Ζεις την όμορφη, χωρίς καμία τάξη καθημερινότητα σου.
Θέτεις κάθε μέρα στόχους μη εφικτούς, αλλά εσύ πιστεύεις ότι μπορείς να τους υλοποιήσεις.
Πίνεις τον καφέ σου στο πιάτο των κορν φλέικς.
«Πρακτικό» σκέφτεσαι, τρεις καφέδες σε μια δόση, γλιτώνεις χρόνο και ενέργεια.
Σου αρέσει να βλέπεις κινούμενα σχέδια τα κυριακάτικα πρωινά, να μην χρησιμοποιείς την λέξη ευθύνη, γιατί την άκουσες παιδί κατά την διάρκεια μαγουλάδων και την συνέδεσες με αρνητικές εικόνες.
Σου αρέσει να θεωρείς τον εαυτό σου ερασιτέχνη κι όχι επαγγελματία, γιατί με τα επαγγελματικά σου παθιάζεσαι.
Το χθες περασμένο, το αύριο μακρινό κι εσύ με ένα χακούνα ματάτα, φτιάχνεις βαλίτσα.
Ζητάς την περιπέτεια, την δημιουργικότητα, την τρέλα.
Κι εκεί που τίποτα δεν ήταν υπό έλεγχο, έπαιζες τρίλιζα πάνω στα προσκλητήρια του γάμου, και φορούσες την σκισμένη φανέλα του αδερφού σου, όλα φυσιολογικά δηλαδή. Μπαίνει στο μπάρ (και στο ‘πε η μανουλίτσα μην πας στα Εξάρχεια, έχει διαδηλώσεις, καίνε κάδους – εκεί εσύ, αγύριστο κεφάλι!).
Ερωτεύτηκες! Πριν αρχίσουν τα βεγγαλικά, οι αγκαλίτσες από την παρέα και τα ευχαριστήρια γλυκά στην καφετζού της γειτονιάς, έρχεται το αδιέξοδο που αντιμετωπίζεις καθημερινά μαζί του. Ο άνθρωπος που ερωτεύτηκες τρελά, έχει όλα εκείνα που θα ζητούσες αλλά αν έφτιαχνες το ιδανικό σκηνικό στο μυαλό σου θα τον έβαζες στον ψυγείο και θα τον ξεπάγωνες σε λίγα χρόνια.
Είναι σε άλλη φάση ζωής από σένα.
Κατασταλαγμένος, με ρεαλιστικά όνειρα, βλέψεις για οικογένεια και ασφάλεια, έτοιμος να προχωρήσει στο επόμενο βήμα διότι έχει μια ήρεμη καθημερινότητα. Κι εκεί που κάθε πρωί έφτυνες τον καθρέφτη, μη ματιάσουν το κουκλαρόνι που έβλεπες στην αντανάκλαση, τώρα μουντζώνεσαι που αντί να χαίρεσαι που έχεις έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα σου, αγχώνεσαι, αλλάζεις και αυτό συμβαίνει γιατί πρέπει.
Κι αναρωτιέσαι τι θα πει πρεπει, και πετιέται το σπυράκι στο κούτελο.
Είναι αυτό που θα ζητούσες, με την μόνη διαφορά ότι θα το έψαχνες σε 5 χρόνια.
Ηρέμησε. Βαθιές ανάσες.
Όλες οι φήμες περί timing, είναι αισχρές σαχλαμάρες.
Ξέρω τι σκέφτεσαι.
Γιατί να σε γνωρίσω τώρα; Γιατί να μην σε γνώριζα λίγο αργότερα που θα μπορούσα να υποστηρίξω, να εκτιμήσω και να ανταποδώσω όλα αυτά που μπορείς να μου δώσεις.
Φοβάσαι ότι θα στερηθείς, την ελευθερία σου, τη φύση σου.
Θα ωριμάσεις, χωρίς να είσαι προετοιμασμένος γι’ αυτό. Μεγαλύτερος φόβος σου, να μην φύγεις πληγώνοντας έναν άνθρωπο που αγαπάς. Δυστυχώς, ο φόβος είναι το ισχυρότερο συναίσθημα, μπορεί να επισκιάσει τα υπόλοιπα και να θολώσει την σκέψη.
Πριν οδηγηθείς όμως στις καταστροφολογίες και στην εύκολη λύση του χωρισμού, σκέψου ότι ο χρόνος περνά σαν νερό και ποτέ δεν ξέρουμε πριν εκτεθούμε σε κάτι αν μας κάνει. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, αυτό που αρνούμαστε να δεχτούμε στην ζωή μας είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε και είναι δύσκολο να του δώσουμε χώρο γιατί αν μετά το χάσουμε, είναι σαν να χάνουμε την γη κάτω από τα πόδια μας.
Η ευκαιρία όμως στον οποιοδήποτε τομέα της ζωής μας, είναι σαν μια γκόμενα με ένα τσουλούφι που το χτενίζει μπροστά: ή το αρπάζεις ή το αφήνεις. Μέχρι να το πάρεις εσύ απόφαση, μπορεί να το χτενίζει αλλιώς, μπορεί να το ‘χει κόψει, το θέμα είναι ότι εσύ μαλλιά δε θα βρεις να πιάσεις.
Επομένως, αρκεί να αντιληφθείτε ότι έχετε ο καθένας τη ζωή του, αλλά μαζί πάτε να φτιάξετε την κοινή ζωή σας με τους όρους και των δυο σας.
Το κοστούμι μπορεί να κρύβει από μέσα σκισμένη φανέλα. Η λογική δεν έχει τόση αξία, αν δεν καταλαβαίνεις την τρέλα. Και κανένα ταξίδι, δεν έχει τόσο νόημα αν δεν ξέρεις τελικά πού επιστρέφεις. Αν τον μισήσεις, τον χρεώσεις, τον απογοητεύσεις, τουλάχιστον ένιωσες, προσπάθησες, δεν φοβήθηκες.
Your life…Your rules.
Συντάκτης: Μαρία Ζάχα
