Καλοκαίρι, η εποχή που ο έρωτας φοράει παρεό, ντύνεται με καρδιοχτύπι και λιάζεται στις παραλίες.
Το λιμάνι απάνεμο.
Εσύ στο πλοίο για νησί, φοράς κορδέλα στα μαλλιά δεν είναι όμως βυσσινιά (έχουμε κι ένα στιλ) και ετοιμάζεσαι για τις προκλήσεις που έρχονται.
Κατεβαίνεις στο λιμάνι, συντροφιά με όλα τα τρελοκομεία που ονομάζεις φίλους, τεντώνεσαι, στρίβεις τσιγάρο και προχωράς.
Πίστεψε με, αυτές είναι οι μόνες κινήσεις που γνώριζες ότι θα γίνουν – όλα τα άλλα τ’ αφήνεις στην τύχη που παραμονεύει στο σοκάκι που περνάς.
Βραδιάζει, είστε ξεκούραστοι κι ετοιμάζεστε για το μπαράκι κάτω από το ξενοδοχείο.
Την εικόνα πλαισιώνει ο ήχος της λατέρνας που ακούγεται από την κοντινή ταβέρνα. (Ναι, θέλω ρομάντζο φίνος φιλμς εδώ, αν δεν βάλω σε αυτή την σκηνή χρυσόσκονη, πού θα βάλω πια😉
Μπαίνετε στο μπαράκι, ενώ έχετε κάνει στάσεις ακόμα και στο σπίτι της Γιώργαινας για φωτογραφία, έχετε ξεσηκώσει το νησί από τα γέλια, ενδεχομένως αν έχεις παρέα σαν την δική μου ίσως κάπου έχεις μπλέξει ή σε ψάχνουν ή πήγες σε άλλο μαγαζί.
Και σε αυτό το σημείο ξεκινούν όλα.
Ψηλός, λυγερόκορμος, πονηρό χαμόγελο, αρσενικό που σου δημιουργεί σκέψεις που αν τις εξομολογηθείς, δεν υπάρχει πιθανότητα να λάβεις Θεία Κοινωνία!
Κάθεστε, το σκηνικό θαρρώ είναι γνώριμο σε όλους .
Χαχαχα, χιχιχι με τις φίλες, τίναγμα μαλλιού (το ‘χες δει σε ταινία και λες πιάνει).
Εκείνος σε κοιτάει, γιατί κι εσύ εδώ που τα λέμε κρύβεις μέσα σου μία πρωταγωνίστρια νουβέλας που προκαλεί πάθη, είσαι θηλυκό.
Μετά από 8 σφηνάκια, 2 ποτά, 3 κοιτάγματα και πολλές κουβέντες με χιούμορ, περνάτε μια τέλεια βδομάδα μαζί που καταλήγει να γίνει ένα ολόκληρο καλοκαίρι, απλά με μια κουβέντα.
«Μείνε.»
Εκείνος ντόπιος, ιδιοκτήτης του μπαρ.
Μένει σε ένα δυάρι, θέα τη θάλασσα κι ελάχιστα αντικείμενα στον χώρο, άλλωστε κι δυο στηρίζετε το μοτίβο ζωής «όσα χρειάζομαι είναι όσα χωρούν σε μια βαλίτσα».
Καμαρούλα μια σταλιά τρία επί δύο, εκεί πέρασες το καλοκαίρι, που η ανάμνησή του θα σου κοκκινίζει τα ζυγωματικά στα γεράματα, θα σου δημιουργεί χαρούμενη νοσταλγία και θα σε κάνει ευτυχισμένη γιατί το έζησες κι αυτό.
Δεν ήταν εφήμερο, ούτε σεντόνια που τίναξες και τα άλλαξες σε ένα βράδυ.
Ήταν μια στάση που άξιζε να κατέβεις!
Το καλοκαίρι τελειώνει με ένα καυτό φιλί κι εσείς να χωρίζεστε .
Κάποιοι λένε τα ωραία πράγματα κρατούν λίγο, εγώ θα πω ότι τα ωραία πράγματα κρατούν όσο πρέπει για να μην γίνουν άσχημα και να τα θυμάσαι πάντα ωραία.
Φεύγεις, σφραγίζεις τα εισιτήρια στο κουτί των αναμνήσεων και βάζεις το πουλόβερ του χειμώνα, επιστρέφοντας στην καθημερινότητά σου. Για κάνα μήνα γελάς τα βράδια, σκέφτεσαι, στριφογυρίζεις στο κρεβάτι, ίσως μονολογείς.
Όμως ποιος είπε πως οι χειμώνες δεν κρύβουν έρωτες, (πολλές φορές) κι αγάπες; Κι η σχέση με σφραγίδα, βούλα, υπογραφή και όλα τα υπόλοιπα ενδεχομένως όχι και τόσο ονειρικά μπήκε στην ζωή σου. Με τους καβγάδες της, τις μουρμούρες, τις ζήλιες, τα πρωινά χουζουρέματα και όλα εκείνα τα ιδανικά και μη ιδανικά που κρύβει. Ο καιρός πέρασε σαν νερό και σε μια άτυπη συνάντηση μυαλού, ενώ το καλοκαίρι είχε φτάσει, τον σκέφτεσαι ξανά.
«Το αγόρι του καλοκαιριού.» Τυχαία ενώ έμπαινες στο μετρό και άλλαζες βαγόνι μπήκε κάποιος που στον θύμιζε και έφυγε με την άλλη γραμμή.
Χαμογέλασες, πάντα θα χαμογελάς. Όμως χαμογέλασες περισσότερο όταν κατέβηκες κι αγκάλιασες αυτό που ήθελες να σφίξεις, γιατί τελικά κάποια χέρια είναι για να τα κρατάς σφιχτά ενώ κάποια άλλα μόνο για να τα αγγίζεις και να τα αφήνεις. Για να εκτιμάς την ζωή πρέπει να ‘χεις ζήσει και τα δύο.
Είναι ωραία η γεύση από το καλοκαιρινό κοκτέιλ που σε μεθά γλυκά, αλλά η γεύση του καφέ είναι κάτι που δεν αφήνεις εύκολα.
Αν οι επιλογές σου είναι σωστές, πάντα σε οδηγούν σε όμορφα χαμόγελα, απλώς κάποια είναι πιο βροντερά!
Συντάκτης: Μαρία Ζάχα
