Στο κινηματογραφικό αριστούργημα «Πριν από το ηλιοβασίλεμα», οι θεατές έρχονται αντιμέτωποι με μία ιστορία όπου εξερευνά την αγάπη, τη σύνδεση και τον χρόνο μέσα από μια σειρά σαγηνευτικών διαλόγων μεταξύ του Τζέσι και της Σελίν. Δύο νέων που μετά από 9 χρόνια από τη νύχτα που πέρασαν στη Βιέννη, συναντιούνται στο Παρίσι. Τα παρακάτω δέκα αποσπάσματα από το “Before Sunset” ενσωματώνουν την ουσία των ανθρώπινων συναισθημάτων, των σχέσεων και της πολυπλοκότητας της ζωής, προσκαλώντας μας να ταυτιστούμε με τις εμπειρίες και αντιλήψεις τους.
«Νομίζω ότι όταν είσαι νέος, απλά πιστεύεις ότι θα συνδεθείς με πολλούς ανθρώπους. Αργότερα στη ζωή, συνειδητοποιείς ότι συμβαίνει μόνο λίγες φορές.»
Πολλές φορές πιστεύουμε πως θα υπάρξουν πολλοί άνθρωποι στη ζωή μας που θα μας κάνουν να αισθανθούμε πως κάποιος μας καταλαβαίνει, στην πραγματικότητα όμως, οι άνθρωποι που θα μείνουν ανεξίτηλοι στην καρδιά και το μυαλό μας είναι μετρημένοι στα δάχτυλα.
«Δεν μπορείς ποτέ να αντικαταστήσεις κάποιον επειδή κάθε άνθρωπος αποτελείται από τέτοιες όμορφες, συγκεκριμένες λεπτομέρειες.»
Πόσες φορές σκεφτόμαστε τους ανθρώπους που έχουμε αγαπήσει, και το μόνο που μας έρχεται στο μυαλό είναι κάποια μικρή λεπτομέρεια για αυτούς. Όπως το άρωμά τους, ο τρόπος που γελούσαν, την έκφραση που έπαιρναν όταν έχανα σε ένα παιχνίδι. Πόσες διαφορετικές λεπτομέρειες, ξεχωριστές για το κάθε άτομο που αγαπήσαμε.
«Η μνήμη είναι ένα υπέροχο πράγμα αν δε χρειάζεται να ασχοληθείς με το παρελθόν.»
Πόσες αναμνήσεις, πρέπει να μείνουν στο μυαλό μας ως μόνο αυτό; Το παρελθόν, είναι μία κατάσταση που ήδη έχει υπάρξει και έχει τελειώσει. Είναι όμορφο και γλυκό να έχουμε μνήμες, μας κρατάει ζωντανούς, μας υπενθυμίζει το ποιοι είμαστε, ήμασταν και το ποιοι θέλουμε να γίνουμε. Η αλήθεια όμως είναι, πως πέρα από αυτό, δε μας προσφέρουν τίποτα άλλο. Γιαυτό, καλό είναι να αφήσουμε αυτές τις στιγμές πίσω μας, και κρατώντας τες ως ένα σημαντικό μάθημα, να απολαμβάνουμε το παρόν.
«Η ζωή είναι δύσκολη. Έτσι πρέπει να είναι. Αν δεν υποφέραμε, δε θα μαθαίναμε τίποτα.»
Μία αλήθεια που μας πονάει πολύ. Η ζωή δεν έρχεται με οδηγίες χρήσης, ούτε έχουμε κάποιοι λογισμικό μέσα μας, ώστε να ξέρουμε πως πρέπει να συμπεριφερθούμε ή ποιες θα είναι στο τέλος οι ακριβείς συνέπειες των πράξεών μας. Οι άνθρωποι, όσο και αν το θέλουμε, δεν μπορούμε να μάθουμε μέσω της θεωρίας, ειδικά τη ζωή. Χρειάζεται να πονέσουμε και να κάνουμε λάθη προκειμένου να ανακαλύψουμε το ποιοι είμαστε πραγματικά και το τι ζητάμε από αυτήν.
«Μήπως όλα όσα κάνουμε στη ζωή είναι ένας τρόπος να αγαπιόμαστε λίγο περισσότερο;»
Αν ψάξουμε βαθειά μέσα μας, θα δούμε πως η πρωταρχική επιθυμία του ανθρώπου είναι να αγαπάει και να αγαπιέται. Ίσως, αν καταλάβουμε πόσο σημαντική είναι αυτή μας η ανάγκη και το τι μπορεί να μας ωθήσει να κάνουμε, να βρούμε νέους τρόπους να εξερευνήσουμε τους εαυτούς μας.
«Ο μόνος τρόπος για να μάθεις είναι να ζήσεις.»
Κοντά στη 4η ατάκα που αναφέρθηκε πιο πάνω, έρχεται και η παραδοχή, πως κανένα βιβλίο, καμία ταινία, κανένας άλλος άνθρωπος δεν μπορεί να μας μάθει τη ζωή. Ο μόνος τρόπος να την ανακαλύψεις, είναι με το να τη βιώσεις πραγματικά. Μέσα από τον δικό σου τρόπο, χωρίς να σε επηρεάζει τίποτα άλλο πέρα από τον εαυτό σου.
«Δεν μπορείς ποτέ να αποκτήσεις όλα όσα θέλεις. Είναι ένας συμβιβασμός.»
Η ζωή δυστυχώς, είναι ένας ατέρμονος συμβιβασμός. Είναι ένας αέναος κύκλος επιλογών. Τα κριτήρια και οι συνέπειες αυτών, είναι και ότι μας καθορίζει σαν άτομα. Σε μία εποχή, γεμάτη από ερεθίσματα, όπου ο κάθε ένας δείχνει πόσο διαφορετική μπορεί να είναι η ζωή του. Πολλές φορές, μπερδευόμαστε, και απαιτούμε πολλά περισσότερα από αυτά που χρειαζόμαστε πραγματικά. Δε γίνεται όμως να ζήσουμε τα πάντα σε αυτή τη ζωή. Το τι επιλέγουμε μέσα στον μεγάλο ωκεανό αυτή της ζωής, είναι στο τέλος και αυτό που καθορίζει το ποιοι είμαστε.
«Το πιο δύσκολο πράγμα στη ζωή είναι να αποφασίσεις τι να κάνεις με τον χρόνο σου.»
Ειδικά, όταν αρχίζεις να περνάς την πρώτη ενηλικίωση, αρχίζεις να συνειδητοποιείς πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος. Και πόσα πράγματα θέλεις να κάνεις, όμως βρίσκεσαι σε μία μόνιμη αναμέτρηση μαζί του. Είναι λοιπόν σημαντικό, να παίρνουμε μία ανάσα όταν αισθανόμαστε έτσι, και να ιεραρχούμε αυτά που θέλουμε να κάνουμε. Όλα έρχονται με τον χρόνο τους, φτάνει να τα διεκδικήσουμε.
«Είμαι πάντα στο μυαλό μου σκεπτικός για πράγματα και μετά δεν τα λέω.»
Πόσες φορές, όλοι έχουμε σκεφτεί αμέτρητα πράγματα στο μυαλό μας που θα θέλαμε να εκφράσουμε. Όταν φτάνει όμως η στιγμή για να μιλήσουμε, τίποτα από όσα έχουμε σκεφτεί δεν εκφράζονται με τον τρόπο που θα θέλαμε. Ακόμα και ο καλύτερος λέκτορας, μπορεί να ταυτιστεί με αυτή τη συνθήκη.
«Δεν μπορείς απλά να ζήσεις τη ζωή σου περιμένοντας κάποιον να σε ανακαλύψει. Πρέπει να ανακαλύψεις τον εαυτό σου.»
Η πιο όμορφη και αληθινή φράση που έχει ειπωθεί στην ταινία. Δε γίνεται να σε ανακαλύψει κάποιος, αν πρώτος εσύ δεν έχεις ανακαλύψει τον εαυτό σου. Όπως επίσης αν δεν έχεις μάθει να εκφράζεις το ποιος πραγματικά είσαι. Ήρθε λοιπόν η ώρα, να σταματήσουμε να προσμένουμε έναν άνθρωπο που θα μας ανακαλύψει και να αρχίσουμε εμείς οι ίδιοι να ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας. Και σίγουρα στην πορεία, θα βρεθεί ένας άνθρωπος που θα μας αγαπήσει για αυτό ακριβώς που είμαστε.
Η τριλογία στην οποία ανήκει αυτή η ταινία, παρακολουθεί το ζευγάρι, σε όλα τα στάδια του έρωτά του. Από την ξέγνοιαστη δεκαετία των 20, στη γεμάτη αμφιβολίες δεκαετία των 30 και τέλος στη δεκαετία των 40, όπου ο έρωτας έχει μεταλλαχθεί σε κάτι πιο ισχυρό και βαθύ, αλλά παράλληλα, σε κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που προϋπήρχε. Καθώς ταξιδεύουμε στη ζωή, συναντάμε συχνά στιγμές που απηχούν τα συναισθήματα που εκφράζονται στο «Πριν από το ηλιοβασίλεμα». Στο τέλος, όπως ο Τζέσι και η Σελίν, περιηγούμαστε στις περίπλοκες διαδρομές της αγάπης και της ζωής, αγκαλιάζοντας την ομορφιά των φευγαλέων στιγμών ενώ παλεύουμε με το αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου. Και ίσως, στον απόηχο των λόγων τους, να βρούμε παρηγοριά, έμπνευση και μια ανανεωμένη εκτίμηση για τον περίπλοκο χορό της ανθρώπινης σύνδεσης.
Συντάκτης: Έφη Ζ.
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
