Υπάρχουν κάποιες ατόφιες στιγμές, όταν το βράδυ πλησιάζει που απλά κοιτάς το ταβάνι και δεν σκέφτεσαι τι θα γίνει αύριο, πώς ήταν η μέρα σου, τι θα κάνεις στη ζωή σου και όλες εκείνες τις βαρύγδουπες σαχλαμάρες που ποτέ δε θα απαντήσεις, διότι δυστυχώς η ζωή είναι χειρότερος ξερόλας και απαντάει πιο μπροστά από σένα.
Σκέφτεσαι στιγμές και γελάς μόνος. Σκέφτεσαι την παρέα και όλα εκείνα τα αξέχαστα βράδια που περάσατε χωρίς να έχετε ένα φράγκο στην τσέπη, χωρίς να χρειαστεί ένας μεγάλος dj, γιατί την θέση του πήρε ο Γιωργάρας, που ξέρει και από μουσική κι όταν παίζει καψούρα ακούς ίσαμε χίλιες φορές Μαζωνάκη.
Σκέφτεσαι το ξύλινο τραπέζι της αυλής και την μυρωδιά του βασιλικού που είχε φυτέψει η μάνα σου. Την παρέα γύρω από αυτό να αράζει με μπίρες και ένα αρωματικό κερί στη μέση. Όλα εκείνα τα ηλίθια αστεία, που δεν υπάρχει λόγος να γελάσεις αλλά γελάς. Λες και υπάρχει αέριο μέθης στον αέρα. Τις ιστορίες και όλα εκείνα τα χαζά πράγματα που θα σκεφτείς, θα θυμηθείς, θα σκαρφιστείς και θα δώσουν τροφή στην παρέα να σε κοροϊδεύει.
Αυτά τα βράδια στην βεράντα, δεν μπορείς να τα αλλάξεις ακόμα και με τα μεγαλύτερα club του κόσμου. Που μπορεί ο barman να πέφτει από αεροπλάνο και να προσγειώνει την βότκα μέσα στο ποτήρι σου!
Ξέρετε γιατί;
Γιατί μυρίζουν ελευθερία, δεν ντύθηκαν με ψηλοτάκουνα και ψεύτικες βλεφαρίδες, ούτε με lacoste και φρεσκοσιδερωμένα πουκάμισα. Αλλά ντύθηκαν με σαγιονάρα, αλμύρα, φαρδιά βερμούδα, άβαφτο πρόσωπο και ειλικρινή χαμόγελα.
Η βεράντα καθαρίζει σε κλάσματα του δευτερόλεπτου και ο καθένας φέρνει από κάτι. Άλλος το μεσημεριανό από το σπίτι, άλλος τις μπύρες και μέχρι να μαζευτεί η παρέα έχει στηθεί τραπέζι που θα ζήλευε και κρητικός γάμος. Σε κάτι τέτοιες βραδιές λύνονται οι παρεξηγήσεις, θυμάσαι τις καφρίλες που έχει κάνει ο καθένας, παρατηρείς τον γείτονα που παίζει να μην είχες ξαναδεί, θυμάσαι την γκόμενα της πρώτης δημοτικού που γούσταρε τον Τάκη και πολύ σου κόστισε. Και συνήθως καταλήγετε όλοι μαζί στο ξημέρωμα, γεγονός που σε κάνει να σκέφτεσαι πόσο τυχερός είσαι!
Δεν έχει σημασία πόσο μικρή είναι η βεράντα, αν τα έπιπλα είναι παλιά, αν είναι αυλή με κήπο ή πλακάκι. Σημασία έχει ότι είναι γεμάτη με όλα όσα πραγματικά χρειάζεσαι. Έχει όλα εκείνα για τα οποία δεν χρειάζεται να κοπιάσεις, χρειάζεται απλά να τα εκτιμάς και να είσαι ο εαυτός σου.Φίλους, καλό φαγητό, ποτό και αστέρια.
Οι παρέες του μπαλκονιού θυμίζουν την αυθεντικότητα των στιγμών, όλα εκείνα τα σημαντικά πράγματα που ξεχνάς να εκτιμήσεις στην καθημερινότητα σου. Είναι εκείνα τα λεπτά που σταματάει ο χρόνος κοιτάς γύρω ενώ όλοι μιλούν, τρώνε, καπνίζουν, οι ερωτευμένοι της παρέας σαλιαρίζουν σα σχολιαρόπαιδα και παίρνεις μια βαθιά ανάσα λύτρωσης σα να σιγοψιθυρίζεις «όλα καλά θα πάνε»
Tυχερός δεν είναι εκείνος που μπορεί να ανοίξει τις πόρτες στα μεγαλύτερα μαγαζιά με το χρήμα του και θα του χαμογελάσουν, τυχερός είναι εκείνος που θα βρει τσάμπα χαμόγελα μέσα στο σπίτι του!
Συντάκτης: Μαρία Ζάχα
