Μούδιασμα.
Από την κορυφή ως τα νύχια, από την ώρα που ξαπλώνεις μέχρι να ξυπνήσεις τρομαγμένα στη μέση της νύχτας για να κοιτάξεις δίπλα σου, να βεβαιωθείς πως είναι ακόμα εκεί, και να μείνεις να τον κοιτάς με φόβο, πνίγοντας τις σκέψεις σου σε βουβούς λυγμούς που καταπίνει το μαξιλάρι.
Στεναχωριέσαι, πανικοβάλλεσαι, αναρωτιέσαι.
«Μέχρι πριν ένα μήνα, ήμασταν τέλεια, βολτάραμε, γελάγαμε, δεν ξεκολλούσαμε ο ένας απ’τον άλλον, αράζαμε με τις ώρες μιλώντας από κρεβάτι σε καναπέ… τώρα, τι έγινε;»
Μέσα στα σκοτάδια παρατηρείς την ανάσα του, προσπαθώντας να κλέψεις λίγη, μπας και καταλάβεις τί συμβαίνει μέσα του.
Από τη μια μέρα στην άλλη, τον ενοχλούν τα πάντα.
Από το πως τρως, τι ώρα κοιμάσαι, πόσο πίνεις, αν καπνίζεις, όλα.
Όλα τα χαριτωμένα που ανακάλυπτε όταν σε γνώριζε τον πρώτο μήνα, του φαίνονται τώρα εκνευριστικά, τα χαρακτηρίζει ως κακές συνήθειες και πριν το καταλάβεις καν, βρέθηκες να απολογείσαι από το γιατί έφαγες τοστ κι όχι φρούτα μέχρι το γιατί έβλεπες ταινία αντί να καθαρίζεις πατάτες.
Και κάπου εκεί είναι που συνειδητοποιείς πως δυο δρόμους έχει η ζωή, οπότε αρχίζεις να κάνεις σενάρια:
Σενάριο ένα:
Τον αγαπώ, τον αγαπώ, τον αγαπώ!
Η σχέση βασίζεται σε αμοιβαίες υποχωρήσεις και αφού το μωρό μου ενοχλείται και ζητάει κάποιες αλλαγές, τότε θα πρέπει να βρω έναν τρόπο να τις εντάξω στην ατζέντα.
Θα αλλάξω τα σνακ μου, αντί για σοκολάτες θα παίρνω μαζί μου ξηρούς καρπούς, είναι καλό και για την υγεία μου άλλωστε.
Θα κοιμάμαι νωρίτερα, θα εκμεταλλεύομαι το χρόνο μου ουσιαστικά αντί να ασχολούμαι με ανούσια πράγματα και τέρμα οι ατέλειωτες γλύκες γιατί καλά τα λέει το μωρό μου, έχουμε και δουλειές.
Ζόοοοοοοοονγκ!!! Για να μην πω «Ζώοοοοοοον»!
Τι είναι δηλαδή το μωρό σου βρε κοπελιά; Personal trainer;
Κι από που κι ως που μια ωραία πρωία αποφάσισε ότι από χαριτωμένη πεταλούδα μεταμορφώθηκες σε τεμπέλα κάμπια και σηκώνει το δάχτυλο για να σου κάνει την παρατήρηση;
Έκανε την καρδιά σου να χτυπάει πιο γρήγορα, από ανυπομονησία να τον δεις.
Έκανε τα μάτια σου να λάμπουν από συγκίνηση.
Έκανε τις νύχτες σου άγρυπνες από έρωτα.
Και τώρα όλα αλλάζουν μορφή.
Σε πιάνει ταχυκαρδία από την αγωνία μην κάνεις κάτι λάθος, είσαι έτοιμη να βάλεις τα κλάματα ανά πάσα στιγμή με το που θα σου κάνει μια παρατήρηση και χάνεις τον ύπνο σου προσπαθώντας να βρεις έναν τρόπο να τον ικανοποιήσεις.
Και σε ρωτάω, ποια ήσουν και ποια είσαι;
Και κυρίως, ποια είναι αυτή που θέλει και που προσπαθείς να γίνεις για χάρη του;
Σενάριο δύο:
Τον αγαπώ, τον αγαπώ, αλλά αεί μου στο καλό.
Έτσι με γνώρισες, έτσι με γούσταρες και αν δε σου αρέσω, μάλλον είσαι τόσο ανασφαλής που τρομάζεις να έχεις δίπλα σου μια κοπέλα που μονίμως σε εκπλήσσει και σε ξεπερνάει.
Θέλεις να μου βάλεις τα δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο, να μη φοβάσαι οτι θα σου φύγω, να μην είμαι ανήσυχη και σε ανησυχήσω.
Σ’αυτό το σενάριο, καλή μου μπάμπουσκα, δεν είσαι ο ανώτερος άνθρωπος.
Δεν είσαι η διαλλακτική παρτενέρ που θα συζητήσει, θα προσπαθήσει να βρει μια μέση λύση, θα εξερευνήσει τι είναι αυτό που χρειάζεται ο άλλος και πως θα καθησυχαστούν οι ανασφάλειες και των δύο προς το κοινό καλό μιας αμοιβαίας ασφάλειας.
Ίσως δεν τον αγαπάς και τόσο.
Τουτέστιν: είσαι περήφανη και ολίγον τι μικροπρεπής ίσως;
Μ’αυτά και μ’ αυτά περνάμε στο σενάριο τρία, που θα έπρεπε να ήταν κάτι σε:
Τον αγαπώ, με αγαπά, ήρθε η ώρα για μια πολιτισμένη συζήτηση, όπου θα εκφραστούμε ελεύθερα, χωρίς προκαταλήψεις και θα βρούμε μια μέση λύση.
Σ’ αυτή την περίπτωση έχω να πω Συγχαρητήρια και Μπράβο σε όσους είναι τόσο ανώτερες υπάρξεις, που έχουν καταφέρει να τινάξουν από πάνω τους τη σκιά των δεσμών εξουσίας, που διέπουν τις σχέσεις καθώς και κάθε επιθυμία κυριαρχίας απέναντι στο έτερον ήμισυ.
Προφανώς και χρυσός κανόνας δεν υπάρχει, γιατί αν υπήρχε θα ήμασταν όλοι χαρούμενα δίποδα που περπατάνε χέρι χέρι.
Αντιθέτως, πολλές φορές είναι δύσκολο να μη γλύψουμε αυτή τη στάλα εγωϊσμού που κρέμεται στην άκρη των χειλιών και να τη δώσουμε στον άλλο να τη γευτεί μέσα σε μια διαπραγμάτευση ισορροπιών.
Εν ολίγοις, θα μπορέσουμε ποτέ να λειτουργήσουμε με γνώμονα και στόχο μια ιδανική διαπροσωπική ισορροπία;
Πόση υπομονή, πόση εμπιστοσύνη και πόση ανωτερότητα απαιτείται για μια τέτοια διεργασία;
Κι αν είμαστε εμείς ικανοί γι αυτήν, είναι ικανά και τα ταίρια μας;
Κι αν όχι, μήπως η φαινομενικά δυνατή μας πλευρά είναι και το αδύναμο σημείο μας, αφού δεν μπορεί ο άλλος να συσχετιστεί και να συνδιαλαγεί με αυτήν;
Δεν έχω απάντηση, πιστεύω, πάντως, πως μερικά ερωτήματα αξίζει να τίθενται από τα ζευγάρια και να αφιερώνεται λίγος χρόνος που θα αποδειχτεί μακροπρόθεσμα ωφέλιμος.
Συντάκτης: Αλεξία Ζαφειροπούλου
