Το πιο γοητευτικό πράγμα, όταν κάποιος αργεί και σημείο συνάντησης είναι το κέντρο της πόλης, είναι ότι σου δίνει χρόνο να παρατηρήσεις τα πάντα γύρω σου, ακόμα και την κολλημένη τσίχλα που έχει πάρει σχήμα μπουγελόφατσας στο πεζοδρόμιο.
Παρατηρείς ανθρώπους, πράγματα, κι αν είσαι τυχερός μπορεί να πέσεις σε κάποιο ερωτικό καβγά. Εκεί λοιπόν που αρχίζω τα γαλλικά που ο Γιώργος έχει αργήσει τρία τέταρτα, ακούω μια κοπέλα να κατεβαίνει το πλακόστρωτο της 25ης Αυγούστου να ωρύεται «Ναι ρε κόπανε, να μου το έλεγες, όχι να με αρραβωνιαζόσουν και να το μάθαινα με αυτό τον χυδαίο τρόπο!»
Το αγαπητό πρόσωπο που άκουγε όλα αυτά τα κομπλιμέντα ήταν ένας νεαρός, που ενώ οι ερωτικές προτιμήσεις του ήταν του ιδίου φύλου, είχε αποφασίσει να κάνει δεσμό με γυναίκα, διατηρώντας βέβαια και τις σχέσεις του με αγόρια.
Φαντάζομαι καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι σοβαρός ε;
Και σε αυτό το σημείο θα τοποθετηθώ προσωπικά, διότι δεν είναι δυνατόν να μειώνεις έναν άνθρωπο με αυτό τον τρόπο, να τον αφήνεις να ονειρεύεται οικογένεια, παιδιά και χίλια δυο ροζ σύννεφα ενώ εσύ να φλερτάρεις με το μουσάτο αγόρι στο απέναντι μπαλκόνι.
«Είσαι το λιγότερο αισχρός, εγωπαθής, δειλός και εννοείται δεν θα ευτυχήσεις ποτέ, διότι ποτέ δεν θα αποδεχτείς τον εαυτό σου. Πώς λοιπόν να σε αποδεχτούν οι άλλοι;»
Αντιλαμβάνομαι όλη εκείνη την καταπίεση που έχεις δεχτεί, λογικά από το οικογενειακό σου περιβάλλον.
Όλες εκείνες τις ερωτήσεις που καλείσαι να απαντήσεις στους γονείς σου, οι οποίες σε πληγώνουν:
«Τι θα γίνει αγόρι μου, εγώ πότε θα δω εγγονάκι;»
«Να κάνεις μια οικογένεια κι εσύ, να παντρευτείς, περνάνε τα χρόνια. Είδες τον γιο της κυρά-Νίτσας στρωμένη δουλειά, με τα λεφτά του, ωραία γυναίκα, εσύ τίποτα, μόνο μ ‘αυτόν τον αχαΐρευτο τον Θανάση ξέρεις να βγαίνεις όλη την ώρα!»
Κατανοώ επίσης ότι ακόμα και εσύ ο ίδιος μπορεί να μη θέλεις να εκτεθείς και να αποδεχτείς την φύση σου. Όπως επίσης και τον φόβο του πώς θα σε αντιμετωπίσουν οι άλλοι, όλα εκείνα τα βλέμματα ή τα αισχρά πειράγματα που μπορεί να δεχτείς.
Είπα όμως «κατανοώ«, ανόητε, όχι «υποστηρίζω». Διότι η δειλία σου και το κρυφτό που παίζεις προσβάλλει αρχικά το γκέι κοινό, το οποίο στην πλειοψηφία του είναι πολύ διακριτικό, δεν προκαλεί και υποστηρίζει τις επιθυμίες του, κι έτσι κερδίζουν σεβασμό και αποδοχή.
Δεν δημιουργούν σχέσεις-δεκανίκια, κάνοντας μια γυναίκα να πιστέψει σε αυτούς, να τους αγαπήσει, κι αγνοώντας τι έχει περάσει αυτή στο παρελθόν – αν έχει πληγωθεί, πόσο ευαίσθητη είναι ή ονειροπόλα.
Όχι όμως, δειλέ, επιλέγεις την εύκολη λύση χωρίς να ενδιαφέρεσαι για το κόστος. Διατηρείς μια διπλή ζωή και προσποιείσαι ότι ριγώνεις στην όψη της κιλότας της ενώ εσύ σκέφτεσαι το Άκη τον τενίστα, που ‘χει κοιλιακούς και θεληματικό πηγούνι.
Αν βρίσκεσαι λοιπόν ένα στάδιο πριν τον εξευτελισμό και οδηγείσαι σε τέτοιες σκέψεις, δηλαδή να δημιουργήσεις μία σχέση ως κάλυψη, μην το κάνεις! Βγες από το κοτέτσι, πέρνα στον κόσμο, με τα χιλιάδες κακά του, και υποστήριξε τις σεξουαλικές προτιμήσεις σου. Είναι άδικο να ζητάς να ονειρευτείς, όταν το στερείς από μια γυναίκα. Είναι άδικο να θεωρείς ότι το σεβασμό θα τον κερδίσεις με ψέματα. Για όλα μπορούν να σε αποδεχτούν, όταν απλώς τους κοιτάς στα μάτια και ξέρεις κι εσύ ο ίδιος ποιος είσαι. Χωρίς βέβαια να οδηγούμαστε σε ακραίες συμπεριφορές στον βωμό της απελευθέρωσης.
Από την άλλη, αν ήδη ζεις με αυτό τον τρόπο, έκανες τις επιλογές σου, θα έρθει η στιγμή όμως που θα δεχτείς και τις επιπτώσεις τους.
Μη φοβάσαι να υπάρχεις για τα θέλω σου, να φοβάσαι να υπάρχεις για τα θέλω των άλλων, γιατί με αυτό τον τρόπο ζεις τις ζωές τους.
Συντάκτης: Μαρία Ζάχα
