Ό,τι έγινε θα μείνει μεταξύ μας

Τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε. Έχεις σχέση κι έχω κι εγώ, δύο χρόνια τώρα εμείς οι δυο έχουμε τελειώσει. Μια ηρεμία επικρατεί, μια φιλική ατμόσφαιρα θα έλεγα. Πολλές φορές από τότε έχουμε βρεθεί στο ίδιο τραπέζι, στην ίδια παρέα, στο ίδιο σπίτι όλοι μαζί. Τι κι αν έχουμε κοινές παρέες και βλεπόμαστε συχνά-πυκνά, όλα καλά κι όλα ανθηρά.

Μέχρι που τα έφερε έτσι η τύχη και βρεθήκαμε μόνοι μας στο ίδιο σπίτι. Κάτι έτυχε εκείνο το βράδυ στους υπόλοιπους της παρέας και δεν ήρθε ποτέ κανείς τους. Έλα μωρέ και τι έγινε σκέφτηκα, θα φάμε, θα πιούμε, θα συζητήσουμε. Έτσι κάνουν οι φίλοι εξάλλου. Αλήθεια, το πίστευα πως εμείς οι δυο είμαστε φίλοι, μα έκανα λάθος. Τελικά φίλοι είμαστε μόνο όταν περιτριγυριζόμαστε από άλλους. Όταν οι πόρτες κλείνουν και μένουμε οι δυο μας μονάχα, όταν οι τέσσερις τοίχοι δεν έχουν αυτιά, κάθε άλλο παρά φίλοι είμαστε.

Η έλξη δεν έφυγε ποτέ κι ας νόμιζα πως δεν υπάρχει. Άλλωστε κι εσύ έμεινες εκείνο το βράδυ. Έμεινες να μου θυμίσεις τα παλιά κι ούτε που θυμάμαι πώς τα κάναμε έτσι σκατά. Ούτε που θυμάμαι πώς στο διάολο καταφέραμε εμείς οι δυο να χωρίσουμε. Δυο εγωισμούς θυμάμαι μόνο, είμαι κι εγώ αλλά είσαι κι εσύ παιδί από κακή πάστα.

Είμαστε απ’ αυτά τα παιδιά της καριέρας και της ανεξαρτησίας που δεν έχουμε χρόνο να διαθέσουμε για έρωτες, σχέσεις και κουραφέξαλα. Κάναμε κακό ο ένας στον άλλο όντας ζευγάρι. Κάπως έτσι λοιπόν, τα δυο πρόσωπα έγιναν τέσσερα, η μία σχέση έγινε δυο κι ο ένας έρωτας μηδενίστηκε κι εξαϋλώθηκε.

Ήρθες να μου θυμίσεις τον έρωτα εκείνο το βράδυ, που τόσο καλά τον ξέρεις και τον κατέχεις. Δεν ήθελα κι εγώ πολύ, μη νομίζεις. Άρπαξα την ευκαιρία απ’ τα μαλλιά χωρίς δεύτερη σκέψη και τα θυμήθηκα όλα, ένα προς ένα σαν να ήταν χθες ξανά απ’ την αρχή. Γενικά, είμαι της άποψης πως τα λάθη είναι για να τα κάνουμε, αλλιώς δε θα υπήρχαν, ασχέτως αν μετά τα μετανιώνουμε, πεθαίνουμε απ’ τις τύψεις και κλαίμε με μαύρο δάκρυ. Εκείνη τη στιγμή που μπαίνει ο διάβολος μέσα σου, το λάθος φαίνεται τόσο σωστό.

Είσαι απ’ τα πιο ωραία μου λάθη, αν όχι το ωραιότερο. Το έμαθες γιατί στο γνωστοποίησα το πρωί της επόμενης μέρας κι εσύ σφίγγοντάς με στην αγκαλιά σου, όπως δε μ’ έχεις σφίξει ποτέ ξανά, μου ψιθύρισες πως ό,τι έγινε θα μείνει μεταξύ μας. Μία φορά ήταν και πάει πέρασε. Ένα λάθος ήταν και τελείωσε, πρέπει να το πάρουμε απόφαση κι εγώ συμφώνησα.

Έτσι είναι, όπως τα λες. Ένα μυστικό να μοιραστούμε μόνο οι δυο μας, ένα μυστικό να το πάρουμε μαζί μας στον τάφο. Ας μη χαλάσουμε τις ζωές μας για ένα βράδυ, μωρέ, κρίμα είναι. Μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς έρωτα γιατί η αγάπη και η κατανόηση μας φτάνει. Καλά ήταν μέχρι τώρα κι ο συμβιβασμός ήταν αρκετός.

Μόνο συμφωνία που δεν υπογράψαμε. Θυμάσαι την ωριμότητά μας εκείνο το πρωί έτσι; Και γέλασε κάθε πικραμένος μ’ αυτή μας την ωριμότητα μερικά βράδια αργότερα. Μίλησε το αλκοόλ και μας προσκάλεσε με ανοιχτές αγκάλες σ’ ένα δεύτερο λάθος. Το ίδιο λάθος για την ακρίβεια. Τελικά δε μου είπες, μετά από πόσες φορές το λάθος παύει να λέγεται λάθος; Μετά από πόσα ξανά και ξανά αρχίζει να φαίνεται η ηλιθιότητα στα πρόσωπά μας;

Μην ανησυχείς, καμάρι μου, καμία πρόθεση δεν έχω να σε εκθέσω, καμία ανάγκη δεν έχω να σ΄εκδικηθώ καταστρέφοντας τη φήμη του τέλειου άνδρα που έχεις χτίσει με πολύ κόπο και ιδρώτα τον τελευταίο καιρό. Ούτε κι εσένα σου περνάει κάτι τέτοιο απ’ το μυαλό, το ξέρω.

Σίγουρα μεταξύ μας θα μείνει κι έχεις το λόγο μου. Κι όταν θα ξανατύχει, γιατί τυχαίο είναι αυτό, δε γίνεται διαφορετικά να εξηγηθεί, πάλι μεταξύ μας θα είναι. Δε θ’ αργήσει το επόμενο λάθος μας κι εσύ πάλι τα ίδια θα μου πεις.

Έγινε μια τελευταία φορά, τελευταία όμως και δε θα ξαναγίνει. Πάλι θα συμφωνήσω και θα σε καθησυχάσω λέγοντάς σου πως από μένα δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα. Μεταξύ «φίλων» ειλικρίνεια, ό,τι έγινε εδώ θα μείνει, δεν έχει πουθενά να πάει. Αφού αυτό θέλεις ν’ ακούς κι αφού αυτό κάπως σε ανακουφίζει απ’ τις τύψεις, θα σου το λέω κάθε φορά πως αυτή η φορά ήταν η τελευταία.

Αυτή τη φορά το τέλος είναι οριστικό θα λέμε και θα συμφωνούμε σ’ όλα κι από μέσα μας θα φωνάζουμε «μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάσαι». Θα κοιτάμε ο ένας τον άλλο στα μάτια και μ’ αυτό θα κοιμόμαστε, μωρό μου, μην ανησυχείς. Για πόσο δεν ξέρω και δεν μπορώ να σου υποσχεθώ, αλλά, ναι, κάθε τελευταία φορά μ’ αυτό το ίδιο πλευρό θα κοιμόμαστε.