Mία από τις πιο σημαντικές στιγμές που λαμβάνουν χώρα σε έναν γάμο, είναι ο πρώτος χορός μεταξύ πατέρα και νύφης. Το γαμήλιο έθιμο που γεμίζει τα μάτια των γονιών δάκρυα και σηματοδοτεί τη μετάβαση της κόρης από την προστασία της οικογένειάς της, στη δημιουργία μίας νέας, δικής της. Σε διάφορους πολιτισμούς, αποτελεί ένα πολύ σημαντικό κομμάτι των γαμήλιων εορτασμών. Από την άλλη, υπάρχει μεγάλο ποσοστό που θεωρεί το έθιμο αυτό ένα κατάλοιπο της πατριαρχίας, από τα παλαιότερα χρόνια όπου η κόρη θεωρούταν κτήμα του πατέρα και στη συνέχεια του άντρα της. Η συμβολική του, όμως και πιο ρομαντική διάσταση, προσφέρει μία πιο τρυφερή πλευρά στην ουσία του.
Ο πρώτος χορός μεταξύ πατέρα-νύφης, δεν είναι απαραίτητα και μια παγκόσμια παράδοση. Υπάρχουν πολιτισμοί στους οποίους δεν αναφέρεται σαν κομμάτι των εορτασμών ή της τελετής. Αυτό βέβαια αφορά τον κάθε ένα πολιτισμό και τα τοπικά του έθιμα, ξεχωριστά. Στην Αμερική, από όπου και έγινε και πιο γνωστή αυτή η πρακτική, αυτός ο χορός αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της γαμήλιας τελετής και είναι βαθιά ριζωμένη στην πολιτιστική της κληρονομιά. Από αυτές τις δυτικές παραδόσεις, επηρεάστηκε και τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα, εντάσσοντας τον πρώτο χορό στο πρόγραμμα των εορταστικών διαδικασιών. Αυτό, πηγάζει ίσως και από τη βαθιά σχέση του ελληνικού πολιτισμού με την αξία της οικογένειας και τη σημασία του πατέρα στο παραδοσιακό μοντέλο της οικογένειας. Ουσιαστικά, μέσα από αυτόν τον τρόπο, οι νεόνυμφοι επιλέγουν, να τιμήσουν μία σχέση που μέσα στα χρόνια διαμόρφωσε τόσο τον πατέρα, όσο και την κόρη. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, η νύφη αποχαιρετά τον ρόλο της ως «κόρη» και προχωράει σε αυτό της συζύγου.
Φυσικά, υπάρχει κάτι βαθιά πατριαρχικό μέσα σε αυτόν τον συμβολισμό. Για ποιον λόγο για παράδειγμα να είναι ο πρώτος χορός πατέρα-κόρης κι όχι κόρης μητέρας; Που ίσως, να έβγαζε και περισσότερο νόημα δεδομένου ότι η μητέρα, θα περνούσε τα σκήπτρα στην κόρη ώστε να δημιουργήσει τη δική της οικογένεια. Από την άλλη, ο πατέρας είναι το πρώτο πρότυπο του αντίθετου φύλου για ένα μικρό κορίτσι. Μέσα από τον μπαμπά, μαθαίνει τη φροντίδα, την ανιδιοτελή αγάπη ενός ανθρώπου πέρα από αυτόν που τη γέννησε. Έναν άνθρωπο που είναι πάντα δίπλα της, να της προσφέρει το καλύτερο που μπορεί, χωρίς εγωισμούς. Δεν είναι για όλες τις γυναίκες εύκολη αυτή η σχέση. Για όσες όμως έχουν μεγαλώσει με έναν πατέρα στήριγμα και βράχο, έναν πατέρα που δούλευε ατελείωτες ώρες προκειμένου να προσφέρει αυτά που πίστευε πως ήταν απαραίτητα στα παιδιά του, ο πρώτος χορός, αποτελεί μία συγκινητική στιγμή. Μία στιγμή γεμάτη αγάπη και ευγνωμοσύνη απέναντι στον άνθρωπο που βρισκόταν εκεί τις πιο δύσκολες στιγμές.
Αλλά και για τον ίδιο τον πατέρα, η στιγμή αυτή θα παραμείνει ανεξίτηλη στη μνήμη του. Όταν βλέπει το μικρό εύθραυστο κουβαράκι που όταν πρωτοήρθε στο σπίτι φοβόταν μήπως του πέσει, να είναι μπροστά του ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος που αποφασίζει να κάνει τη δική του οικογένεια, δεν μπορεί παρά να συγκινηθεί. Ίσως, να σκέφτεται πως πριν δεκαετίες, ήταν εκείνος στη θέση του γαμπρού, γεμάτος όνειρα για το μέλλον και τώρα το μέλλον που σκεφτόταν, βρίσκεται μπροστά του και είναι καλύτερο από ότι φανταζόταν. Ένας κύκλος ζωής, που τώρα ανοίγει το παιδί του με ένα σύντροφο που επέλεξε. Όλες οι θυσίες και οι κόποι για να στέκεται εκεί, να καμαρώνει το χαμόγελο τής κόρης του ενώ χορεύουν κάποιο τραγούδι που ίσως να ακούγανε στο αμάξι όταν γυρνούσαν σπίτι ή που της είχε αφιερώσει όταν ακόμα τα μαλλιά του είχαν χρώμα κι εκείνης τα δόντια δεν είχαν βγει. Κι όσο χορεύουν ανάμεσα σε όλους τους καλεσμένους, νιώθουν αυτή την αίσθηση ότι τίποτα πια δε θα είναι ίδιο και παράλληλα τη σιγουριά ότι πάντα θα υπάρχουν ο ένας στη ζωή του άλλου. Ίσως, πλέον, να μην την πηγαίνει στα μαθήματα αυτοάμυνας, να μην την περιμένει στη γνωστή του πολυθρόνα όταν γυρνάει από τα πάρτι, να μην τον ξυπνάει για να της φτιάξει γάλα. Όμως για εκείνον θα είναι πάντα το παιδί του, πάντα θα μπορεί να του προσφέρει κάτι.
Ίσως, αυτός ο χορός, να θεωρείται από μερικούς κλισέ και ίσως όντως να αποτελεί μια πατριαρχική πρακτική, η αλήθεια όμως είναι, πως όπως κι αν μας το έδειξαν, η αγάπη των γονιών μας είναι πάντα αυτόφωτη, είναι ίσως το μοναδικό είδος αγάπης που μπορεί να φτάσει την ανιδιοτέλεια. Σίγουρα στη διαδρομή θα έγιναν λάθη, το θέμα όμως στο τέλος είναι η αγάπη και η κατανόηση. Αυτό είναι αυτός ο χορός, ένα δώρο στον άνθρωπο που προσπάθησε με όλο του το είναι να μεγαλώσει όσο καλύτερα μπορούσε τη γυναίκα που έχει μπροστά του. Μια ένδειξη αγάπης, ένας τρόπος να πει «ναι μπαμπά, θα είσαι πάντα ο μπαμπάς μου και εγώ η κόρη σου», ένα αντίο σε μια ζωή που πέρασε κι ένα γεια σε μια που έρχεται.
Συντάκτης: Έφη Ζ.
