Βράδυ Σαββάτου.
Επέστρεψα σπίτι, μετά από ποτό με φίλους.
Αφήνω την τσάντα μου και ξαπλώνω στον καναπέ.
Η σκέψη μου περιπλανάται σε όσα είχαν προηγηθεί, κυρίως όμως έμεινε στον Γιώργο.
Πάντα τον εκτιμούσα, γιατί γνωριζόμασταν από παιδιά, όμως όσο περνάνε τα χρόνια εκείνος καταφέρνει να διατηρεί την αθωότητα που είχε ως παιδί. Το «φιλότιμο» να σε συντρέξει, να σου σταθεί χωρίς ποτέ να ζητήσει αντάλλαγμα, χωρίς ποτέ να κοιτάξει το συμφέρον του.
Στοπ.
Θα ‘λεγε κάποιος: Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι σήμερα;
Λοιπόν έχω τη χαρά να λέω πως γνωρίζω έστω έναν.
Εκείνος είναι εξαίρεση βέβαια.
Υπάρχει και ο θλιβερός κανόνας που επιβάλλει η ίδια η ζωή και δυστυχώς επαναλαμβάνεται διαρκώς. Όλες οι σχέσεις ενέχουν το συμφέρον, άλλες σε μεγαλύτερο και άλλες σε μικρότερο βαθμό.
Κανείς δεν εμπλέκεται σε οποιαδήποτε συναναστροφή αν κάπου δεν ωφελείται ο ίδιος.
Μα είναι δυνατόν;
Στις ερωτικές σχέσεις;
Βεβαίως! Συνάπτουμε δεσμούς για να αυτοεπιβεβαιωθούμε, για να καταξιωθούμε κοινωνικά, για να έχουμε κάποιον να μας προσέχει, να ανησυχεί για εμάς, να καλύπτει τα κενά μας, να μην κοιμόμαστε μόνοι στο κρεβάτι και στην τελική να έχουμε κάποιον να μαλώνουμε βρε αδερφέ!
Προσοχή! Δεν εννοώ ότι μπαίνουμε σε σχέση για αυτούς του λόγους και μόνο.
Υπάρχει και ο έρωτας φυσικά, ο οποίος δεν καταδέχεται υπολογισμούς και ζυγαριές ,αλλά αυτό είναι ένα θέμα από μόνο του.
Καλά μας τα λες αλλά στη φιλιά δεν υπάρχει ιδιοτέλεια;
Λοιπόν εκεί κι αν έχουμε φάει το μεγαλύτερο παραμύθι!
Εξαιρώ εξαρχής τις ετερόφυλες φιλίες γιατί εκεί (συνήθως) υποβόσκει ερωτικό ενδιαφέρον πράγμα που καταργεί τη φιλία εκ προοιμίου. Όταν τον άλλον τον βλέπεις ως αντικείμενο πόθου και μοστράρεις τη φιλία για ξεκάρφωμα, και τη μεγαλύτερη ευεργεσία να του προσφέρεις είναι δώρον άδωρον.
Πάμε όμως στην φιλία γενικότερα.
Χρησιμοποιούμε και μας χρησιμοποιούν για να «έχουν κάποιον να βγαίνουν έξω», για να τους μαζεύουμε από τα πατώματα όταν έχουν χωρίσει, για να τους ακούμε με τις ώρες και να τους κάνουμε τον ψυχολόγο και για να τους βοηθάμε ανά πάσα ώρα και στιγμή όταν μας χρειάζονται.
Για να θυμηθούμε πόσες φορές ανεχτήκαμε άτομα που μας ήταν ανυπόφορα μόνο και μόνο γιατί προσβλέπαμε σε μια εξυπηρέτηση που θα μπορούσαν να μας κάνουν. Ή με το σκεπτικό της ανταπόδοσης: αν βρεθώ σε ανάλογη κατάσταση θα με βοηθήσει, θα μου συμπαρασταθεί, θα είναι εκεί.
Αν αρχίσουμε να το καλοεξετάζουμε, θα διαπιστώσουμε πως υπάρχει σχεδόν παντού ένας λανθάνον ωφελιμισμός.
Ναι, αλλά στην οικογένεια; Εδώ πάμε πάσο, αλλά όχι εξ ολοκλήρου.
Αν σκεφτούμε πόσοι γονείς κάνουν παιδιά για να ξεπεράσουν το τέλμα στο οποίο έχει βρεθεί η σχέση τους ή γιατί αναρωτιούνται ποιος θα τους φροντίσει στα γεράματα.
Αντίστοιχα πόσοι νέοι άνθρωποι ανέχονται τον έλεγχο των γονέων τους και την παρέμβαση στη ζωή τους, επειδή εξαρτώνται οικονομικά από αυτούς;
Πόσοι τριανταπεντάρηδες κάνουν τα χατίρια στους γονείς τους και τους φροντίζουν υπέρ το δέον μόνο και μόνο για να εξακολουθούν να μένουν στο πατρικό και να τσεπώνουν το χαρτζιλίκι στο τέλος κάθε μήνα;
Κάποιος είχε πει πως ο χαρακτήρας του ανθρώπου φαίνεται από το πώς συμπεριφέρεται σε εκείνους από τους οποίους δεν έχει τίποτα να κερδίσει. Δεκτόν.
Αλλά ακόμη και στη «φιλανθρωπία» να το πάμε, τα πράγματα δε διαφέρουν και πολύ. Μπορεί να μην υπάρχει ανταπόδοση κι όμως κάποιοι τη χρησιμοποιούν για να προβληθούν και να καταξιωθούν κοινωνικά ως πονόψυχοι ,ειδικά οι έχοντες. ( άσε που εκπίπτουν και από την εφορία).
Αλλά και για τους μη έχοντες…προσφέρει μια ανακούφιση στη συνείδηση, ή επιτρέπει να αναδυθεί μια ψωροπερηφάνια.
Σιγά βρε Μητέρα Τερέζα! Σώθηκε η ανθρωπότητα από τις πενταροδεκάρες που θα δώσεις.
Η αλήθεια είναι ότι αν το ψάξουμε εις βάθος είναι ελάχιστα τα παραδείγματα τα οποία μπορούμε να βρούμε στα οποία να απουσιάζει εντελώς η ιδιοτέλεια.
Και στην καθημερινή ζωή είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταφέρουμε να το επιτύχουμε αυτό.
Μπορούμε να βρούμε όμως τον τρόπο να προσφέρουμε αληθινά εφ’΄οσον το επιθυμούμε και να εξασκήσουμε τον εαυτό μας ώστε να μην περιμένει τίποτα από κανέναν. Άλλωστε αυτή ίσως είναι η βάση της ευτυχίας.
Όταν προσδοκάς έχεις την έγνοια να λάβεις, κάτι που ίσως δεν εκπληρωθεί και συνεπώς θα απογοητευτείς.
Το καλύτερο που μπορεί να γίνει είναι να δεχόμαστε καθημερινά το οτιδήποτε σαν το μέγιστο δώρο που θα μπορούσε να μας προσφερθεί από τον άλλον, αντί να μεμψιμοιρούμε επειδή δεν λαμβάνουμε όσα δίνουμε.
Γιώργηδες βέβαια δεν υπάρχουν πολλοί, μπορείς όμως να γίνεις εσύ ο Γιώργος που θα ήθελες να συναντήσεις.
Συντάκτης: Eva DeFacto
