Η γκρίνια είναι στο DNA μας

Όταν μιλάμε για γκρίνια, μιλάμε για όλους εμάς που βρίσκουμε κάθε μέρα κι ένα λόγο για να γκρινιάζουμε. Δεν παίζει ρόλο αν είναι κάτι ασήμαντο ή κάτι σοβαρό, θα βρούμε εμείς. Οι μη γκρινιάρηδες δεν πρόκειται να μας καταλάβουν. Μας θεωρούν τρελούς, παρανοϊκούς. Σε κάθε μας ξέσπασμα μας κοιτάνε σαν χάνοι και προσπαθούν να βρουν αν υπάρχει κάποιο κουμπί, να το πατάς και να σταματάει η κασέτα.

Αυτό που πρέπει να καταλάβουν είναι ότι η γκρίνια είναι χαρακτηριστικό του εαυτού μας. Πώς άλλοι έχουν μπλε και πράσινα μάτια και μεγάλη μύτη; Πώς  άλλοι έχουν χιούμορ κι υπομονή; Έτσι κι εμείς έχουμε την γκρίνια στο DNA μας. Δεν την επιλέξαμε είναι η αλήθεια κι όσες φορές κι αν προσπαθήσαμε με νύχια και με δόντια να μην γκρινιάξουμε, αυτό που είχαμε μέσα μας γιγαντώθηκε κι όταν βγήκε τελικά έξω, ήταν πολύ χειρότερο από κάθε άλλη φορά. Επομένως, μη μας πιέζετε κι αφήστε μας να γκρινιάζουμε κάθε μέρα κι από λίγο.

Όσον αφορά εμάς, έχουμε κάνει διατριβή τόσα χρόνια στο ελάττωμά μας. Φυσικά και ξέρουμε γιατί έχουμε τέτοιες αντιδράσεις. Θέλουμε πάντα μα πάντα, όλα να είναι στην εντέλεια, όλα να είναι ένα καλοφτιαγμένο πρόγραμμα. Ο εγκέφαλός μας δεν είναι προγραμματισμένος να υπολογίζει τους διάφορους άλλους παράγοντες, όπως την τύχη ή τους ανθρώπους που άλλα λένε κι άλλα κάνουν. Γενικά, αρνούμαστε να δεχτούμε ότι ο κόσμος είναι ένα μεγάλο χάος, ένα υπερπολυτελές τρελοκομείο απρόβλεπτων καταστάσεων κι αντιδράσεων.

Κάθε άλλο παρά στριμμένοι είμαστε, αν αυτό νομίζετε. Πιο πολύ ως ευαίσθητους θα μας χαρακτήριζα. Τα νεύρα μας σπάνε εύκολα και δεν μπορούμε να επιδείξουμε καμία αναισθησία σε πράγματα που μας απασχολούν και μας ενοχλούν. Όπως επίσης, δεν μπορούμε και να κρυφτούμε. Φαίνονται όλα στο προσωπάκι μας και στις χαρακτηριστικές μας γκριμάτσες.

Δε θεωρώ ότι αξίζει να το βλέπουμε μόνο ως ελάττωμα όμως και κατά συνέπεια ως αρνητικό στοιχείο μας. Έχει και μια πολύ ξεχωριστή γοητεία αυτή μας η γκρίνια, που άλλοτε μοιάζει με νάζι κι άλλοτε σαν τη Σκύλα και τη Χάρυβδη μαζί. Συνήθως, εκτός απ’ την γκρίνια, εξωτερικεύουμε κι όλα τ’ άλλα συναισθήματά μας. Αλλά ποιος είπε πως τ’ ανοιχτά βιβλία είναι πάντα κι ευκολονόητα; Μέγα λάθος. Ότι σας δείχνουμε απροκάλυπτα τον εσωτερικό μας κόσμο χωρίς καμία τύψη, δε σημαίνει πως το κάνουμε για να σας βοηθήσουμε να μας καταλάβετε. Δεν το κάνουμε για σας, για μας το κάνουμε.

Κι επειδή δε θέλω να δώσω ψεύτικες ελπίδες σε κανέναν, αυτή η γκρίνια δε σταματάει ποτέ, όπως δε σταματάει η Γη να γυρίζει. Αν σταματήσουμε να γκρινιάζουμε, δεν είμαστε εμείς, είναι κάποιος άλλος. Αν μας δείτε να σωπαίνουμε, κάτι έχει πάει ανεπανόρθωτα στραβά μέσα μας. Μέσα απ’ την γκρίνια ζούμε κι αναπνέουμε και νιώθουμε καλά μ’ αυτήν. Αυτό που λένε ότι αν δεν γκρινιάζουμε, σκουντήξτε μας γιατί μπορεί να πεθάναμε, ισχύει. Μεταφορικά όμως. Κάτι μέσα μας θα πεθάνει αν σταματήσουμε -κι αυτό δε συμφέρει κανένα.

Εσείς λοιπόν, οι ανθεκτικοί κι οι υπομονετικοί να μας αντέχετε και να μας υπομένετε. Μην παίρνετε πάντα στα σοβαρά την γκρίνια μας και μην τρελαίνεστε, είναι καλό σημάδι. Είναι η ζωντάνια μας, τα χρώματά μας κι η φλόγα μας κι ίσως τελικά να οφείλεται στο ότι νοιαζόμαστε υπερβολικά πολύ. Για όλους και για όλα.