Δεύτερος και κατασταλαγμένος: Γιατί οι δεύτεροι έρωτες είναι μακράν καλύτεροι

Ο πρώτος έρωτας είναι αυτός που συνήθως γράφει στη μνήμη μας ως ο πιο δυνατός, μιας και αισθανόμαστε για πρώτη φορά εκείνο το συναίσθημα, που το συνοδεύει ένα έντονο καρδιοχτύπι, ένα κοπάδι από πεταλούδες στο στομάχι και αυτή η αναπάντεχη ανάγκη να είσαι δίπλα σε έναν άνθρωπο όλη την ώρα. Και φυσικά, μαζί με αυτή την έντονη χαρά, την οποία συνήθως στο πρώτο έρωτα τη ζούμε στο μάξιμουμ της έντασής της, έρχεται και η απροσδόκητα έντονη πτώση. Η πρώτη αγάπη στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, φέρνει και την πρώτη μεγάλη απογοήτευση. Τα πρώτα ανεξέλεγκτα κλάματα, τα μάτια να τσούζουν και τα δάκρυα να τρέχουν σε μαξιλάρια και σε ώμους φίλων. Τα πρώτα ξενύχτια που δεν μπορείς να κοιμηθείς γιατί δεν μπορείς να σταματήσεις τις σκέψεις σου. 

Ο πρώτος έρωτας, είναι ο έρωτας που μας έρχεται στη μνήμη με μία νοσταλγία, τις περισσότερες φορές σε συνδυασμό με μία μελαγχολία και μία ωραιοποίηση μίας παλαιότερης εκδοχής του εαυτού μας. Στην πραγματικότητα όμως και έχοντας τη νηφάλια μετά έρωτα ματιά, ίσως αυτή η πρώτη σχέση να μην ήταν πια και κάτι τόσο μεγάλο ή αξιόλογο. Ίσως, η αντίδρασή μας στον έρωτα, να είναι διαφορετική στο σήμερα, σε μία άλλη σχέση. Η πρώτη αγάπη υμνείται και θεωρείται ανεξίτηλη σε μέρη της καρδιάς μας. Οτιδήποτε όμως είναι πρώτο, οποιαδήποτε εμπειρία βιώνεται πρωταρχικά, είναι καταδικασμένη να είναι και πιο χειμαρρώδης. Από την αρχή μέχρι το τέλος της, ακριβώς γιατί είναι αχαρτογράφητα νερά. Ακριβώς επειδή κανένας δεν ξέρει τι ακριβώς τον περιμένει πριν το βιώσει, όσα και αν ακούς και όσα και αν βλέπεις, τίποτα δε σε προετοιμάζει για αυτό που πραγματικά θα ζήσεις τη στιγμή που θα ερωτευτείς. 

Με την τόση όμως ωδή στον πρώτο έρωτα, φαίνεται να έχουμε ξεχάσει ένα άλλο κομμάτι, αυτό του έρωτα που έρχεται μετά από αυτή την τρικυμία. Αυτόν που μας κάνει να αναθεωρήσουμε ότι γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Εκεί που πιστεύαμε πως τίποτα δε θα μπορέσει να αναμετρηθεί με αυτά τα συναισθήματα, πως δε θα ξανά ερωτευτούμε ποτέ. Τότε είναι που θα σε βρει ο φτερωτός θεός με τα βέλη του ξανά, που στην αρχή θα αναρωτιέσαι αν όντως συμβαίνει. Πολύ πιθανόν στην αρχή να το απορρίψεις σαν ιδέα, η αλήθεια όμως είναι πως ο έρωτας ξανά εμφανίζεται εκεί που δεν τον περιμένουμε. Και επιστρέφει πιο σίγουρος από ποτέ. Υμνούμε έναν έρωτα μόνο και μόνο επειδή ήταν ο πρώτος, ξεχνάμε όμως πως ο δεύτερος είναι αυτός που μας διδάσκει πως υπάρχει ζωή και πέρα από τις πρώτες εμπειρίες. Ο δεύτερος έρωτας, έρχεται να αναιρέσει οποιαδήποτε προκατάληψη άφησε ο προηγούμενος. Σε κάνει να κοιτάξεις παρακάτω, να αρχίσεις πάλι να ονειρεύεσαι.

Είναι θα έλεγε κανείς μία διορθωτική εμπειρία, αν η πρώτη ήταν δύσκολη, η ακτίδα ελπίδας που χρειαζόσουν πάνω που έλεγες πω θα εγκαταλείψεις το άθλημα. Μπορεί να μπαίνεις με μεγαλύτερες άμυνες, αλλά πλέον ξέρεις την ιστορία και πολλές λεπτομέρειες σε ξαφνιάζουν. Ο επόμενος έρωτας, είναι πιο συνειδητός, είναι πιο ήρεμος, πολλές φορές, αν έχεις πάρει το μάθημά σου, γίνεσαι πιο προσεκτικός πριν βουτήξεις, πιο ξεκάθαρος με τα θέλω σου και τις ανάγκες σου. Έρχεται για να σου αποδείξει πως μπορείς να βιώνεις ξανά και ξανά τα ίδια συναισθήματα με πολύ διαφορετικούς τρόπους. Να σου δείξει πως μπορείς να αγαπάς διαφορετικούς ανθρώπους, για διαφορετικούς λόγους και με διαφορετικούς τρόπους. Είναι ένα μικρό θαύμα που δίνει πίσω τη χαμένη δύναμη και πίστη στην αγάπη. Όντας ένας άλλος άνθρωπος πια, πιο κατασταλαγμένος σε αυτά που ψάχνεις, πιο σίγουρος ότι μπορείς να αντιμετωπίσεις ό,τι πόνο μπορεί να φέρει μία πιθανή αποτυχία, μπορείς να σαλπάρεις ακόμα πιο ήρεμα από πριν. 

Βέβαια, κανείς δεν εγγυάται πως ο δεύτερος έρωτας θα είναι και αυτός που ορίζουμε ως «παντοτινός», είναι όμως αυτός που θα μας μάθει πως πάντα ξημερώνει μία νέα μέρα, πως ότι χάνουμε μπορεί να έγινε και για καλό. Μαθαίνουμε πως οι άνθρωποι γύρω μας είναι ερωτεύσιμοι και πως τα κριτήρια μας εμπλουτίζονται και αλλάζουν ανάλογα με τις εμπειρίες και το ποιοι γινόμαστε. Την πρώτη φορά δεν μπορούμε πολλές φορές να ελέγξουμε τα έντονα συναισθήματα, τη δεύτερη όμως, έχοντας μάθει τον εαυτό μας, μαθαίνουμε να ελέγχουμε το πώς αντιδράμε στις έντονες συγκινήσεις. Αγαπάμε πιο βαθειά γιατί, όχι μόνο οι προσδοκίες μας είναι προσγειωμένες, αλλά μαθαίνουμε πως μπορούμε να ξανά αγαπήσουμε και να ξανά αισθανθούμε μιας και ο έρωτας είναι ανεξάντλητος, αστείρευτος και έχει τους τρόπους του να μας βρίσκει εκεί που δεν το περιμένουμε.