Έρχεται πάντα μια στιγμή στη ζωή μας που νιώθουμε πως τα χρόνια έχουν περάσει κι εμείς έχουμε μείνει πίσω -ειδικότερα, όταν βλέπουμε φίλους και γνωστούς να προχωράνε παρακάτω τη ζωή τους με άλλους ανθρώπους. Και στις αρχές της ενηλικίωσης, όλα είναι πιο απλά, δε σε βιάζει τίποτα στο να προχωρήσεις παρακάτω και να κάνεις ό,τι κι οι άλλοι -κι αυτό ισχύει και στον ερωτικό τομέα. Όταν όμως ένα πρωί ξυπνάς και κοντεύεις τα τριάντα, ο φόβος πως κάτι δεν πάει καλά μαζί σου επειδή ακόμα δεν έχεις κάνει σ3ξ γίνεται όλο και μεγαλύτερος. Πόσο μάλλον, όταν ζεις σε μια εποχή, όπου η συζήτηση για αυτό υπάρχει σε οποιαδήποτε σφαίρα της καθημερινότητάς σου.
Και κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την κοινωνία, για το γεγονός πως το σ3ξ συζητιέται όλο και πιο ανοιχτά. Το αντίθετο, θα έπρεπε να χαιρόμαστε με την απενοχοποίησή του και με το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι ενημερώνονται πάνω σ’ αυτά τα θέματα. Είναι πολύ σημαντικό οι εμπειρίες να μοιράζονται ανάμεσα σε άτομα εμπιστοσύνης, πολλές φορές μάλιστα, αυτή η συζήτηση μπορεί να δέσει τους ανθρώπους μεταξύ τους. Και εκεί ξεκινάει και ένα από τα προβλήματα κάποιου ανθρώπου που ίσως να μην έχει προχωρήσει ακόμα σε αυτό το κομμάτι. Αυτός ο φόβος πως δεν μπορεί να ταυτιστεί και να μοιραστεί εμπειρίες σαν αυτές των συνομηλίκων. Και όσο και αν ακούγεται πολύ εφηβική αυτή η σκέψη, είναι απόλυτα κατανοητή. Πόσο μάλλον, όταν η αντίδραση των υπολοίπων εν μέρει ενισχύει αυτή την άποψη. Κάποιες φορές, οι παρέες μπορεί να το διαχειριστούν με μεγάλη κατανόηση και να μη φέρουν σε δύσκολη θέση αυτό το άτομο. Πολλοί από την άλλη θα σπεύσουν να πουν το πολυπόθητο «δε χάνεις και κάτι», ενώ άλλοι θα μείνουν με το στόμα ανοιχτό και τα μάτια γουρλωμένα, λες και βγήκαν από καρτούν της δεκαετίας του 90’.
Όποια όμως και αν είναι η αντίδραση, όσο και αν τα υπόλοιπα μέλη της παρέας προσπαθήσουν να το αντιμετωπίσουν με ενσυναίσθηση ή σαν να μην έγινε και τίποτα, η πραγματικότητα παραμένει η ίδια. Ένα μικρό κομμάτι, ακόμα και αν το άτομο είναι σίγουρο για την επιλογή του, ακόμα και αν δεν το βρίσκει κακό, θα αναρωτηθεί «μα καλά, τι πάει στραβά μ’ έμενα;». Εδώ η πλειοψηφία παθαίνει κρίση λίγο πριν τα 30 για λόγους λιγότερο κοινωνικά αποδεκτούς, όταν βλέπεις πως ένα κομμάτι, που φαίνεται πως οι γύρω σου απολαμβάνουν πολύ και δεν το έχεις κατακτήσει ακόμα, είναι πολύ λογικό να αναρωτιέσαι «μήπως φταίω εγώ για αυτό;». Κι έπειτα, εμφανίζονται και οι ανησυχίες πως κάτι χάνεις, πως ίσως να είναι ένα red flag για τον σύντροφο που θα βρεις αργότερα -και φυσικά, αυτό ισχύει και για τα δύο φύλα. Αυτό το άγχος πως κάτι πρέπει να έχει συμβεί για να μην έχεις ακόμα βρει κάποιον να προχωρήσεις. Πως κάτι είναι χαλασμένο μέσα σου, κάτι φοβάσαι, κάτι δεν πάει καλά. Πώς γίνεται να στερείς από τον εαυτό σου μια τέτοια απόλαυση; Και για άλλη μια φορά, στρέφεσαι στα μίντια και ψάχνεις απελπισμένα τον λόγο που σου συμβαίνει αυτό.
Μα καμία ταινία, κανένα βιβλίο, βίντεο ή πόντκαστ δε θα σου δώσει τη λύση ή την απάντηση που ζητάς. Το μόνο που θα καταφέρεις καταναλώνοντας τέτοιου είδους υλικό είναι να μπερδευτείς ακόμα περισσότερο. Γιατί τα media παρουσιάζουν το θέμα με δύο τρόπους, είτε ως ένα πρόβλημα που πρέπει να λυθεί, είτε ως ένα φοβερό και συναρπαστικό γεγονός που μερικούς τους ελκύει. Κι αυτό πέρα από το γεγονός πως φανερώνει τις παθογένειες της κοινωνίας και τον τρόπο που αντιλαμαμμβάνεται αυτή τη σ3ξουαλικότητα, σε κάνει να ξεχάσεις την πολυπλοκότητα του κάθε ανθρώπου και τους διαφορετικούς λόγους για τους οποίους κάποιος μπορεί να έχει επιλέξει να μην κάνει ακόμα σ3ξ.
Με λίγα λόγια, το μόνο συναίσθημα που θα προκύψει από μια τέτοια αναζήτηση στο διαδίκτυο είναι ενοχή. Και αυτό αργότερα είναι πιθανό να σε οδηγήσει σε πιο επικίνδυνα μονοπάτια τόσο για την ψυχολογία όσο και τη σωματική σου ακεραιότητα. Γιατί αυτά που λαμβάνεις από τρίτους είναι αυτά που εσωτερικεύονται και πιο βαθειά μέσα σου. Κρατώντας σέ σε απόσταση από αυτό που πραγματικά νιώθεις, δημιουργώντας ενοχές και φόβους για τα όσα ποθείς και θέλεις, αλλά ίσως να μην τολμάς να πεις επειδή φοβάσαι μήπως και φανείς απελπισμένος ή άπειρος.
Ίσως, στην τελική, όντως να υπάρχει κάποια δυσκολία στο να ανοιχτείς, στο να αφεθείς στα χέρια κάποιου άλλου ανθρώπου και αν βλέπεις πως αυτό σε κρατάει πίσω, τότε το να ζητήσεις βοήθεια από κάποιον ειδικό είναι κάτι που θα σε ανακουφίσει. Η αλήθεια όμως είναι, πως ο κάθε ένας από εμάς έχει τον δικό του ρυθμό στη ζωή. Επειδή κάποιοι είναι φαινομενικά πιο μπροστά από εμάς σε έναν τομέα, δε σημαίνει πως δε θα έρθει και η δική μας σειρά. Ναι, είναι ένα δύσκολο κομμάτι να συζητηθεί ακόμα και με τους δικούς μας ανθρώπους, και σίγουρα το «όλα στην ώρα τους» ή το «δε χάνεις κάτι» δε βοηθάει και πολύ.
Συντάκτης: Έφη Ζ.
