5 κατάλοιπα που αφήνει μέσα σου ένα μεγάλο απωθημένο

Κάνοντας μια ανασκόπηση από τα εφηβικά μας χρόνια μέχρι σήμερα, σίγουρα θα ανακαλύψουμε κάποιο απωθημένο που είτε δε ζήσαμε ποτέ, είτε πήραμε απλώς μια μικρή γεύση του. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας εντοπίζεται σε όλες τις φάσεις της ζωής μας, ενώ οι αιτίες που τον τροφοδοτούν ποικίλουν. Ενώ το συναίσθημα είναι γνώριμο, αν μπορούσαμε να το αποδώσουμε με λέξεις θα λέγαμε πως είναι ένα μεγάλο «γιατί» κι ένα ακόμη μεγαλύτερο «αν». Μια παρολίγον σχέση, που θα ήταν στα μέτρα μας, ιδανική. Όταν η πραγματικότητα κάνει την είσοδό της, όμως, κι έρχεται η αναμενόμενη απότομη προσγείωση, ο πόνος είναι αξέχαστος κι οξύς και σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να επηρεάσει σε βάθος τον ψυχισμό μας, αφήνοντας κάποια ψυχολογικά κατάλοιπα.

1) Καλοφάγωτο το παραμύθι

Γεννάται η απατηλή προσδοκία πως η μόνη πιθανότητα για να ερωτευτούμε ξανά, θα πρέπει οπωσδήποτε να είναι παρόμοιο το συναίσθημα με εκείνο που ζήσαμε και δεν εκπληρώθηκε. Στον έρωτα, όμως, δεν υπάρχει το “practice makes prfect” και η κατάσταση που βιώσαμε δεν μπορεί κι ούτε χρειάζεται να επαναληφθεί, αφού το μόνο αποτέλεσμα που θα έχουμε με τη δημιουργία του «ιδανικού» μέσω της εξιδανίκευσης, είναι να απειληθεί η μελλοντική ερωτική μας ζωή στο σύνολό της.

2) Μοναξιά μου όλα

Φράσεις που ακούμε συχνά, όπως «κανένας άλλος άνθρωπος δε δίνει νόημα στη ζωή μου», «πώς θα προχωρήσω, δεν μπορεί να αντικατασταθεί», «δε θα αισθανθώ ποτέ ξανά έτσι» είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα του φόβου της μοναξιάς. Θέτουμε ασυνείδητα την «πρόθεση» πως δε θα υπάρξει τίποτα καλύτερο για εμάς στο μέλλον και στηρίζουμε ολόκληρη την ψυχοσύνθεσή μας σ’ ένα άτομο που εξ αρχής δεν προοριζόταν για εμάς κι αντί για σανίδα σωτηρίας, κρατιόμαστε από μια θηλιά, αγνοώντας ότι επρόκειτο να μας πνίξει.

3) Φαντασία μου πλανεύτρα

Βάζοντας έναν άνθρωπο στο υψηλότερο βάθρο της καρδιάς μας, δίνοντάς του τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή μας πέφτουμε σε αβάσιμες υπερβολές που καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα. Δημιουργούμε άτοπες συγκρίσεις ανάμεσα σε υπαρκτά κι ενεργά πρόσωπα στη ζωή μας με τον -τάχα ιδανικό- παρ’ ολίγον σύντροφο, στέλνοντάς τον στο απυρόβλητο της εξιδανίκευσης σε μια μάχη που χάθηκε πριν καν διαδραματιστεί, χάνοντας την ευκαιρία να δημιουργήσουμε μια αληθινή κι ουσιαστική σχέση.

4) Πού να τρέχουμε τώρα;

Δυο λέξεις. Οικονομία ενέργειας. Ο φανταστικός έρωτας δεν απαιτεί καθημερινές συναλλαγές, συμβιωτικές προσαρμογές, άγχος για τα κοινά σχέδια ζωής, συγκρούσεις και διαφωνίες. Βρίσκεται εκεί, στο πίσω μέρος του μυαλού μας και δε ζητά παρά μόνο λίγο χρόνο σκέψης. Απομακρύνει επίσης όλες τις δυσάρεστες κι αγχωτικές φάσεις μιας ρεαλιστικής σχέσης εξαφανίζοντας την πιθανότητα να δημιουργηθεί η ανάγκη για μια καινούρια, πιθανόν ψυχοφθόρα, συναισθηματική σχέση. Κυριαρχεί η αφθαρσία κι η φαινομενική ανακούφιση έναντι του φόβο της εγκατάλειψης και της οδύνης του χωρισμού. Έτσι μένουμε, από την έντονη επιθυμία ν’ αποφευχθεί το χειρότερο πιθανό σενάριο: να ψαχτούμε για κάτι άλλο, το οποίο θα θέλει κόπο, ενέργεια και σίγουρα θα είναι αβέβαιο.

5) Illusions, εικόνες πλασμένες από όνειρα

Μια καλά δουλεμένη εξαπάτηση του ίδιου μας του εαυτού, στην προσπάθειά μας να διατηρήσουμε αυτόν το μαγευτικό ερωτικό μύθο ζωντανό κι αψεγάδιαστο. Ο εθισμός σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο συνοδεύεται πάντοτε από άκαμπτη σκέψη και βασανιστική εμμονή κι είναι ένας αέναος κύκλος ή ένα χρυσό κλουβί που δημιουργήσαμε για να αποφύγουμε την πρόσκρουση. Η συντριπτική αλήθεια όμως, είναι ότι εν κατακλείδι, αν ήταν κάτι για να γίνει, θα είχε ήδη πραγματοποιηθεί δίχως εμπόδια και κόπο.

Ο μοναδικός τρόπος να εκθρονιστεί από τον βολικό του θρόνο ο κατά φαντασίαν έρωτας, είναι να τοποθετηθεί μια ξεκάθαρη γραμμή ανάμεσα σε αυτά που θέλουμε και σε αυτά που μας αξίζουν. Ρουφώντας μια γερή τζούρα ρεαλισμού θα έρθουμε στο συμπέρασμα πως τίποτα σε αυτόν το κόσμο δεν μπορεί να εμποδίσει πιο πολύ κάποιον από το να είναι στο παρόν μας, από την ίδια του τη θέληση να φύγει. Ένα μόνο μένει να του πούμε: Στο καλό!