«Απάντησέ μου ειλικρινά», «πες μου την αλήθεια», «πες το όπως το σκέφτεσαι, αντέχω», «απλά πες μου!». Σας θυμίζουν κάτι; Καθημερινές φράσεις, παροτρύνσεις, παρακλήσεις για την απόδοση ειλικρινών και αληθών απαντήσεων.
Λέει, όμως, ο σοφός λαός πως «η αλήθεια είναι σκληρή» και πως «η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει».
Κορίτσια, το ξέρω και το ξέρετε πως ενώ μυαλό και στόμα απαιτούν ειλικρίνεια, τα αυτιά μας αρκετά συχνά δε συμβαδίζουν με την ευαγγελιζόμενη επιβεβαίωσή μας της αποδοχής πάσης φύσεως σχολίων, περιεχομένου, τρόπον τινά, επικριτικού.
Όταν αποκρινόμαστε στο συνομιλητή μας απευθύνοντάς του μια τέτοια φράση-παρότρυνση, είτε αυτός είναι φίλος, είτε γονιός, είτε γκόμενος, αυτομάτως του εναποθέτουμε την υποχρέωση να αξιολογήσει την ειλικρίνεια των λεγομένων μας και να μας δώσει την κατάλληλη απάντηση.
Τουτέστιν; Δε ζητάμε πάντα την αλήθεια.
Στην ουσία εμπιστευόμαστε κάποιον να αναλάβει να μας «ταϊσει» ό,τι έχουμε ανάγκη να ακούσουμε. Κι αν έχουμε ανάγκη από λίγη παρακίνηση για να αναλάβουμε δράση, τότε την περιμένουμε κι αυτήν.
Και μιας και τα παραδείγματα ενισχύουν πάντα το επιχείρημα, ας περάσω σε μερικά απλά και κατανοητά.
Πρώτη και καλύτερη η αιώνια ερώτηση: «Φαίνομαι χοντρή;» Ξέρουμε ακριβώς αν φαινόμαστε χοντρές ή όχι, όπως ακριβώς ξέρουμε και ποια απάντηση θα έπρεπε να περιμένουμε τη στιγμή που κάνουμε την ερώτηση, φορώντας ένα φόρεμα δύο νούμερα μικρότερο. Η απάντηση, όμως, που θέλουμε ν’ ακούσουμε είναι πάντα «όχι». Το όχι το αδιαπραγμάτευτο, που αν το άτομο που ρωτάμε μας νοιάζεται θα κριθεί από τη συνέχεια της απάντησης.
Αν είναι η μαμά μας, τότε θα προτιμήσουμε μια συμβουλή του τύπου «αν κόψεις το βραδινό για μια δυο βδομάδες θα είσαι άψογη».
Αν πρόκειται, όμως, για τον γκόμενο, τότε η επιθυμητή απάντηση μάλλον είναι κάτι σε «εμένα με ανάβεις». Αν είναι φίλη, δε, και σου επιβεβαιώσει την υποψία οτι φαίνονται καθαρά στους γοφούς σου τα burger των τελευταίων μηνών, τότε σε ζηλεύει. Ξεκάθαρα πράγματα.
«Είναι πιο όμορφη από εμένα;» Σαφώς και ρωτάς επειδή η κοπελιά που στέκεται στο οπτικό σου πεδίο είναι κουκλάρα και αν ήσουν άντρας θα της την είχες πέσει ήδη. Αλλά ο δικός σου ο άντρας οφείλει ν’ απαντήσει «δεν πιάνει μία μπροστά σου», ενώ η κολλητή χρεώνεται με την ατάκα «άντε μωρέ με την ψωνάρα την ανορεξικιά». Κατανοητό κι αυτό;
Προχωράμε. «Λες να μην απαντάει επειδή είναι busy;» Σιγά τον Superman, που ακόμα κι αυτός, όταν τσίριζε η Λόις έτρεχε σαν το κανίς. Η αλήθεια είναι πως ο υποφαινόμενος δεν είναι άξιος της προσοχής σου, κατά τη μανούλα, ενώ «δώσε λίγο χρόνο, μη γίνεσαι υστερικιά», είναι η υποχρεωμένη απάντηση της κολλητής.
«Μου πάνε έτσι τα μαλλιά μου;», θα ρωτήσεις το Μάκη και εννοείται πως αν σου πει οτι είσαι σαν κολοκύθι ανοιξιάτικο θα κυκλοφορείς με μαντίλες και θα σκάσεις το μισθό σε extension, αλλά αν σου πει η μαμά και η θεία Μερόπη οτι «μαλλιά είναι, θα μακρύνουν», σίγουρα θα σου φανεί πιο παρήγορο.
Εν ολίγοις, για να μην πλατειάζω, το θέλουμε το ψεματάκι μας και πιο πολύ θέλουμε να ξέρουμε οτι τα άτομα που είναι γύρω μας μπορούν να μας το σερβίρουν. Εάν όχι, τότε κάτι έχει αυτό να λέει για το πόσα κοντά μας θεωρούμε μερικούς ανθρώπους και κατά πόσον είναι αμφισβητήσιμα τα αισθήματά τους απέναντί μας.
Αυτά τα απλά και κατανοητά, τα ψεματάκια τα καλά.
Συντάκτης: Αλεξία Ζαφειροπούλου
