω να ευχαριστήσω τους δικούς μου δασκάλους που καλούσαν περιβαλλοντικές οργανώσεις και μας μάθαιναν να κάνουμε ανακύκλωση και να μην ενισχύουμε αυτούς που εκμεταλλεύονται με οποιοδήποτε τρόπο τα ζώα.
Πέρα απ’ το κυνήγι, έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε την κακοποίηση των ζώων παράδοση. Οφείλουμε να είμαστε υπερήφανοι Έλληνες, που στη Λάρισα για παράδειγμα το Πάσχα βάφουν τα κοπάδια με κόκκινη μπογιά αβγών ή που κόβουν ένα κομμάτι απ’ τα αυτιά τους ώστε να ξεχωρίζει ο κάθε βοσκός ποιο του ανήκει.
Η βαρβαρότητα δυστυχώς δε σταματάει στα δικά μας σύνορα. Όλοι ξέρουμε τις ταυρομαχίες. Μόνο πέντε χρόνια έχουν περάσει απ’ την απαγόρευσή τους στην Καταλονία. Κάθε χρόνο την περίοδο των ταυρομαχιών σκοτώνονται 3.000 άκακοι ταύροι που έχουν υποστεί βασανιστήρια πριν αναλάβουν το ρόλο του διασκεδαστή.
Τολμώ να πω ότι τις φορές που ο θύτης μετατράπηκε σε θύμα κάποιου ζώου αναζωπυρώθηκαν οι ελπίδες μου σχετικά με τη θεία δίκη. Ούτως ή άλλως το ζώο βρισκόταν σε νόμιμη άμυνα!
Επιμέλεια Κειμένου Αγγελικής Κοτσόβολου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Αγγελική Κοτσόβολου
