Η απόσταση δεν είναι για τους δειλούς

Είναι μια ωραία νύχτα που βγαίνεις με τους φίλους σου και γνωρίζεις έναν άνθρωπο που σου τραβάει την προσοχή απ’ την πρώτη στιγμή. Έχεις έρθει με την προοπτική να περάσεις καλά και να μη σκεφτείς πολύ. Κι έτσι όταν σε πλησιάζει και σου μιλάει αρχίζεις ένα φλερτ χωρίς τελειωμό. Μέχρι που μαθαίνεις ότι ζει στην άλλη άκρη της χώρας. Η σκέψη μένει δυο λεπτά μες στο μυαλό σου. «Ρε γαμώτο, από όλους αυτούς εδώ μέσα εγώ έπρεπε να γνωρίσω εκείνον που μένει πιο μακριά;». Δε σε επηρεάζει και πολύ γιατί «Σιγά μην ξεκινήσω τέτοια μπλεξίματα. Εγώ θέλω απλά να περάσω καλά».

Κι όντως περνάτε καλά, μέχρι που έρχεται εκείνη η δύσκολη στιγμή. Η στιγμή που πρέπει να πείτε το αντίο και να αποφασίσετε αν θα είναι οριστικό ή προσωρινό. Μα έχεις φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο που δεν μπορείς ούτε να διανοηθείς ότι αυτός ο άνθρωπος δε θα υπάρχει πια στη ζωή σου. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, δε θα ανεχόμασταν μια τέτοια σχέση με τον πρώτο τυχόντα.

Το άτομο που έχεις απέναντί σου και σε κοιτάζει με μάτια κλαμένα περιμένοντας από εσένα να πάρεις την απόφαση –γιατί εκείνο δεν τολμά να σου ζητήσει μια τέτοια θυσία– είναι ένα άτομο ξεχωριστό για σενά. Δεν είναι ο ενθουσιασμός που σε μια βδομάδα θα σου τελειώσει και θα βρεις άλλη ασχολία. Είναι κάτι άλλο, κάτι απροσδιόριστο και πολύ δυνατό για να παραδεχτείς τόσο γρήγορα και τόσο απλά. Και τις περισσότερες φορές για τους πιο θαρραλέους και πιο ερωτευμένους από εμάς η απάντηση είναι μονόδρομος. Και παίρνεις έτσι την απόφαση, λες εσύ το: «Έλα και θα τα καταφέρουμε!» κι όχι απλά «Έλα να το προσπαθήσουμε».

Κι όταν λέτε το αντίο; Όταν δεν μπορείς πλέον να πιάσεις το πρόσωπό του, να φιλήσεις τα χείλη του και να χαϊδέψεις τα μαλλιά του γιατί σας χωρίζει ένα γυαλί οθόνης και μερικά εκατοντάδες χιλιόμετρα, τότε ξεκινάει η δοκιμασία σου. Όμως είναι μια απ’ τις πιο γλυκές και ταυτόχρονα πιο σκληρές δοκιμασίες που θα ζήσεις. Γιατί θέλει θάρρος να περνάς ώρες μπροστά από μια οθόνη κάνοντας σχέδια για την επόμενη συνάντηση. Να κοιμάσαι αγκαλιά με μια φωτογραφία ή το μπλουζάκι που σου άφησε αντί να κοιμάσαι αγκαλιά μαζί του.

Θέλει θάρρος να τον έχεις μπροστά σου όλη μέρα χωρίς ποτέ να μπορείς να τον αγγίξεις, έστω κι ελάχιστα. Να διαβάζεις το σημείωμα που σου έγραψε πριν φύγει, να κοιτάς τις φωτογραφίες απ’ τις πιο χαρούμενες στιγμές σας, να μυρίζεις το άρωμά του στα ρούχα σου και να καταπνίγεις την επιθυμία να πάρεις το επόμενο λεωφορείο και να πας να τον βρεις.

Μα πάνω από όλα θέλει θάρρος να του έχεις εμπιστοσύνη. Να μη γίνεσαι κτητικός και πιεστικός. Θέλει θάρρος να είσαι ειλικρινής και να περιγράφεις με κάθε λεπτομέρεια τη μέρα σου, ακόμη κι αν ξέρεις ότι θα τον ενοχλήσει να ακούσει πώς περνάς μακριά του, πως δεν είναι απτό κομμάτι της ημέρας σου πια.

Θέλει δύναμη να υπομένεις μικρούς περιορισμούς για να είναι εκείνος ευτυχισμένος -αλλά κατά βάθος γιατί θέλεις να έχεις κι εσύ αυτό το δικαίωμα σε κάτι που θα σε ενοχλεί. Θέλει θάρρος να κάνεις το Αθήνα-Θεσσαλονίκη απόσταση μηδαμινή. Να ταξιδεύεις για ώρες ως και δύο φορές την εβδομάδα, τέσσερις φορές το μήνα. Θέλει θάρρος να μην κουραστείς. Να μην είσαι εγωιστής, γιατί εγωισμοί δε χωράνε σε μια τέτοια σχέση. Να είσαι αφοσιωμένος σε έναν και μόνο άνθρωπο που δεν έχεις καν τη δυνατότητα να βλέπεις κάθε μέρα.

Οι δειλοί ας μείνουν κρυμμένοι πίσω από ανούσιες σχέσεις και γνωριμίες που δεν τους προσφέρουν τίποτα περισσότερο απ’ την απατηλή εντύπωση της πληρότητας που δίνει η σωματική επαφή. Οι σχέσεις απόλυτης αφοσίωσης δεν κάνουν για ανθρώπους που φοβούνται να πάνε ένα βήμα παρακάτω. Πόσο μάλλον σχέσεις τέτοιων συνθηκών.

Όμως όλα αυτά θα σε ανταμείψουν. Τη στιγμή που θα είσαι στον σταθμό και θα τον αντικρίσεις μετά από τόσο καιρό. Τη στιγμή που θα τρέξετε κι οι δυο για μια αγκαλιά που θα διαρκέσει για ώρες -γιατί φυσικά δε θα παύετε να ακουμπάτε ο ένας τον άλλον συνέχεια για τις δύο πρώτες μέρες τουλάχιστον. Η στιγμή της επανένωσης είναι η στιγμή που καταλαβαίνεις γιατί υπομένεις τόσο πόνο. Το ξέρεις και το ξέρω.

Όλη η στεναχώρια του αποχωρισμού δεν είναι τίποτα μπροστά στην απόλυτη ευτυχία της ένωσης. Κι εκείνη την στιγμή καταλαβαίνεις περισσότερο από κάθε άλλη φορά πως ο άνθρωπος απέναντί σου δεν μπορεί παρά να είναι ο άνθρωπός σου. Γιατί ποιος θα έκανε τέτοιες θυσίες –κι ακόμη περισσότερες– για κάποιον λιγότερο σημαντικό.

Όποιος λέει πως αυτές οι σχέσεις είναι καταδικασμένες απ’ την αρχή, είναι ο ίδιος καταδικασμένος στη στενότητα της σκέψης του κι ήδη δυστυχισμένος απ’ τα όρια που βάζει ο ίδιος στον εαυτό του. Οι άνθρωποι που τολμούν είναι εκείνοι που έχουν γεννηθεί για τα δύσκολα και δε συμβιβάζονται με τίποτα λιγότερο απ’ την επιτυχία.

Γι’ αυτό κι εμείς που ζούμε την απόσταση ξέρουμε να εκτιμάμε αυτά τα μικρά πράγματα που για τους άλλους είναι τόσο δεδομένα. Ένα φιλί, ένα άγγιγμα, μια αγκαλιά.

Αφιερωμένο στον άνθρωπο που με βοήθησε να καταλάβω πως είμαι πιο θαρραλέα από ό,τι πίστευα.