Πώς είναι να ζεις με τον φόβο πως δεν αξίζεις ν' αγαπηθείς;

Στην εποχή της εικονικής πραγματικότητας που μπορείς να δημιουργήσεις κατ’ εικόνα σου μια περσόνα πλασμένη όπως αγαπάς, όπως θα ήθελες να είσαι σε μια ιδανική πραγματικότητα, οι άνθρωποι έκρυψαν τον πραγματικό τους εαυτό πίσω από μια μάσκα. Οι λόγοι ποικίλουν: απόρριψη, κοινωνική απομόνωση, φόβος εγκατάλειψης, έλλειψη αποδοχής, ψυχική εξουθένωση, ανάγκη για προστασία. Κι έτσι, από ανάγκη να μη μείνουν μόνοι, κατέληξαν πιο μόνοι από ποτέ.

Είμαστε μπαλόνια γεμάτα συναισθήματα, σ’ έναν κόσμο γεμάτο καρφίτσες. Αιωρούμαστε στην ατμόσφαιρα ψάχνοντας το δικό μας χέρι να μας κρατήσει σφιχτά και να μας αγαπήσει ακόμα κι όταν ξεμένουμε από αέρα. Συχνά πληγωνόμαστε από τον ίδιο μας τον εαυτό που ξεχνά κι ελπίζει, προσδοκά, αναμένει. Χτίζουμε τοίχους, τόσο ψηλούς που ούτε εμείς οι ίδιοι μπορούμε πλέον να δούμε τι κρύβεται από πίσω, αναζητώντας παράλληλα την ασφάλεια, την αγάπη και την ολοκλήρωση. Και κανένας δεν ξεφεύγει από την ανάγκη.

Πόσοι είναι οι άνθρωποι που σε γνωρίζουν πραγματικά; Πόσους ανθρώπους γνωρίζεις εσύ στ’ αλήθεια; Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που ξέρουν τι αισθάνεσαι, από πού προέρχεται ο φόβος σου, γιατί είσαι ο άνθρωπος που είσαι σήμερα και πώς έφτασες εδώ. Δε σε φοβούνται, σε δέχονται. Αρνούνται να υποκύψουν σε όσα δείχνεις και με λιονταρίσια καρδιά ρίχνονται στη μάχη της αναζήτησης του ανθρώπου πίσω από τη μάσκα. Διαβάζουν αντιδράσεις, κινήσεις και συμπεριφορές. Ακόμη κι αν βάλεις όλες σου τις δυνάμεις να ξεφύγεις κι ο φόβος να μην αποκαλυφθείς περνά από το κορμί σου σαν ηλεκτρισμός, νιώθεις το ακούραστο βλέμμα τους πάνω σου κάνοντας σκοπό της ζωής τους να σε βρουν.

Ο πόνος σου γίνεται δικός τους, η ανησυχία σου επίσης. Συγχωρούν ξεσπάσματα και λάθη και μόλις πέσουν οι άμυνές σου, ξαφνικά, σε βλέπουν. Δεν τρέπονται σε φυγή, όμως, αφού δε νικιέται η αγάπη. Κι εσύ είσαι γυμνός πια από τη βαριά σιδερένια πανοπλία σου, εσύ κι όλη σου η αλήθεια. Ένας άνθρωπος θεϊκά πλασμένος, γεμάτος πληγές κι ελαττώματα, περίπλοκος και συνάμα απλός, ο υπέροχος γεμάτος σημάδια από εμπειρίες τσαλακωμένος εαυτός σου. Ο φόβος μη σ’ ανακαλύψουν αντικαταστάθηκε από τον φόβο μην πληγωθείς ξανά, μην εγκαταλειφθείς κι αναγκαστείς από την αρχή να χτίσεις το τείχος που χρόνια σε κρατούσε ψευδώς ασφαλή. Πώς νικιέται ο φόβος; Πώς ξεχνιούνται οι πληγές;

Μ’ έναν άνθρωπο ίσως. Τον ίδιο άνθρωπο που σε φοβίζει η απουσία του, ενώ ταυτόχρονα σου προκαλεί μια ευφορία και με τις υπέρ δυνάμεις του παγώνει τον χρόνο. Κάνει τις φωνές στο κεφάλι σου να βγάζουν επιτέλους τον σκασμό. Δεν είναι σιωπή, πια. Είναι γαλήνη. Είναι αληθινός ή είναι άλλη μια απογοήτευση μεταμορφωμένη σε ευτυχία; Είναι σαν να σου ζητά να κάνεις ελεύθερη πτώση από αεροπλάνο, είναι ένα άλμα πίστης ότι θα πάρεις επιτέλους αυτό που στερήθηκες από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου. Πολλά τα ανάμεικτα συναισθήματα κι ακροβατείς ανάμεσα σε όνειρο και πραγματικότητα- δεν εμπιστεύεσαι πια ούτε τις ίδιες σου τις αισθήσεις. Πώς κάτι τόσο σωστό, το αισθάνεσαι ταυτόχρονα τόσο λάθος;

Είσαι ο άνθρωπος πίσω από τη μάσκα και δεν είσαι μόνος. Μη φοβάσαι. Μπορείς ν’ αγαπήσεις και ν’ αγαπηθείς με τρόπους που ο νους δε φτάνει. Όσο κι αν το μυαλό σου, σού λέει να εγκαταλείψεις, πως η αγάπη δεν είναι για σένα, πως δε σ’ αγαπά κανείς, να ξέρεις ότι είναι ο φόβος που μιλά, όχι η αλήθεια. Αρκεί ν’ αφήσεις κάποιον να σου δείξει πως υπάρχει κι άλλος τρόπος, να κάνεις εκείνο το άλμα της πίστης, να μιλήσεις, να επικοινωνήσεις τις ανάγκες σου.

Κι αν τσαλακωθείς κι αν πέσεις, ξανά θα σηκωθείς και πάλι θα ελπίζεις, γιατί οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν για να είναι μαζί, σε χαρές, σε λύπες, στη ζωή μα και στον θάνατο. Μόνος δεν είναι κανείς. Ακόμα κι αν επέλεξες συνειδητά τη μοναξιά, η επιλογή είναι δική σου για να την αλλάξεις όποτε επιθυμείς. Δεν είναι τυχερή ζαριά είναι συνειδητή επιλογή η αγάπη και δε σε βρίσκει όταν είσαι στα καλύτερά σου, σε βρίσκει όταν είσαι έτοιμος να τη δεχθείς. Δεν είναι μοίρα, δεν είναι τύχη. Μια μορφή αγάπης είναι προσπάθεια- η πιο ελκυστική από όλες. Είναι ο άνθρωπος που σε επιλέγει ανεξαρτήτως συνθηκών, ο άνθρωπος που δεν τον βλέπεις, μέχρι να μην μπορείς να μην τον δεις.

Ύστερα από κακές επιλογές κι επώδυνες εμπειρίες, πόνο από τα βρεφικά μας χρόνια, χαράχθηκε στο μυαλό η φρικτή σκέψη πως δεν είμαστε άξιοι για αγάπη, ότι η αγάπη πονά κι απογοητεύει, πως είναι παραμύθι για να κοιμόμαστε τις νύχτες κι ο συμβιβασμός είναι η μόνη λύση. Συμβιβαζόμαστε στην εργασία, στη φιλία, στο νοιάξιμο κι αποφασίσαμε πως και τον έρωτα τον θυελλώδη, τον απόλυτο, μόνο στις ταινίες θα τον συναντάμε. Μα κι αν όλα απλώς τα φέρουμε μια τούμπα;