Δεν έχουν διακόπτη τα συναισθήματα

Είναι πλέον καιρός για ένα γερό ξεκαθάρισμα. Επειδή πολλά ακούμε και πολλά βλέπουμε περί συναισθημάτων, πρέπει κάποιος επιτέλους να λύσει το γρίφο. Τα συναισθήματα δεν ανοίγουν και δεν κλείνουν. Δεν υπάρχει κανένα κουτάκι, μέσα στο οποίο καταχωνιάζεις ό,τι δε χρειάζεσαι πια ή ό,τι σε κούρασε και σε γονάτισε. Δεν υπάρχει ούτε κλειδαριά ούτε κλειδί, οπότε αυτομάτως κι η έκφραση-ψωμοτύρι πλέον «Έχω κλειδώσει συναισθηματικά» δεν υφίσταται. Πολύ περισσότερο, τα συναισθήματα δεν έχουν διακόπτη on/off κάπου στα ενδότερα της ψυχής μας.

Κατανοώ ότι όλο αυτό το παιχνίδι του «νιώθω» και «δε νιώθω» έχει μέσα του μια μαγκιά, μια γοητεία. Ο άνδρας που δε νιώθει πια, το καλό παιδί που ερωτεύτηκε παράφορα και πληγώθηκε ανεπανόρθωτα. Ο βαρύς άντρας που δεν άντεξε τέτοια αδικία και είπε να το ρίξει στο αχαλίνωτο σεξ. Κι όταν είδε κι απόειδε πως τίποτα δε διορθώθηκε και πως διόλου καλύτερα δεν ένιωσε, αποφάσισε να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα. Κίνηση ματ. Λες κι ο ανδρισμός έχει μονάδα μέτρησης πόσες θα πληγώσεις και πόσες θα πηδήξεις, σκέφτηκε πως θα ήταν ωραίο να τον ερωτεύονται ανίδεα κοριτσάκια, έπειτα να πληγώνονται και στο τέλος να κλαίνε με αναφιλητά στην αγκαλιά της φίλης τους.

Ένα ατελείωτο ντόμινο. Ο –υποτίθεται– βαρύς κι ασήκωτος πληγωμένος πληγώνει ένα όμορφο ελαφάκι που πέτυχε στο διάβα του. Και το όμορφο αυτό ελαφάκι λίγο αργότερα μεταμορφώνεται σε κακό ελαφάκι που οι γύρω του το στολίζουν με διάφορα κοσμητικά επίθετα ακατάλληλα για ανηλίκους.

Πίσω απ’ την ίδια λογική κρύβονται εκατοντάδες άνδρες ή, για να είμαστε κι απόλυτα ειλικρινείς, τους βολεύει να κρύβονται. Στην πραγματικότητα ξέρουν. Ξέρουν πως αυτό το παραμύθι πουλάει στις γυναίκες. Σαν ταύρος μπροστά σε κόκκινο πανί κάθε γυναίκα τρέχει γεμάτη προθυμία να ερωτευτεί αυτό τον άνδρας και να διαλευκάνει την υπόθεση. Θες το μυστήριο, θες η γοητεία, θες η δήθεν μαγκιά που δε γίνεται εύκολα αντιληπτή; Κάτι απ’ όλα αυτά είναι που τις ωθεί να μπλέκουν με άνδρες τέτοιου τύπου.

Και βέβαια, για να λέμε και τα πράγματα με τ’ όνομά τους, δεν είναι μόνο οι άνδρες που ακολουθούν πεισματικά αυτή την τακτική. Είναι κι οι γυναίκες που ακολουθούν την ίδια θλιβερή λογική. Η «σκύλα» που περπατάει στο δρόμο με ύφος εκατό καρδιναλίων που κι αυτή κουράστηκε δε νιώθει πια κι άλλα τέτοια παρόμοια, είναι ακριβώς αυτή η περίπτωση.

Κι ερωτώ: έτσι σκύλα γεννήθηκε; Κι η απάντηση είναι λίγο παραπάνω περίπλοκη απ’ όσο φαντάζεστε. Υπάρχουν όντως εκείνες που ρέει μέσα τους αίμα σκυλίσιο –και προς Θεού δεν θέλω να προσβάλω κανένα σκύλο σε τούτο τον πλανήτη–, έχω γνωρίσει αυτοπροσώπως τέτοιες παγερές προσωπικότητες. Να το θέσω αλλιώς, όμως. Μέχρι και η κακιά μάγισσα στο παραμύθι της Χιονάτης ένιωθε! Ανεξάρτητα απ’ το αν τα συναισθήματά της ήταν το μίσος κι ο θυμός, ένιωθε και τα συναισθήματά της αυτά γίνονταν φανερά σε όλο τον κόσμο.

Η διαφορά λοιπόν, είναι ότι, αν θες να λέγεσαι σκύλα, πρέπει απαραιτήτως και να νιώθεις. Αν δε νιώθεις, λυπάμαι, αλλά είσαι fake σκύλα. Και κάπως έτσι, είναι ωραίο για μερικές-μερικές να εκμεταλλεύονται τους άνδρες και να τους ποδοπατάνε μ’ αυτό το υπέροχο πρόσχημα του κλειστού διακόπτη.

Και θα ξαναρωτήσω τώρα: γιατί νιώθετε συμπόνια για τέτοιους ανθρώπους και γιατί τους δικαιολογείτε; Αυτό που συνέβη σ’ αυτούς τους ανθρώπους, μπορεί να συμβεί στον καθένα μας. Ερωτευόμαστε, πληγωνόμαστε, πέφτουμε, σηκωνόμαστε και πάλι απ’ την αρχή. Τη φυσιολογική ροή των πραγμάτων δεν την αποστρέφεσαι, απλά τη δέχεσαι.

Ο τροχός για να γυρίσει και να φτάσει τον προορισμό του πρέπει να κυλίσει. Όταν τον κρατάς, το μόνο που καταφέρνεις είναι να καθυστερήσεις την εξέλιξη. Για να γυρίσει, λοιπόν, επιβάλλεται να νιώσεις.

Ναι, μετά από απανωτές ερωτικές ήττες νιώθεις απαίσια, κατανοητό. Αδικία, οργή, θυμό, απογοήτευση; Τι; Όλα αυτά του Θεού είναι. Μέχρι κι η απάθεια είναι σημάδι συναισθημάτων. Τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή της απάθειας αδυνατείς ν’ αντιδράσεις στα γεγονότα της ζωής σου. Κάνει προσπάθεια εκεί μέσα ο εαυτός σου να καταπολεμήσει τον πόνο που νιώθεις. Άφησέ τον και σε παρακαλώ, σταμάτα αυτή την καραμέλα με τους διακόπτες.

Μια χαρά μπορούν και νιώθουν όλοι οι άνθρωποι, απλά πολλές φορές δεν τους αρέσουν αυτά που νιώθουν. Ίσως, αν σταματούσαν να κρύβονται πίσω απ’ το δάχτυλό τους, ο κόσμος να ήταν λίγο καλύτερος ή καλύτερα λίγο πιο ανθρώπινος. Ίσως, αν αυτός ο βαρύς κι ασήκωτος πληγωμένος άνδρας παραδεχόταν ότι νιώθει, να ήταν περισσότερο άνδρας από ποτέ. Ίσως, αν εκείνη η γυναίκα δεν τα παρατούσε τόσο εύκολα, να τα κατάφερνε. Να κατάφερνε να νιώσει όλη την μπόρα στο πετσί της για ν’ ακολουθήσει το ουράνιο τόξο.

Ξεχάστε λοιπόν τους καημένους τους διακόπτες κι αφήστε τους στην ησυχία τους. Όλα στο μυαλό μας είναι κι είναι κρίμα να πιστεύουμε σε κάτι τόσο δειλό, σ’ ένα διακόπτη που καθορίζει το αν θα είμαστε άνθρωποι ή όχι. Είμαστε άνθρωποι κι υπάρχουμε και ζούμε κι ερωτευόμαστε και πληγωνόμαστε. Αυτό, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν προβλέπεται ν’ αλλάξει. Αυτή είναι η μαγεία.