Οι κλειστοί άνθρωποι έχουν ανοιχτές πληγές

Θα τους έχεις δει σίγουρα χαμένους στον κόσμο τους. Θα τους έχεις συναντήσει σε παρέες δίχως να μιλάνε, παρά μόνο αν τους απευθύνουν το λόγο. Δε θα γελάσουν με τ’ αστεία σου και δε θα χαμογελάσουν τόσο εύκολα όσο εσύ. Είναι αυτοί οι κλειστοί άνθρωποι που μέσα σε μια κουβέντα θ’ απαντήσουν μετά βίας στις ερωτήσεις σου και κανένα ενδιαφέρον δε θα έχουν να επιδείξουν για σένα. Θα φανούν αγενείς στα μάτια σου, ίσως και μονόχνοτοι. Θα θεωρήσεις πως κάτι δεν πάει καλά μ’ αυτούς κι εγώ θα σε προλάβω και θα σου πως πως δεν είναι αντικοινωνικοί. Κάποτε ήταν κι αυτοί σαν εσένα, μιλούσαν, χαμογελούσαν, φλέρταραν, όμως όχι πια.

Ξέρεις, ανοίχτηκαν κι αυτοί κάποτε δίνοντας πολύ απ’ την καρδιά και την ψυχή τους σε άλλους ανθρώπους. Όμως οι άνθρωποι πληγώνουν κι οι ανθρώπινες σχέσεις πονάνε. Ίσως να σου έχει τύχει κι εσένα να πληγωθείς από έρωτα, από φιλία, ποιος ξέρει. Ίσως να το ξεπέρασες, ίσως να το άφησες πίσω σου μια και καλή και καθόλου να μη σε άγγιξε. Μπράβο θα σου πω, μα δεν είμαστε όλοι το ίδιο.

Υπάρχουν οι άνθρωποι οι δυνατοί, κάτι τέρατα λογικής και ψυχραιμίας που ξέρουν πως δε χρειάζεται να πληγώνονται για τους λάθος λόγους, που κανέναν δεν αφήνουν να τους μεταχειριστεί σαν χταπόδια. Φεύγουν τη σωστή στιγμή γνωρίζοντας πως ο εαυτός τους και μια αξιοπρέπεια είναι τα σημαντικότερα όλων. Στο μυαλό τους υπάρχουν μόνο αυτοί που αξίζουν κι αυτοί που δεν αξίζουν κι όλα τ’ άλλα είναι κομμένες σκηνές.

Τα λογικά κι εύλογα όμως δεν είναι για όλους τους χαρακτήρες. Υπάρχουν κι οι ευαίσθητοι, ρομαντικοί, αυτοκαταστροφικοί τύποι που πάντα πληγώνονται, σε οποιαδήποτε ανθρώπινη συναναστροφή που έληξε άδοξα. Μια πληγή, δύο πληγές, όσες είναι τέλος πάντων, που μένουν ανοιχτές και δεν κλείνουν. Όταν οι άνθρωποι τους φέρονται σκάρτα τους ενδιαφέρει το πώς. Πώς γίνεται να φέρεσαι τόσο εγωιστικά, πώς γίνεται να μην υπολογίζεις τους γύρω σου. Δεν μπορούν να δεχτούν τα γεγονότα κι αυτό τους κρατάει πίσω.

Δε δέχονται πως ορισμένες συμπεριφορές δε σηκώνουν εξήγηση, δεν αντέχουν στην ιδέα πως υπάρχουν πολλοί ανήθικοι άνθρωποι εκεί έξω. Κλείνονται λοιπόν στον εαυτό τους προσπαθώντας να τον προστατεύσουν. Φοβούνται γιατί δεν μπορούν να ψυχολογήσουν τους άλλους, γίνονται καχύποπτοι και υψώνουν τοίχους μπροστά τους, γιατί δε θέλουν ν’ αποκτήσουν κι άλλες πληγές.

Η εμπειρία τους έχει δείξει πως το συναισθηματικό δέσιμο με ανθρώπους και το να στηρίζεσαι σε κάποιους απ’ αυτούς δεν κάνει καλό στον οργανισμό. Έχουν τόσο ψηλά τις λέξεις «έρωτα» και «φιλία» που τους είναι αδιανόητο να τις προσβάλλουν και να τις αντικαταστήσουν με κάτι επιφανειακό. Καλύτερα καθόλου, καλύτερα να μην εμπιστεύονται, καλύτερα να μην αγαπήσουν ξανά. Έτσι πορεύονται, τραβώντας το δικό τους κουπί κι έρχεσαι τώρα εσύ να τους απορρίψεις δίχως δεύτερη σκέψη χαρακτηρίζοντάς τους αλλοπρόσαλλους. Δε σου έχουν μάθει πως δεν είναι όλα όπως φαίνονται;

Εκτίμησε επιτέλους τους αληθινούς ανθρώπους, ρώτα να μάθεις τι φταίει που αυτοί έγιναν έτσι και δώσε τους δίκιο. Ούτε να τους λυπηθείς ούτε να τους βοηθήσεις, κατανόηση να δείξεις και σεβασμό στις πληγές τους. Σταμάτα να τους επιβεβαιώνεις συνεχώς πως ο κόσμος αυτός είναι αδιάφορος και σκληρός με τη στάση σου, γιατί οι πληγές τους δε θα κλείσουν ποτέ. Στάσου εκεί δίπλα τους, βουβά κι αθόρυβα, δείχνοντάς τους την ανθρωπιά σου. Μη βιαστείς κι έχε υπομονή γιατί δε θα φανεί αυτή σε μία ώρα ενός απογευματινού καφέ. Όσο πιο μεγάλες και βαθιές οι πληγές, τόσο περισσότερος χρόνος θα χρειαστεί για να πειστούν πως ο κόσμος δεν είναι τόσο άδικος όσο έχουν δει κι έχουν βιώσει ως τώρα.

Αν πάλι δεν έχεις όρεξη ν’ ασχοληθείς κι αν όλο αυτό σου φαίνεται υπερβολικά βαρύ και μελό, παράτα τους στην ησυχία τους. Είναι μια κανονικότητα που εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις. Οι κλειστοί άνθρωποι έχουν ανοιχτές πληγές κι αυτό είναι το δεδομένο, είναι το φυσιολογικό, είναι αυτό που δείχνει πως υπάρχει ακόμη μια φάρα ανθρώπων που έχει ψυχή κι αισθήματα δυνατά.

Να εύχεσαι να μη σου τύχει και παράλληλα να εύχεσαι να κλείσουν οι πληγές αυτών των ανθρώπων χωρίς ν’ αφήσουν σημάδια. Να φοβάσαι αυτούς που είναι ανεπανόρθωτα πληγωμένοι κι όχι εκείνους τους κλειστούς ανθρώπους που δεν πλησιάζονται με τίποτα. Οι πρώτοι θα σε κατασπαράξουν, όχι αυτοί που πιστεύεις. Καλά θα κάνεις να μάθεις να ξεχωρίζεις τους ακίνδυνους από τ΄ανήμερα θεριά. Να τις βλέπεις τις πληγές του κάθε ανθρώπου και να μην τις υποτιμάς.

Είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουν.