Σύμφωνα με τους ειδικούς, ένα ζευγάρι δεν αποτελείται από δύο άτομα, αλλά από δύο συστήματα οικογενειών που συναντώνται.
Συνηθίζεται όταν μιλάμε για τις ανθρώπινες σχέσεις να επικεντρωνόμαστε στα εμπλεκόμενα πρόσωπα και να μην λαμβάνουμε υπ’όψιν, ότι συνδέονται με πολλούς τρόπους με το περιβάλλον στο οποίο ανατράφηκαν.
Για να το διαχωρίσουμε: το περιβάλλον, όχι γενικά, αλλά την οικογένεια και ιδιαίτερα τη σχέση του ατόμου με την μητέρα,τον πατέρα, τη μεταξύ τους σχέση και τη σχέση του καθενός από αυτούς με το άτομο.
Πόσες φορές δεν έχουμε συζητήσει,αναλύσει ή βιώσει μια κατάσταση και επιμένουμε με το να ασχολούμαστε με γεγονότα και ερμηνείες καταλήγοντας όμως τις περισσότερες φορές στα ίδια λάθη;
Έχουμε την ψευδαίσθηση πως αλλάζοντας τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας θα εξαφανιστούν και τα όποια προβλήματα.
Το «πρόβλημα» όμως το κουβαλάμε μέσα μας. Γενικά βέβαια όλοι μας κουβαλάμε προβλήματα.
Υπάρχουν όμως κάποια καίρια σημεία που φωτογραφίζουν τον καθένα μας και καθορίζουν αόρατα τις επιλογές του και κυρίως όταν αυτές αφορούν τους ανθρώπους που θα επιλέξει να έχει δίπλα του.
Για να το κάνουμε λιανά: Αν δεν έχεις ξεκαθαρίσμένη την επικοινωνία σου με τους γονείς σου πώς περιμένεις να μιλήσεις στο σύντροφο σου ανοιχτα;
Που να βρεις το θάρρος να εκθέσεις εαυτόν όταν δεν το έχεις κάνει με εκείνους που σε γέννησαν και σε μεγάλωσαν;
Έχει τύχει να ακούσω ανθρώπους να μιλάνε περιφρονητικά για τη σχέση που έχουν ( ή δεν έχουν) με τους γονείς τους και να διαλαλούν πως περιορίζονται στα τυπικά ή στο ‘«τι ψάχνεις να βρεις; Επικοινωνία δεν υπάρχει!Χάσμα γενεών!Ì
Πότε δοκίμασες να μιλήσεις για τα όνειρα σου, τις ανησυχίες σου, τα προβλήματα σου;
Ο ρόλος του (αιωνίως) θυμωμένου παιδιού με τον κακό γονέα είναι πολύ βολικός, δε βοηθάει όμως τον ενήλικο εαυτό σου.
Οι περισσότεροι βολευόμαστε με το να κρατάμε εντελώς μυστική τη ζωή μας και -μαντέψτε!- βολεύει και τους ίδιους τους γονείς αυτό.
Πορευόμαστε λοιπόν με κρυμμένα χαρτιά και σκελετούς στις ντουλάπες κι αναρωτιώμαστε κάποια βράδια αξημέρωτα, τι στο διάολο έχουμε κάνει για να πληρώνουμε τέτοιο τίμημα πόνου στη ζωή μας.
Μπορεί να μοιάζει φαινομενικά ασύνδετο αλλά δεν είναι.
Όταν μεγαλώνεις ένα παιδί το κάνεις με την προσδοκία να μην επαναλάβει τα λάθη σου και (ει δυνατόν) να προοδεύσει σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι εσύ.
Ακόμα κι αν δεν πεις (που δεν θα πεις) τα λάθη σου, γιατί έχεις και ένα κύρος και μια αξιοπρέπεια απέναντι του, η όλη σου συμπεριφορά ποτίζεται από τα βιώματά σου .
Εσύ λοιπόν δεν λες γιατί ντρέπεσαι, το παιδί δεν ρωτάει γιατί σε θεωρεί ανίκανο και ντεμοντέ.
Στην ουσία δεν το ξέρεις και δε σε ξέρει.
Κι όμως! Έχει επηρεαστεί από το τι βίωσε στο σπίτι,έχει διαμορφώσει πρότυπα συμπεριφοράς και ηθικής κι ας διαλαλεί στους απ’έξω την πνευματική ανεξαρτησία του.
Την επόμενη στιγμή όμως χωρίς να το συνειδητοποιε,ί δρα ενστικτωδώς όπως έμαθε από σένα, κι όταν συναντήσει μια άγνωστη κατάσταση θα ανακαλέσει μια δική σου συμπεριφορά για να τα βγάλει πέρα.
Το χειρότερο όμως είναι πως όταν διαλέξει σύντροφο, ακόμα κι αν εξωτερικά μοιάζει άσχετος/η με σένα και το πως είσαι, κατα βάθος θα σου μοιάζει.
Κι ίσως το παιδί σου επέλεξε έναν τέτοιον άνθρωπο, ενδεχομένως χωρίς να το συνειδητοποιεί,για να μπορέσει μέσα από αυτόν να σε γνωρίσει.
Και που ξέρεις; Ίσως σε αγαπήσει κιόλας.
Συντάκτης: Eva DeFacto
