Στην παραλία δεν καθόμαστε σε ησυχία

Έφτασε επιτέλους το πολυπόθητο καλοκαιράκι και τρέξαμε όλοι να ξεχυθούμε στις παραλίες. Τόσες πολλές  σ’ όλη την Ελλάδα κι εμείς τις μοιραζόμαστε κι ερχόμαστε σε κόντρα οι «ακάθιστοι» με τους «καθιστούς». Καλώς ή κακώς, η θάλασσα ανήκει σε όλους, μα δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Υπάρχουν αυτοί οι ωραίοι τύποι που στρογγυλοκάθονται στην ξαπλώστρα με τις ώρες και τίποτα άλλο δε θέλουν. Ένα καφεδάκι μόνο χρειάζονται, ένα λάδι μαυρίσματος και καμία βουτιά για να δροσίζονται πού και πού.

Κι ερχόμαστε τώρα εμείς οι Ούννοι να τους χαλάσουμε την ηρεμία. Δυστυχώς, υπάρχουμε κι εμείς που έχουμε τσακωθεί με τις ξαπλώστρες απ’ ό,τι φαίνεται. Με το που πατήσουμε το πόδι μας στην παραλία, ψαχνόμαστε. Έχουμε τόση πολλή ενέργεια μέσα μας που δεν ξέρουμε τι να την κάνουμε κι απορούμε με σας που αράζετε ανενόχλητοι κανένα τετράωρο. Πραγματικά, δεν έχουμε ιδέα πώς γίνεται.

Μας αναγνωρίζετε εύκολα εμάς. Είμαστε αυτοί που και καφέ να πίνουμε, στεκόμαστε όρθιοι. Λες και θέλουμε να φανούμε, λες και θέλουμε να μας προσέξουν όλοι οι τριγύρω, πράγμα που στην ξαπλώστρα είναι κομματάκι δύσκολο. Καμία σχέση, πιστέψτε με. Είναι που έχουμε σκουλήκια εκεί που όλοι ξέρετε.

Ξεκινώντας απ’ τα «ελαφριά», θα ψάξουμε σε ολόκληρη την παραλία για γνωστούς. Προκειμένου να μην καθίσουμε, θα πάμε μέχρι την άλλη άκρη να χαιρετίσουμε τη συμμαθήτριά μας απ’ το Δημοτικό. Άσχετα που αυτή καμία όρεξη δε θα έχει για συζήτηση με τόση ζέστη, εμείς θα την εξαναγκάσουμε με τις απανωτές ερωτήσεις μας.

Κάποια στιγμή λοιπόν, οι γνωστοί θα τελειώσουν και θα πρέπει να πέσουμε στα «βαριά». Θα πρέπει να βρούμε ν’ ασχοληθούμε με κάτι άλλο. Και τότε είναι που θ’ αρχίσουμε να πρήζουμε τους φίλους μας να παίξουμε καμία ρακέτα. Αν είμαστε τυχεροί, θα έχουμε έστω ένα φίλο πωρωμένο με τη ρακέτα στην παρέα και τότε ζήτω που καήκατε. Αυτό το τάκα-τούκα που στ’ αυτιά μας μοιάζει με κελάηδισμα, στα δικά σας φαντάζει με βασανιστήριο των Ναζί. Αν σας έρθει και κανένα μπαλάκι στο δόξα πατρί γίνεστε έξαλλοι κι εμείς για ακόμα μια φορά απορούμε. Γιατί υστεριάζετε; Χαλαρώστε, η ζωή είναι ωραία, η ρακέτα είναι ωραία.

Μόλις βαρεθούμε θα ψάξουμε για ακόμα πιο δραστικά μέτρα. Θα μας δείτε να παίζουμε βόλεϋ μέχρι να κάνουμε wind surfing. Είμαστε αυτοί που φωνάζουμε με ενθουσιασμό «κολυμπάμε μέχρι το νησάκι απέναντι;» και το εννοούμε. Όχι, δεν κάνουμε πλάκα, σοβαρά μιλάμε. Ειδικά όταν η παραλία διαθέτει θαλάσσια σπορ είμαστε στον παράδεισο και δεν το ξέρουμε. Σπεύδουμε να τα δοκιμάσουμε όλα, να μην μας ξεφύγει τίποτα. Τζετ σκι, κανό, μπανάνα, καταδύσεις.

Στη χειρότερη των περιπτώσεων, όταν βρεθούμε σε μια κοινή και απλούστατη παραλία, θα περπατήσουμε. Κι όταν λέμε «περπατήσουμε» εννοούμε ολόκληρη την παραλία τουλάχιστον δύο φορές πάνω-κάτω.  Σας εκνευρίζουμε και μόνο που υπάρχουμε, το γνωρίζω. Γυρίζει το μάτι σας μόνο που μας βλέπετε, σας αγχώνει η ενεργητικότητά μας.

Φαίνεται αδιανόητη στα μάτια σας όλη αυτή η ενέργεια κάτω απ’ το λιοπύρι και θεωρείτε πως κρύβεται κάποιος απώτερος σκοπός πίσω απ’ αυτήν. Η αλήθεια είναι πως χεστήκαμε για τη φυσική μας κατάσταση και για τα γκομενάκια της παραλίας. Απλώς με αυτό τον τρόπο περνάμε καλά. Έτσι αποκτά ενδιαφέρον η μέρα μας. Είμαστε υπερκινητικοί και το γουστάρουμε.

Δε μας καταλαβαίνετε, γιατί κατά πάσα πιθανότητα δεν έχετε δοκιμάσει να κάνετε κάτι απ’ όλα αυτά. Κι έχετε δίκιο, δε θα τ΄ αρνηθώ. Είμαστε υπερβολικοί, κάνουμε σαν παιδιά όταν βρεθούμε στην παραλία. Είναι όμως κρίμα. Κρίμα για σας που δεν έχετε δοκιμάσει όλα εκείνα τα όμορφα πράγματα που μπορείς να κάνεις δίπλα στο κύμα -και μέσα σε αυτό. Αντί να επιλέγετε πάντα την ξαπλώστρα, δοκιμάστε τα κι αν δεν σας αρέσουν, οι ξαπλώστρες εκεί θα είναι, δε φεύγουν. Ό,τι ώρα θέλετε, ξανακάθεστε.