Τι μπορεί να φοβάται ένας άνθρωπος και δεν τολμάει να ξεστομίσει αυτό που του καίει το στόμα;
Είναι δειλία, προνοητικότητα ή στρατηγική;
Ελάχιστοι είναι λευκά χαρτιά στους γύρω τους.
Όταν βέβαια μιλάμε για ερωτικές σχέσεις οι λέξεις παίρνουν άλλη διάσταση, εντελώς διαφορετική από εκείνη που τις μεταχειρίζονται οι μη ερωτευμένοι.
Εδώ κάθε λέξη μπορεί να σηματοδοτήσει πόλεμο.
Κι είναι να απορεί κανείς πώς ο τρόπος που εφήυραν οι άνθρωποι για να επικοινωνούν, να καταλήγει αιτία παρεξηγήσεων. Το λογικό θα ήταν εν τη απουσία της γλώσσας να δημιουργούνται παρεξηγήσεις. Κι όμως!
Τι κι αν οι διάλογοι τους είναι εκτενείς και με τάση να εμμένουν στη λεπτομέρεια;
Τι κι αν επιχειρηματολογούν, αναλύουν, απελπίζονται να εξηγούν, ξαναπροσπαθούν, διευκρινίζουν; Eις μάτην .
Παλεύουν χαμένοι στη μετάφραση. Ανάμεσα σε αυτό που λένε, εκείνο που εννοούν, το άλλο που δεν τολμούν να πουν αλλά χρωματίζει όλα τα υπόλοιπα..
Eξοργίζονται καθώς μπλέκουν μέσα στους ίδιους τους θεατρινισμούς τους.
Απογοητεύονται με την αδυναμία του απέναντί τους, να τους αποκωδικοποιήσει. Θεωρούν οτι οι κώδικές τους, είναι κατανοητοί σε όλους και θυμώμουν οτι οι άλλοι δε μπορούν να τους μαντέψουν.
Αυτό με τη σειρά του πυροδοτεί την αντίδραση τους η οποία είναι σίγουρα εκδικητική είτε φανερή είτε υπόγεια. Αν είναι λεκτική, φροντίζουν να ‘ναι τέτοια που θα εκνευρίσει τον άλλο και συνήθως θέλουν να είναι ίσης ή και μεγαλύτερης κλίμακας με τον δικό τους εκνευρισμό.
Ο άλλος από εκεί που ήταν ουδέτερος, ξαφνικά φορτίζεται συναισθηματικά και αντεπιτίθεται ενστικτωδώς, συν το γεγονός νιώθει να απελπίζεται, προσπαθώντας να αποδείξει οτι δεν είναι ελέφαντας.
Φαύλος κύκλος παρεξηγήσεων που εντέλει φθείρουν και κουράζουν.
Μα γιατί βρε πουλάκι μου δεν κάθεστε να τα συζητήσετε να τα βρείτε;
Μάταιος κόπος. Συζητήσεις με διπλωματία πολιτικού, δημοσιογράφου και λυσσάρη δικηγόρου προκειμένου να βρεθεί ψεγάδι στα λόγια που ξεστομίζονται.
Κάποιοι αντέχουν και επιμένουν.
Προσπαθούν να βγάλουν άκρη μέσα στο χαμό που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει. Μαγκιά τους. Αλλά αργά ή γρήγορα θα κουραστούν οπότε θα τα παρατήσουν.
«Δεν ταιριάζαμε ρε παιδί μου!» θα πουν και ξεχνούν οτι στην αρχή εξυμνούσαν σε φίλους και γνωστούς την απόλυτη χημεία κι επικοινωνία, που είχαν βρει.
Βέβαια εν μέρει λογικό. Στην αρχή όλοι είμαστε «πετάει ο γάιδαρος, πετάει!», από φόβο μήπως χάσουμε ή απογοητεύσουμε το νέο μας ταίρι. Εκείνη την περίοδο που ο έρωτας σε τυφλώνει τόσο, ώστε νομίζεις οτι ο άνθρωπός σου, ειναι και ο κύριος λόγος της ύπαρξής σου.
Βαφτίζουμε αποφθέγματα τις πιο συνηθισμένες του εκφράσεις.
Και είμαστε οι ίδιοι που στο τέλος διαλαλούμε πόσο λάθος απόψεις έχει κι αναρωτιόμαστε πώς μπλέξαμε μαζί του.
Επειδή δεν αντέχει ο εγωισμός μας να παραδεχτεί ότι αυτό που αποθεώσαμε ως μεταξωτή κορδέλα, ήταν ένα φύκι που απλά έτυχε να το δούμε υπό ιριδίζον πρίσμα.
Αυτά πληρώνουμε στην πορεία και είναι αργά για συνειδητοποιήσεις.
Ίσως θα ‘ταν βέβαια όλα ευκολότερα, αν την επόμενη φορά που πιάναμε κορδέλα στα χέρια μας, δε σπεύδαμε να πιστέψουμε οτι είναι και μεταξωτή. Ή αν απλώς, συστηνόμασταν.
Συντάκτης: Eva DeFacto
