Δεν παίζει έρωτας χωρίς το ρίσκο να φας και τα μούτρα σου

Όταν ερωτευόμαστε είναι σαν να φοράμε ροζ γυαλιά. Βλέπουμε τα πάντα πιο όμορφα απ’ ό,τι είναι και νιώθουμε πως πετάμε. Άλλωστε, από το «μην αφήσεις τίποτα καβάτζα, έλα μες τη νύχτα κι όλα δωσ’ τα μου» και το «μωρό μου καλησπέρα, σε σκεφτόμουν όλη μέρα» μέχρι το «είχα κάποτε μια αγάπη» υπάρχει πολύ μικρή απόσταση. Και αφού φάμε την κατραπακιά (ονόματα δε λέμε, οικογένειες δε θίγουμε), μάλλον στο «είχα κάποτε μια αυταπάτη» καταλήγουμε. Τι συμφορά να μην μπορούμε να ζήσουμε το «η αγάπη είναι θύελλα», αλλά να μπορούμε άνετα να φτάσουμε στα όρια του «είμαι ένας άλλος ζω σε παράνοια»; Όπως και να ‘χει, αρκετά με τις μουσικές επιλογές -αναδείξαμε και τις μουσικές μας γνώσεις-, ήρθε η ώρα να περάσουμε στο παρασύνθημα.

Θέλεις να ερωτευτείς, να ζήσεις τη σαγήνη του έρωτα, αυτή που σε κάνει να αισθάνεσαι λες και βρίσκεσαι σε καρουζέλ που κάνει γύρω-γύρω με ιλιγγιώδη ταχύτητα κάθε φορά που βλέπεις το πρόσωπο. Μόλις αρχίσει η κουβέντα για το τι ψάχνει καθένας σας, το καρουζέλ μετατρέπεται σε τρενάκι του τρόμου και hold on to dear life…, γιατί ο δρόμος φαίνεται πως θα έχει εμπόδια. Αντί να κάνουμε τη ζωή μας πιο απλή, την έχουμε μετατρέψει σε κάποιο είδος λαβύρινθου, λες και μας λένε Ιάσονα και ψάχνουμε το χρυσόμαλλο δέρας. Και να που μετατρεπόμαστε στον Ηρακλή και περνάμε τους 12 άθλους, και για Λερναία Ύδρα έχουμε το παρελθόν που όσο κι αν προσπαθείς να του ξεφύγεις, όλο μπροστά σου βρίσκεται. Κι ενώ τα μέτωπα είναι ανοιχτά και βρίσκεσαι σε εμπόλεμη ζώνη χωρίς αλεξίσφαιρο γιλέκο, το πιο κοντινό σε ερωτική ζάλη είναι ο πονοκέφαλος από την πολλή σκέψη.

Πού είναι άραγε η εποχή που η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου ήταν «θες να τα φτιάξουμε»; Τώρα περνάμε επίπεδα σαν τον Σούπερ Μάριο που θέλει απεγνωσμένα να φτάσει στην πριγκίπισσα και όλο κάπου σκουντουφλάει και τον τρώει η μαρμάγκα. Και το παραμύθι αντί να το ζούμε, το τρώμε. Να το ρίξουμε στα άστρα και τους 7 ανάδρομους πλανήτες; Στο super moon, full moon, blue moon, red moon και σε όλα τα moon που θα φιλοξενήσει αυτός ο κατακαημένος ο ουρανός; Μήπως να κατηγορήσουμε τον Δία που όλο συνο&σι@ζεται; Ή μήπως να το ρίξουμε στην αυτοκριτική, μπας και δούμε άσπρη μέρα σε τούτο τον πλανήτη; Όχι δα! Εννοείται θα ρίξουμε το φταίξιμο στην κατσίκα του διπλανού, γιατί πώς είναι δυνατόν να ευθυνόμαστε εμείς που δεν επικοινωνούμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας από την αρχή μιας γνωριμίας; Τι είμαστε; Τίποτα ώριμοι ενήλικες; Ας το μαντέψουν. Οι μάντισσες και οι χαρτορίχτρες να πεινάσουν δηλαδή;

Από το «θέλω να σε γνωρίσω» ως το «δεν είμαι για κάτι σοβαρό» λίγο ενδιαφέρον παραπάνω δρόμος, γιατί τη στιγμή που θα τολμήσεις να ξεστομίσεις το «θέλω αποκλειστικότητα» σε κόβω να γυρνάς εποχή 2000 και να παίζεις κυνηγητό με το «φιδάκι» (για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούριοι), και όχι κυνηγώντας τις λιχουδιές, αλλά την ουρά σου, προσπαθώντας να καταλάβεις τι το τόσο φοβερό είπες και κράσαρε το λογισμικό του προσώπου και εξαφανίστηκε. «Έχω πληγωθεί στο παρελθόν και φοβάμαι να δεθώ», θα είναι η απάντηση των επαγγελματιών ΑΣΔ (αποφυγής συναισθηματικού δεσίματος) και θα κάθεσαι εσύ να αναρωτιέσαι πότε ήταν η τελευταία φορά που έτρεχες ημίγυμνoς και ανέμελος στα λιβάδια από τη χαρά σου. Ποιος δεν έχει πληγωθεί; Ποιος δε φοβάται; Υπάρχει κάποιο είδος homo sapiens που τα έχει βρει όλα στρωμένα με ροδοπέταλα στον ερωτικό τομέα;

Για μουσική μιλήσαμε, για παιχνίδια μιλήσαμε, μυθολογία θυμηθήκαμε, λύση όμως δε βρήκαμε. Αν κάναμε αυτοκριτική για το τι μπορούμε να αλλάξουμε, ώστε να βελτιώσουμε την επικοινωνία μας με τους άλλους, μια καλή ιδέα θα ήταν εκφράζουμε ανοιχτά όσα σκεφτόμαστε, να βάζουμε όρια και να σεβόμαστε τα όρια των άλλων. Φήμες λένε ότι ίσως έτσι οι σχέσεις να είχαν περισσότερη ουσία, διότι καλά τα τραγουδάκια, τα παιχνιδάκια και όσα διδαχθήκαμε από τους παλιούς, αλλά σημασία έχει όταν έχεις συντροφιά να περνάς καλά. Και μιλάμε για ποιοτική συντροφιά, από εκείνες που θρέφουν την ψυχή και το πνεύμα, και όχι από τις άλλες που κρατούν όσο το κλάμπινγκ μετά τα 30, που στις 3:00 νυστάζεις και θέλεις να γυρίσεις σπίτι. Ας μην κρυβόμαστε στην ασφάλεια του «χαλαρού». Ας ρισκάρουμε για όσα μπορούν να μας κάνουν πραγματικά ευτυχισμένους.